Epoka oświecenia w Polsce rozpoczęło się w 1740, albowiem w tym czasie powstało Collegium Nobilum. natomiast rozkwit epoki przypadał na lata 1764-1795. W 1747 roku magnaci z rodu Załuskich założyli pierwszą publiczną bibliotekę. W roku 1749 Stanisław Leszczyński wydał swoje dzieło, pt. "Głos wolny wolność ubezpieczający", które dotyczyło liberum veto, poprawy życia ludzi oraz umocnienia administracji. Stanisław Konarski powiedział w tym czasie wielki utwór, pt.: "O skutecznym rad sposobie", w którym dokonuje przemyśleń na temat Sejmu. chciał usunięcia liberum veto i wprowadzenia zasady przyjmowania uchwał większością głosów. W roku 1765 powstał pierwszy publiczny teatr w Warszawie oraz Szkoła Rycerska, która miała wychować młodych patriotów z rodów szlacheckich oraz magnackich do służby ojczyźnie. Absolwentami tej szkoły byli później, m.in.: J. Jasiński, T. Kościuszko, J. U. Niemcewicz. Szkołą zarządzał książę Adam Czartoryski, który również w tym czasie odgrywał ogromną rolę w wychodzącym w tym czasie "Monitorze", którego redaktorami oprócz Czartoryskiego byli także Krasicki i Bohomolec. Rozwój piśmiennictwa odegreło ogromne znaczenie w życiu ludzi w epoce oświecania. popularne stało się też pismo pt. "Zabawy przyjemne i pożyteczne", w którym swoje utwory publikowali, m.in.: Krasicki, Naruszewicz i Zabłocki.
W 1773 r. utworzono ministerstwo oświatowe, czyli Komisje Edukacji Narodowej. KEN powstała w wyniku likwidacji zakonu jezuitów i dokonało kilku zmian, m.in. do nauki miały prawo wszystkie dzieci bez względu na pochodzenie. Przeprowadzono reformę Uniwersytetu w Wilnie i w Krakowie. Jednak największym działaczem i zwolennikiem przemian był król Stanisław Poniatowski. W znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju sztuki, kultury, nauki i, skupiając wokół siebie wielu ludzi światłych, malarzy i literatów, których objął mecenatem a także gościł na słynnych już obiadach czwartkowych.
W literaturze dominowały trzy kierunki: klasycyzm, nawiązujący do literatury antycznej, sięgał do motywów mitologicznych, promował epos i tragedię, używał zrozumiałego dla wszystkich języka; sentymentalizm, który opisywał emocje, ludzkie uczucia, aby lepiej wpłynąć na odbiorcę; oraz rokoko, czyli styl odrzucający dydaktyzm, tworząc tylko dla przyjemności. najwięcej śladów w sztuce pozostawił klasycyzm, który dominował w twórczości Canaletta i Bacciarellego.
