Cnota jako jedna z najważniejszych i największych wartości i cech pojawia się najczęściej w twórczości renesansowego twórcy Jana Kochanowskiego, np. w utworze, pt: "Nie masz i po raz drugi nie masz wątpliwości". Autor porównuję tę wartość do "cienia niedostępnego". Cnota jest dla niego nagrodą samą w sobie, powie:
"Sama ona nagrodą i płacą jest sobie
I krom nabytych przypraw świetna w swej ozdobie".
Poeta próbuje odnaleźć w życiu, na świecie coś co jest nieśmiertelne i trwałe. Jego zdaniem wszystko bowiem przemija i się kończy (młodość, miłość, zdrowie ...). Wszystko, oprócz cnoty. Tylko ona jest wieczna, gdyż jest samowystarczalna. Niczego i nikogo nie potrzebuje, aby móc potwierdzić swoją wartość. Człowiek cnotliwy jest najbogatszy i najszczęśliwszy na świecie - jak twierdzi autor. Czym zatem była cnota według Kochanowskiego? Jak on ją rozumiał? Była ona mądrością, racjonalnością, umiejętnością radzenia sobie z trudnymi sytuacjami, odwagą, uczciwością, zdolnością opierania się występkom i grzechom. Człowiek cnotliwy musiał umieć żyć zgodnie z kanonem wartości moralnych i etycznych. Powinien on potrafić poświęcić swoje życie dla drugiego człowieka - jeśli by oczywiście zaszła tak potrzeba - niczego w zamian nie żądając. Taka koncepcja cnoty wiąże się ściśle z myślami starożytnych twórców i filozofów. Oni także rozumieli ja jako: uczciwość, roztropność, racjonalność, miłość ojczyzny i drugiego człowieka, kierowanie się w życiu rozumem, a nie emocjami. Cnota często była łączona z miłością do ojczyzny:
"A jeśli komu droga otwarta do nieba,
Tym, co służą ojczyźnie".
Człowiek posiadający cnotę, był szczęśliwy ponieważ potrafił zwalczyć zazdrość i zawiść.
Inna pieśń mówiąca o tej wartości to: "Pieśń XIX" również Jana Kochanowskiego.
