Przyjaźń to bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości, szczerości, zaufaniu, możności liczenia na kogoś w każdej okoliczności; życzliwość, serdeczność okazywana komuś. Każdy człowiek szuka przyjaźni i chce mieć prawdziwego przyjaciela. Przyjaźń to piękne uczucie i warto je pielęgnować. Każdy z nas pragnie mieć kogoś zaufanego, by móc w każdej chwili z nim porozmawiać i się zwierzyć. Przyjaciółmi mogą być rodzice, żona, mąż, babcia, dziadek, znajomi ze szkoły.

W literaturze średniowiecznej ukazanych zostało wiele przyjaźni. Każdy rycerz miał przyjaciela, któremu był wierny i za którego był gotów oddać życie. Rycerze Okrągłego Stołu darzyli się wielką przyjaźnią, szanowali się i cenili. Byli oddani sobie, mogli na siebie liczyć i na sobie polegać. Najważniejszym zadaniem "Pieśni o Rolandzie" było przedstawienie wizerunku doskonałego rycerza. Takim rycerzem był Roland. Bohater był odważny, mężny i waleczny. Oddany był Bogu, ojczyźnie i swojemu władcy. Jego zachowanie cechowała duma i dbałość o dobre imię. Przyjacielem Rolanda był Oliwier. Oliwier to brat narzeczonej Rolanda, Aude. Był doskonałym rycerzem, odważnym, ale bardziej rozsądnym. Wielokrotnie studził zapał Rolanda, panował nad jego zapalczywością i pychą. Podczas walki został czterokrotnie zraniony w plecy, przed śmiercią zszedł z konia i leżąc, wyznał Bogu grzechy. Gdy Oliwier ginie w walce, Roland rozpacza. Roland ginie jako prawdziwy bohater, nie chce wezwać pomocy, zabrania mu tego duma.

"Dzieje Tristana i Izoldy" to średniowieczny romans wszech czasów, opowiada dzieje tragicznej miłości Tristana, wysłannika i krewnego króla Marka, któremu miał przywieźć narzeczoną- Izoldę. Bohaterowie omyłkowo wypili w czasie podroży miłosny napój i rozkwitła między nimi miłość. Tristan ma przyjaciela, znajduje go w Kaherdynie. Pomaga mu zwyciężyć hrabiego, który niszczy kraj przyjaciela. Tristan zostaje mężem jego siostry- Izoldy o Białych dłoniach. Nie kochał jej, małżeństwo nie było udane, Tristan kochał Izoldę. Któregoś dnia Tristan wyznał prawdę swemu przyjacielowi Kohedrynowi, synowi króla. Tristan zwierzył się ze swej nieszczęśliwej miłości do jego siostry. Kaherdyn poradził Tristanowi podroż do Kornwalii i osobiste przekonanie się o uczuciach królowej Izoldy. Przyjaciel pomógł mu, posyłając po jego ukochaną.

Romeo to główny bohater "Romeo i Julii" Williama Szekspira. Merkucjo, jego przyjaciel ginie. Romeo kocha Merkucja i postanawia pomścić jego śmierć. Gdy Merkucjo ginie z ręki Tybalda, Romeo staje do pojedynku z zabójcą przyjaciela. Tybald jest krewnym jego ukochanej Julii, ale nie przeszkadza mu to w zemście. Jest honorowy i chce ukarać zabójcę Merkucja. Romeo musi opuścić Mantuę.

