Propagatorem sentymentalizmu był francuski filozof i naukowiec Jean-Jacques Russeou, który uważał, że uczucie wychodzi z prawdziwej natury człowieka, zaś kultura i cywilizacja niszczą go, wypychają z człowieka wszystko co dobre. Dlatego właśnie człowiek waha się pomiędzy czułością, dobrocią, a tymi argumentami, które daje mu cywilizacja. Aby zakończyć ten konflikt trzeba powrócić do natury i rozbudzić na nowo dobro w człowieku. Bo szczęście może dać tylko takie uczucie jak miłość, przyjaźń oraz życie zgodne z samym sobą i prawami natury.
Sentymentalizm można zaliczyć do ruchów demokratycznych, ponieważ rozpowszechnia hasło braterstwa, równości i tolerancji, ceni indywidualizm, własne poglądy, niezależność. Nie uznają obiektywnej prawdy. Najwyższą wartością jest dla nich czułość i prostota. Prostota oznacza ograniczenie do minimum dekoracji. Dla sentymentalistów literatura musi poruszać wewnętrzne konflikty człowieka, mówić o związkach międzyludzkich oraz z naturą. Często występuje w utworach kontrast: miasto - wieś, jako ta, która jest najbliżej natury, dorosłość - dzieciństwo, przeszłość - teraźniejszość, cywilizacja - jednostka. Skupia się najbardziej na emocjach, przygodach uczuciowych. Obraz kochanków, najczęstszych bohaterów, jest psychologiczny, związany z odczuciami rodzinnymi bądź przyjaźnią. Sentymentalizm miał różne formy. Niektórzy bohaterowie potrafili zapanować nad uczuciem a inni zupełnie mu ulegali. Ale nie tylko płaczliwy sentymentalizm istniał. Był także sentymentalizm pełne humoru i wesołości.