Dzisiaj kazanie kojarzy się przede wszystkim z mową wygłaszana przez kapłana w czasie nabożeństwa do wiernych. Geneza tego gatunku ma jednak nieco inny kształt. Choć z założenia były to teksty przeznaczone do takiego odczyty, w praktyce był to raczej gatunek literacki, uprawiany nie tylko przez duchownych. Większość ze słynnych dzieł tego gatunku nigdy nie została wygłoszona, były one pisane z myślą o indywidualnym odczycie.
Największa popularność kazań przypada na okres średniowiecza i renesansu. W średniowieczu całą sztuka była zdominowana przez treści religijne, stad popularność jeszcze jednego gatunku, odnoszącego się do spraw religijnych. W renesansie kazania były okazja do przekazania własnego stanowiska w formie z założenia perswazyjnej.
Duże znaczenie dla rozwoju gatunku miały dzieła Piotra Skargi, jezuity, który głosił i pisał w sposób bardo dynamiczny. Skarga żył w czasach reformacji, był siwakiem szybkiego rozprzestrzenienia się protestanckich wyznań w całej Europie, także w Polsce. jego zadaniem było zapobiegać popularności nauk Lutra i Kalwina wśród polskiej szlachty. "Kazania sejmowe" Skargi, które również nie zostały wygłoszone, choć powstawały z myślą o sejmie, maja charakter profetyczny, choć jest to zabieg raczej nie celowy. W tym okresie sytuacja Polski stawała się coraz głośniejsza, szlachta walczyła z magnateria o wpływy i udział we władzy, a zaniedbywano walkę z wrogami zewnętrznymi. Demokracja zaczęła się przeradzać w anarchię, zwiększał się chaos polityczny, brakowało silnej władzy królewskiej, co więcej polskie wzory wydawałaby się groźne naszym sąsiadom. W tej sytuacji wielu działaczy szukało rozwiązania. Nie tylko Skarga, o potrzebie poprawy Rzeczypospolitej pisał też Andrzej rycz Modrzewski, Mikołaj Rej, Jan Kochanowski. Niemal wszyscy pisarze epoki dostrzegali złą sytuacje kraju i mieli własne koncepcje jej naprawy. Skarga również miał własną koncepcje, która wypływała z jego misji, otóż jego zdaniem wszelkie zło brało się z herezji, czyli odstępstwa od prawowitej wiary katolickiej. Trzeba przyznać temu Jezuicie, ze posiadał dar perswazji, jego kazania są płomienne i pełne przekonania w słuszność sprawy. Nic dziwnego, ze po latach odczytywano go jako proroka, który przewidział upadek Polski.
Szczególnie popularne stały się te kazania w czasie romantyzmu, kiedy ożyły idee odrodzenia państwa poprzez wiarę. Jednak Skarga nie pisał swych dzieł w proroczym natchnieniu, jego konwencja wypływa raczej z połączenia zasad retoryki ze stylizacja biblijną. Jednocześnie kazania te miały wymowę polityczną, jezuita należał do obozu królewskiego, opowiadał się więc za wzmocnieniem władzy monarchy, kosztem demokratycznych ambicji szlachty. to dlatego groził jej potępieniem i upadkiem, który rozumiał raczej w sensie duchowym, bo o rozbiorach jeszcze nikt nie myślał.
