Średniowiecze znało wzorce czystości związane z kultura świecką i religijną, byli nimi asceta i święty. Utwory, w których zajmowały się taką tematyką można nazwać parenetycznymi.
Asceta należy do głównych wzorców osobowych w średniowieczu, a ich zadaniem było rozbudzanie w ludziach chęci powielania tych wzorców. Literatura okresu średniowiecza rozpowszechniała różne wartości i idee, które powinny służyć ludziom do dobrego życia. Przykład świętego - ascety jest połączony z absolutną dominacją religii na wszystkich poziomach egzystencji tamtejszej społeczności, zarówno w życiu społecznym, jak i politycznym i kulturalnym - to dotyczyło całej Europy.
Święty Franciszek i jego filozofia franciszkanizmu dają przykład ascezy. Wprowadza Franciszek ideę szczęśliwej wiary, która jest oparta na bezgranicznej miłości do wszystkich istot żywych. Najważniejsze wartości to braterstwo, ubóstwo i miłosierdzie. Jest twórcą moralnej dyscypliny w świecie przepełnionym złem.
W Kwiatkach z ogrodu świętego Franciszka jest fragment, w którym nasz asceta w osobie Franciszka mówi do ptaków. Jest to kazanie, tym samym pouczenie ptaków aby okazały Bogu wdzięczność za powołanie ich do życia. Powinny zwracać Stwórcy podziękowania za udostępnienie im jedzenia i możliwość przetrwania. Tym samym święty upewnił ptaki, że są przez Boga wielce umiłowane.
Franciszkanizm przejawia się również we współczesnym wierszu Beaty Obertyńskiej pod tytułem Przed kazaniem. Różnica polega na tym, że Franciszek jest ukazany jako ten, który kala się przed ptakami, przepraszając je, że im musi przeszkodzić i prosi je, aby zechciały go wysłuchać. Nie jest to pierwsze spotkanie świętego z ptakami, traktuje je indywidualnie pragnąc przekazań im całą swoją wiedzę.
W obydwu tekstach święty Franciszek jest postacią uczynną, dobroduszną i nauczającą o boskim miłosierdziu. Swoim kazaniem chce przekazać ptakom jak bardzo są ważne w całym dziele stworzenia. Utwór średniowieczny jest nacechowany parenetyzmem, tak bardzo typowym dla tej epoki. Kontynuacja filozofii franciszkanizmu, jakiej dokonała Obertyńska, jest w pełni zainspirowana średniowiecznym oryginałem, ale nacechowanym wewnętrznymi przemyśleniami poetki.