Stefan Żeromski ukazał w "Syzyfowych pracach" świat uczniów w czasie rusyfikacji. Powieść nazywana jest powieścią o dorastaniu. Marcin Borowicz to główny bohater utworu. Jest zmienny w uczuciach i poglądach, ulega rusyfikatorom, nie czuje się Polakiem. Andrzej Radek czuje się Polakiem, nienawidzi rusyfikatorów. Chłopcy różnią się od siebie. Dorastającego Radka kształtowały przeżycia związane z jego pochodzeniem, doświadczył biedy. Pracował ponad siły, dążył do wiedzy. W klerykowskim gimnazjum kpiono i szydzono z niego, milczał do czasu awantury z Tymkiewiczem. Marcin wstawia się za Andrzejem, który broniąc się przed kpinami uderza jednego z chłopców. Tak zaczyna się ich znajomość, która przemieni się w przyjaźń. Chłopców połączy patriotyzm i uczucie nienawiści do nauczycieli- rusyfikatorów. Radek zdobył przyjaciół w osobach Borowicza i Zygiera. W ostatniej scenie Andrzej podaje Marcinowi dłoń. Pokazuje, że jest jego przyjacielem. Jest silny, dojrzał, zmienił się i nie zawiedzie Marcina.

W książce Antoine'a Saint- Exupery' ego pt. "Mały Książę" ukazana została przyjaźń tytułowego bohatera z lotnikiem i lisem. Podczas swej podroży mały Książe odkrywa wartość przyjaźni. Spotkanie z Lisem pomaga mu zrozumieć, na czym ona polega. Lis uświadamia małemu chłopcu, że przyjaźń trzeba szanować. Zdaniem Lisa "oswoić" znaczy "stworzyć więzy". "Musisz mnie oswoić- mówi- oswoić, czyli stworzyć więzy. Jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. "Oswoić" czyli poznać siebie bardziej, szanować się. Stać się sobie potrzebnym. Przyjaźń wymaga cierpliwości, przyjaźń nie rodzi się od razu, wymaga czasu i obdarzenia drugiego człowieka zaufaniem. Mały Książę dowiaduje się od Lisa, że "oswojenie niesie ze sobą ryzyko łez", bo przyjaźń w chwili rozłąki wiążę się z tęsknotą. Rozstanie z przyjacielem jest bolesne, ale trzeba to przetrwać. Przyjaciel to ta jedyna, wybrana osoba. Lis mówi: "Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś." O przyjaźń należy ciągle dbać i pielęgnować ją, bo niepielęgnowana uschnie. A przyjaźń jest esencją życia i dodaje mu blasku. Przyjacielowi należy zawsze pomóc, mieć dla niego zawsze czas, mieć dużo ciepłych i życzliwych słów. Przyjaźni nie da się kupić za pieniądze, dlatego należy ją szanować. Lis mówi: "(...) nie ma magazynów z przyjaciółmi". Oprócz Lisa Mały Książę spotyka jeszcze lotnika. Znajdują szybko wspólny język, mimo, że jest dużo starszy od chłopca. Lotnik potrafi zrozumieć dziecko, pamięta o własnym dzieciństwie. Mały Książę przezywa rozstanie z Lotnikiem, pamięta naukę Lisa i zapewnia Lotnika, że możliwa jest przyjaźń na odległość. Ale trzeba o sobie pamiętać i szanować tak wspaniałe uczucie, jakim jest przyjaźń. Mały Książę mówi: "Gdy popatrzysz nocą w niebo- wyznaje przyjacielowi- wszystkie gwiazdy będą się śmiały do ciebie, ponieważ ja będę mieszkał i śmiał się na jednej z nich." Antoine de Saint Exupery ukazał w utworze, jak ważna w życiu człowieka jest przyjaźń. Wiele cech przyjaźni można odnieść do miłości, która także należy szanować. Lis mówi: "Dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu." Każdy może znaleźć prawdziwego przyjaciela, ale trzeba kierować się tymi słowami. A przyjaźń należy szanować.

Przyjacielem Stanisława Wokulskiego z powieści Bolesława Prusa pt. "Lalka" był Ignacy Rzecki. Stary subiekt był bez reszty oddany Wokulskiemu. Rzecki był reprezentantem minionej epoki, był maniakiem bonapartyzmu, śnił o odbudowie porządku w Europie i powrocie Bonapartych. Kult Napoleona i całego rodu Bonapartych wszczepił Rzeckiemu ojciec. W osobie Napoleona Rzecki widział możliwość wyzwolenia ojczyzny. Przez dwadzieścia pięć lat zajmował ten sam pokoik, był świetnym zarządcą sklepu Wokulskiego, z trudem akceptował zmiany wprowadzone przez Wokulskiego. Rzecki długo nie orientował się, że Wokulski kocha Łęcką, pragnął panią Stawską wydać za Stacha. Rzecki nie chciał pogodzić się ze sprzedaniem sklepu Żydom. Mężczyźni nie zawsze umieli się zrozumieć, ale Rzecki był prawdziwym przyjacielem Wokulskiego.

