Sztuka już w chwili swoich narodzin zajęła ważne miejsce w życiu człowieka, z pewnością dlatego że pojawiła się niemalże z powstaniem rodzaju ludzkiego. Jednym z efektów działalności człowieka stały się wytwory przeznaczone nie do codziennego użytku, lecz dla rozrywki, dostarczenia wrażeń, ubarwienia egzystencji. Pierwsze dzieła sztuki powstały w odległych czasach, gdy inteligencja człowieka była jeszcze mało rozwinięta i ukształtowana. Jaskiniowe malowidła, bo o nich mowa, były wyrazem dążenia człowieka do upiększenia swego otoczenia, nadawania mu magicznego znaczenia. Prostota tych malowideł przemawia za tym, że sztuka rozwijała się wraz inteligencją i umysłem człowieka, z każdym jego cywilizacyjnym i kulturowym postępem.
Gwałtowny rozkwit sztuki nastąpił w epoce starożytności. Był to bez wątpienia przełom w dziejach sztuki, a umożliwiło go powstanie pisma, które stało się głównym utrwalaczem ludzkich myśli, opowieści i wierzeń przechowywanych dotąd w pamięci lub przekazywanych drogą ustną. Pierwsze dzieła literackie ograniczały się jedynie do zapisu wierzeń i mitów Greków, opisywały życie religijne, dopiero później rozwinęła się poezja, która szybko zajęła ważne miejsce w życiu człowieka. O niezwykłości poezji zadecydowały jej liryczność, subtelność, zdolność wywoływania wzruszeń, a ponadto fakt, że poezja poruszała wszystkie tematy dotyczące ludzkiego życia: miłość, wiarę, ludzką pracę, zabawy, wady i zalety człowieka, ważne wydarzenia, żałobę itd. Dążenie do opisywania wszelkich aspektów życia człowieka wydatnie przyczyniło się do powstania rozmaitych gatunków literackich. Każdy z nich odgrywał jakąś rolę w życiu człowieka. Hymny dostarczały wiedzy na temat bohaterów, których heroiczne czyny opisywały, wzbogacały także kult religijny, chwaląc bogów. Ból po utracie bliskich osób znajdował ujście w trenach, utworach specjalnie przeznaczonych do opisywania żałoby. Tematykę miłosną, biesiadną czy okolicznościową poruszały elegie. Także życie wojenne znalazło swoje miejsce w poezji. Poeci nie ograniczyli się jednak do opisywania wojen, lecz skupili się przede wszystkim na zagrzewaniu do walki w obronie zagrożonego kraju. Symbolem poety - żołnierza stał się Tyrteusz, od którego imienia pochodzi nazwa poezji tyrtejskiej.
Rozwojowi literatury towarzyszył rozwój pozostałych sztuk: malarstwa, rzeźby i teatru. Malarstwo było dziedziną sztuki służącą przede wszystkim zdobieniu budowli(świątyń, pałaców). To w Grecji powstały freski czy mozaiki - malowidła ścienne, których piękno możemy podziwiać dzisiaj, zwiedzając ruiny greckich świątyń i pałaców. Do upiększania obiektów architektonicznych służyły również rzeźby. Najwybitniejszym rzeźbiarzem antyku był Fidiasz, twórca monumentalnych posągów "Zeusa Olimpijskiego" i "Ateny". Fidiasz kierował również pracami rzeźbiarskimi w świątyni Partenon na Akropolu. Starożytni rzeźbiarze odnieśli spory sukces w portretowaniu ludzi. W starożytnej Grecji powstawało dużo rzeźb - popiersi sławnych filozofów, poetów.
Z rozwojem kultury w Grecji wiążą się narodziny teatru, dziedziny sztuki, która do dziś dostarcza człowiekowi takich samych wrażeń i przeżyć, co starożytnym. W wystawianych w antycznym teatrze sztukach opisywano ludzkie namiętności, perypetie (mówiła o tym tragedia) bądź naśmiewano się z ludzkich przywar w komediach. Widowisko teatralne służyć miało wywołaniu u widzów katharsis, czyli oczyszczenia, rozładowania uczuć litości i trwogi pojawiających się w czasie oglądania spektaklu. Spektakle były wielkim świętem dla widzów, początkowo odbywały się tylko dwa razy w roku przy okazji świąt religijnych.
Żadna z dziedzin sztuki nie zginęła, kolejne pokolenia tworzyły nowe dzieła, które zajmowały ważne miejsce w ich życiu.
W średniowieczu rozwinęło się piśmiennictwo parenetyczne przestawiające aprobowane wzorce osobowe. Literatura ukazywała wzorcowe wizerunki świętego, rycerza i władcy - bohaterów będących wyrazem ówczesnego układu sił społecznych. Pojawienie się dzieł, takich jak "Pieśń o Rolandzie", w której przedstawione są cechy idealnego rycerza czy "Legendy o św. Aleksym" opisującej drogę do świętości Aleksego, stanowić miało dla odbiorców źródło inspiracji. Odbiorca literatury parenetycznej najpierw miał dokładnie poznać cechy ideału, a następnie dążyć do jego osiągnięcia.
Literatura wielokrotnie pełniła funkcję wychowawczą i pouczającą, czego dowodem mogą być "Bajki" Ignacego Krasickiego, których celem było przekazanie mądrości życiowej, pouczenia moralnego. Bajki Krasickiego łączyły w sobie lekkość stylu z powagą przesłania, były to krótkie utwory, które w sposób żartobliwy wytykały ludzkie przywary: pijaństwo, obojętność dla tradycji, kosmopolityzm, fałszywą skromność, zadufanie, fałszywą przyjaźń.
