Sielanką nazywamy gatunek literacki, który tematycznie nawiązuje do krajobrazu wiejskiego, jako urzeczywistnienia krainy szczęśliwości. Nawiązuje on do formy antycznej, czyli sielanek greckiego poety Teokryta i rzymskiego Wergiliusza. Istniały dwa typy sielanki:

- konwencjonalny, czyli przedstawiający ideał obrazu wiejskiego, wychwalający jego liczne zalety; wykorzystuje motyw Arkadii;

- realistyczny, czyli odzwierciedlający faktyczne życie wiejskie, łącznie z ciężką pracą rolników i wszystkimi jej znojami.

Ten drugi typ jest obecny u Szymona Szymonowica.

Był to poeta renesansu, bardzo starannie wykształcony na Akademii Krakowskiej, a potem na uczelniach zagranicznych. Spod jego pióra wychodziły utwory polskie, a także łacińskie.

Jest Szymonowic autorem "Żeńców", która jest najbardziej znanym utworem. Kompozycję sielankę stanowią dialogi pomiędzy dwiema chłopkami oraz ekonomem. Oluchna i Pietrucha skarżą się na zbyt ciężką i wykańczającą pracą na roli, na wyzysk i karanie chłostą za niewielkie nawet opóźnienie w pracy. Starosta często poniża chłopów, każe długo pracować, przez swoje zachowanie bezcześci prawo naturalne, które rządzi od wieków przyrodą:

"Słoneczko, śliczne oko, dnia oko pięknego!

Naucz swych obyczajów starostę naszego."

Według założeń humanizmu ludzie należą do świata naturalnego, są jego częścią, dlatego obowiązują ich takie same prawa, jakie rządzą innymi stworzeniami. To powoduje, że mogą być szczęśliwi. W "Żeńcach" chłopi pracują nawet po zachodzie słońca, dlatego Starosty, która każe im tak robić, łamie naturalne i odwieczne zasady. Szymonowic pragnie przywrócić nadzieję, że świata może jeszcze da się ocalić dzięki pieśni.