"Kamienie na szaniec" to powieść o czasach wojny, ale tez o wielkiej przyjaźni. Rudy, Alek i Zośka przyjaźnili się od dzieciństwa, znali się ze szkoły. Spędzili razem wakacje, zdali maturę. Wybuchła wojna, początkowo chłopcy nie godzą się z nową rzeczywistością. Wojna wystawiła ich przyjaźń na wiele prób. Chłopcy zaczynają działać, udzielają korepetycji, organizują służbę więzienną, tworzą tajne komplety. W 1941 roku trafiają do Małego Sabotażu. Zadania, które są im powierzane, staja się bardziej odpowiedzialne. Buntują się przeciwko przemocy i niesprawiedliwości. Walczą z okupantem. Przez ten cały są prawdziwymi przyjaciółmi. Trzymali się razem, pomagali sobie w potrzebie, lepiej się poznali. Rozmawiali ze sobą, od początku wojny stanowili zwarta grupę. Nie zawiedli się na sobie, udowodnili, że są prawdziwymi przyjaciółmi. Bohaterów połączyły podobne poglądy. Na wieść o aresztowaniu rudego, Alek i Zośka zorganizowali akcje pod Arsenałem. 23 marca 1943 roku Rudy wpadł w ręce gestapo, był torturowany. Rudy zmarł. Tego samego dnia zmarł także Alek. Został postrzelony w czasie akcji pod Arsenałem. Alek stracił w akcji życie, ale przed śmiercią pytał jeszcze o stan zdrowia Rudego. Po śmierci przyjaciół Zośka zmienił się, popadł w apatię. Uczestniczył w kolejnych akcjach dywersyjnych, pomogło mu to w otrząśnięciu się. Zginął w sierpniu 1943 roku w akcji pod Sieczychami. Przed śmiercią Rudego recytował:

"Lecz zaklinam niech żywi nie tracą nadziei (...) A kiedy trzeba na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec."

Chłopcy udowodnili, że są prawdziwymi przyjaciółmi. Przyjaźń to piękne uczucie, które należy pielęgnować. Trzeba cenić swoich przyjaciół, pomimo, że mogą mieć jakieś wady. Należy być uczynnym i gotowym do pomocy, a wtedy na pewno najdziemy prawdziwego przyjaciela. "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą" pisał Jan Twardowski. Czasem trudno wyjść naprzeciw drugiemu człowiekowi. Oczekujemy na miłość i przyjaźń, a jej nie dajemy. Warto okazać serce każdemu człowiekowi, stajemy się przez to lepsi i bogatsi wewnętrznie. Nie ma nic piękniejszego od miłości i przyjaźni.

"Władca pierścieni" Tolkiena przedstawia obraz wielkiej przyjaźni, która łączy członków Drużyny Pierścienia. Przyjaciele pomagają sobie, są sobie oddani i gotowi oddać za siebie życie. Legolas i Gimli są przykładem, że przyjaźń łamie wszelkie bariery, bohaterowie pochodzą z plemion wrogich sobie. Frodo i Sam Gamgee to prawdziwi przyjaciele. Sam Gamgee towarzyszy swemu panu w wędrówce, jest mu wierny, jest przy nim w rudnych chwilach. Jest skłonny oddać za niego życie, gdy Frodo jest słaby, sam wnosi go na szczyt góry, by zniszczyć pierścień. Sam to ideał przyjaciela. Bohaterów łączyła prawdziwa przyjaźń.