"Antygona", tragedia Sofoklesa, napisana i wystawiona w 443 r. p.n.e w Atenach. Utwór opiera się na micie o nieszczęśliwych dziejach dynastii tybetańskiej Labdakidów. Antygona to córka i siostrzenica królewska, porywcza, energiczna, wierna idei- obowiązek posłuszeństwa wobec praw boskich, które są ważniejsze od praw państwowych. Antygona grzebie ciało brata Polinejkesa, wbrew zakazowi władcy. Za ten czyn zostaje ukarana. Kreon, władca Teb, skazuje ją na śmierć. Postawiona została przed tragicznym wyborem, albo będzie żyła a dusza jej brata nie znajdzie się w Hadesie, albo sprzeciwi się , spełni religijną powinność i zginie. Antygona ma ogromne poczucie obowiązku wobec brata, wybiera wartości rodzinne, wypełnia to co nakazuje jej serce. Bohaterka ma świadomość tego, co czyni, umiera w zgodzie z własnym sumieniem. Antygona jest uwikłana w konflikt między własnym działaniem, a silami wyższymi. Jest to konflikt tragiczny, nie ma wyboru, każde działanie jest skazane na katastrofę. Antygona umiera z wyboru. Kreon skupił się na prawie ziemskim, zapomniał o tym, że są prawa ważniejsze od tych, które zostały ustanowione przez ludzi, ponosi karę, jego bliskie osoby popełniają samobójstwo. Nad Kreonem i Antygoną ciąży fatum i każdy wybór, jakiego by dokonali, okazałby się tragiczny w skutkach.
W "Odprawie posłów greckich" Kochanowski przedstawia Troję, do której przybywają posłowie greccy aby oddać Helenę mężowi i nie doprowadzić do wojny. Król Troi- Priam nie wie, jak ma postąpić. Posłowie greccy odjeżdżają jednak bez Heleny, dostali odprawę, co doprowadzi do wojny trojańskiej. Priam to powolny i słaby władca, wykazuje pewne podobieństwa do Zygmunta Augusta, chwiejnego w swoich decyzjach. Parys pragnie zatrzymać Helenę, stosuje przekupstwo, twierdzi, że ustępstwo będzie oznaczało upadek państwa. Organizuje zwolenników, aby wciągnąć Troję w niebezpieczna wojnę. Parys to zadufany w sobie, nieuczciwy awanturnik, dla którego liczą się tylko korzyści własne.
"Makbet" Szekspira ukazał się w druku dopiero w pierwszym zbiorowym wydaniu z 1623 roku. Makbet to wódz armii szkockiego króla Dukana. Marzy o sławie, jednak jego wielkie ambicje kontrastują z kruchym charakterem. Jest podatny na wpływy otoczenia, łatwo ulega sugestiom żony. Momentem zwrotnym w jego życiu jest dokonanie zbrodni na Dukanie. Makbet stanie wobec wyboru: może zostać władcą Szkocji, mieć pozycję i uznanie kobiety. Ale może przez to stracić honor, szacunek dla samego siebie. Aby ugruntować swą władzę, pozbywa się swojego przyjaciela, ale zarazem przeżywa moralne katusze. Makbet staje się ofiarą własnej zbrodni. Szekspir przedstawił ludzką ambicję, niszczącą żądzę władzy. Makbet z żoną nie mogą unieść ciężaru popełnionej zbrodni. Ponoszą za to karę, a kara ta jest wymierzona odpowiednio do stanowiska zajętego przez nich wobec zbrodni. Makbet poniesie śmierć na polu walki, lady Makbet skończy samobójstwem. Poeta chciał ukazać skutki popełnianych przez człowieka zbrodni w celu zaspokojenia własnych pragnień. Nie ma winy bez kary, zbrodniarza musi spotkać kara.
W przedstawionych utworach można zaobserwować, że nie można budować nic trwałego na krzywdzie innych oraz że zło rodzi kolejne zło, a przemoc może rozpocząć się od błahych spraw. Utwory ukazują naturę ludzką.
