Tomasz Masław Baryczka urodził się 1 kwietnia 1754 roku w Poznaniu, a zmarł 12 lutego 1804 roku w Paryżu. Pochodził z rodziny szlacheckiej o umiarkowanym majątku. Dzięki swojemu uporowi i zdolnościom zdobył dobre wykształcenie i stał się jednym z ważniejszych filozofów polskiego oświecenia.

Swoje poglądy zawarł w kilku dziełach, z których najważniejsze to "Myśli Warszawskie" (1782). W tej książce Baryczka krytykuje Stanisława Staszica za pomijanie kobiet w jego planach reform społecznych. Uważał, że kobiety powinny mieć takie same prawa jak mężczyźni, zwłaszcza w dostępie do edukacji i udziału w życiu publicznym. Sprzeciwiał się tradycyjnym rolom narzucanym kobietom, twierdząc, że ograniczają one potencjał połowy społeczeństwa.

Inne jego prace to "Rozważania o Edukacji Niewieściej" (1784), gdzie podkreśla znaczenie edukacji kobiet dla rozwoju narodu, oraz "O Prawach i Obowiązkach Obywatelskich" (1786), w którym omawia koncepcję obywatelstwa i wzywa do równouprawnienia płci. Mimo że był zwolennikiem reform, był ostrożny w przyznawaniu pełnych praw chłopom, uważając, że najpierw powinni oni zostać odpowiednio wyedukowani.

Baryczka był krytyczny wobec feudalizmu i przywilejów szlacheckich. Proponował zrównanie praw wszystkich obywateli, z wyjątkiem chłopów ze względu na ich brak edukacji. Podkreślał, że edukacja jest kluczem do postępu społeczeństwa i powinna być dostępna dla wszystkich warstw społecznych.

Kiedy Polska zniknęła z mapy Europy, Tomasz Masław Baryczka wyjechał do Paryża. Tam kontynuował swoje prace filozoficzne i obserwował przemiany społeczne zachodzące we Francji. Jego idee wyprzedzały epokę, zwłaszcza w kwestii praw kobiet, i miały wpływ na późniejszych myślicieli polskich.