W okresie zaborów zadaniem utworów było podtrzymanie ducha narodowego Polaków. Niewątpliwie pierwsze miejsce w tego typu dziełach zajmuje "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza. Dla przebywającego na emigracji poety pisanie poematu stało się jak gdyby powrotem do ojczyzny. Już pierwsze słowa epopei świadczyć mają o jej celu i charakterze. Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" z wielką miłością i rozrzewnieniem roztoczył przed czytelnikiem obraz życia polskiej szlachty w okresie ostatniego zajazdu. Czytając "Pana Tadeusza" czuje się wręcz serce poety tęskniącego za Litwą. Poemat ten stał się utworem o doniosłym znaczeniu dla Polaków.
Cała twórczość Mickiewicza nastawiona była na tematykę narodową, wiele jego utworów ("Grażyna", "Konrad Wallenrod", "Dziady") pisanych było dla narodu, a Polacy dobrze rozumieli ich przesłanie.
Owocem okresu zaborów była literatura pisana "ku pokrzepieniu serc". Jednym z jej twórców był Henryk Sienkiewicz, autor "Trylogii" ("Potop", Pan Wołodyjowski", Ogniem i mieczem"). Powieści Sienkiewicza spełniały ważne zadania: przez opisywanie historycznych wydarzeń z dziejów Polski, ukazywanie bohaterskich czynów szlachty, ich życia i obyczajów, możliwy był ciągły związek z tradycją, duchem narodu, którego trwałość była zagrożona przez rusyfikację czy germanizację.
Utwory Mickiewicza i Sienkiewicza miały rozbudzić w Polakach nadzieję na wolność i chęć do walki.
Odzyskanie niepodległości przyniosło falę utworów o tematyce radosnej, optymistycznej. Nowo zdobyta wolność zrodziła w poetach chęć porzucenia twórczości o tematyce narodowej, patriotycznej, gdyż nadszedł czas wiosny wolnej Polski. Z tego okresu pochodzą wiersze Antoniego Słonimskiego "Czarna wiosna" ("Ojczyzna moja wolna, wolna.../ Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada") oraz Jana Lechonia "Herostrates" ("A wiosną - niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę) wyraźnie odcinające się od martyrologicznej przeszłości Polski.
Gwałtowny rozwój techniki przypadający na początek XX w. Nie pozostał bez echa w poezji polskiej. Pod jego wpływem poeci tacy jak Peiper, Tuwim, Przyboś tworzyli utwory wyrażające wiarę w postęp, zafascynowanie "miastem, masą, maszyną", chwalące witalność i młodość.
Niepodległościowa euforia nie trwała jednak długo - sztuka musiała stanąć na wysokości kolejnego zadania i ustosunkować się do okrutnych wydarzeń II wojny światowej. Literatura sięgnęła do ludzkich doświadczeń z obozów koncentracyjnych. Powstawały takie utwory jak "Opowiadania" Tadeusza Borowskiego, "Inny świat" Gustawa Grudzińskiego, "Medaliony" Zofii Nałkowskiej, które dokumentowały warunki życia obozowego i bestialstwo hitlerowców. Wyróżnikiem literatury lat wojny i okupacji jest to, że tworzona była i wydawana w podziemiu, gdyż pisarzom groziły represje.
Dla współczesnych odbiorców literatura lat II wojny światowej ma charakter wyłącznie edukacyjno - historyczny. Stanowić ma również przestrogę przed budowaniem rządów na zasadach totalitaryzmu, gdyż taka forma sprawowania władzy sprzeciwia się godności człowieka i prowadzi do wielu okrucieństw.
W XX w. narodziła się kolejna dziedzina sztuki - film. Nowoczesna forma przekazywania treści, emocji bardzo szybko przypadła do gustu szerokiej publiczności. Swoją popularność film zawdzięcza tym, że łatwo dociera do odbiorcy, gdyż oddziałuje na niemal wszystkie zmysły. Dzięki filmowi człowiek doświadcza wielu uczuć: strachu, radości, wzruszenia, rozbawienia. Oglądanie filmów stało się rozrywką wielu ludzi, a twórcy starają się zaskoczyć nas swoimi coraz to nowymi dokonaniami.
Jeśli chodzi o muzykę, to ta forma sztuki towarzyszyła człowiekowi od czasów najdawniejszych. Początkowo stanowiła tło dla recytowanej poezji, później stała się istotnym elementem uczt i zabaw dworskich. W epoce renesansu muzyka znalazła zastosowanie w operze i przez długie wieki skupiła liczne rzesze fanów. Dzieje muzyki dalej rozwijają się w koncertowych przedsięwzięciach.
Uważam, że myśl Agrypy jest wciąż aktualna, gdyż sztuka od chwili powstania stała się nieodłączną częścią życia i działalności człowieka. Panowanie sztuki w ludzkim życiu stało się już tak powszechne, że człowiek dąży do tego, by życie codzienne wzbogacić o estetyczne wartości. Tym należy tłumaczyć powstanie sztuki użytkowej, a także obecność przedmiotów (samochodów, elementów stroju, budowli) pretendujących do miana dzieł sztuki.
Życie bez sztuki jest możliwe, ale na pewno byłoby o wiele uboższe, przygnębiające oraz pozbawione kolorów. Życie bez sztuki byłoby po prostu monotonne.
