Stylizacja jest celowym i świadomym ukształtowaniem wypowiedzi, które nawiązuje do wybranego stylu poprzez zastosowanie cech właściwych dla tego stylu. Stosowana jest w literaturze dla uzyskanie efektu wiarygodności wypowiedzi lub dla celów estetycznych. Wyróżniamy kilka typów stylizacji:
- archaizacja, czyli stylizacja archaiczna, odwołuje się do dawnego ukształtowania języka, zastosował ją Henryk Sienkiewicz, którego bohaterowie posługują się językiem przypominającym czasy wypowiedzi barokowych, często używają tzw. makaronizmów, to znaczy wplatają do polskich zdań obcojęzyczne zwroty;
- dialektyzacja, czyli stylizacja na dialekt, którą zastosował na przykład Władysław Reymont, pisząc "Chłopów", wzbogacił on język swoich postaci o cechy typowe dla dialektu mazowieckiego;
- stylizacja gwarowa świadomie wprowadza do języka literackiego elementy słownictwa gwarowego, "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jest przykładem stylizowania tekstu tak, by przypominał gwarę małopolską, autor wykorzystał też elementy gwary krakowskiej, jego bohaterowie posługują się językiem, w którym pojawia się mazurzenie, czyli zastępują "sz" przez "s", "cz" przez "c", dż" przez "dz, "ź przez "z" oraz wymieniają "a" na "o", "ch" na "k" ("kcom"), "ą" i "ę" na "om" i "em" ("dadzom"), "byście" na "byśwa";
Możliwa jest też stylizacja, która wykorzystuje gwary środowiskowe. W tekstach literackich pojawiają się więc cechy charakterystyczne dla gwary złodziei, uczniów, studentów, prawników. Cechy typowe dla języka uczniów wykorzystał Witold Gombrowicz, kształtując wymowę bohaterów "Ferdydurke.
