Ksiądz Piotr Skarga, którego właściwe imię i nazwisko brzmi Piotr Pawęski, żył w latach 1536-1612.
Zajmował od roku 1588 funkcję nadwornego kaznodziei króla Polski Zygmunta III Wazy. Był jezuitą, zwolennikiem kontrreformacji, który w swych "Kazaniach sejmowych" (wyd. 1597) piętnował wady ówczesnej Polski.
Był autorem "Żywotów świętych" (1579), które cieszyły się wielka popularnością. Od 1580 pełnił funkcję pierwszego rektora akademii w Wilnie. Od roku 1584 przebywał w Krakowie, gdzie w tym samym roku założył Arcybractwo Miłosierdzia. Skarga był wielkim patriotą, interesowały go sprawy polityki państwa, dlatego często uczestniczył w posiedzeniach sejmowych. W roku 1597, po niepokojących obradach sejmu, Skarga napisał "Kazania sejmowe", które wydał wraz z "Kazaniami na niedzielę i święta". W kazaniach Skarga pokazał choroby, które jego zdaniem dręczą Polskę.
Wszystkich kazań było osiem, w ich tytułach widoczne jest sześć chorób wymienionych przez Skargę:
I - "Na początku sejmu przy ś. mszy sejmowej"
II - "O miłości ku ojczyźnie i o pierwszej chorobie Rzeczypospolitej, która jest z nieżyczliwości ku ojczyźnie"
(pojawia się w nim metafora Polski, jako matki, a także porównanie Polski do tonącego okrętu)
III - "O drugiej chorobie Rzeczypospolitej, która jest z niezgody domowej"
IV - "O trzeciej chorobie Rzeczypospolitej, która jest naruszenie religii katolickiej przez zarazę heretycką"
V - "Jako katolicka wiara policyj i królestw szczęśliwie dochowywa, a heretyctwo je obala"
VI - "O monarchijej i królestwie abo o czwartej chorobie Rzeczypospolitej, która jest z osłabienia królewskiej dostojności i władzej"
VII - "O prawach niesprawiedliwych abo o piątej chorobie Rzeczypospolitej"
VIII - "O szóstej chorobie Rzeczypospolitej, która jest dla grzechów jawnych i niekarności ich"
W "Kazaniach" Skarga bardzo często odwołuje się do ksiąg biblijnych, szczególnie starotestamentowych. Zastosowane w nich zostały różne zabiegi retoryczne, znane już od czasów starożytnych. Skarga postulował o wzmocnienie władzy królewskiej i ukrócenie władzy sejmu. Krytykował egoistyczne postępowanie szlachty, która bogaciła się kosztem ojczyzny. Krytykował też wykorzystywanie chłopstwa, nawoływał do poprawy ich warunków. Ostro krytykował innowierców, twierdził, że państwo powinno stać na straży wiary katolickiej w Polsce. Przestrzegał przed karą boską, jak może spaść na Polskę za jej grzechy.
