Impresjonizm jest jednym z ważniejszych kierunków artystycznych przełomu XIX i XX stulecia, który twórcy wykorzystywali zarówno w sztukach plastycznych, jak i muzyce czy literaturze. Jego nazwa pochodzi od francuskiego słowa "impression" czyli wrażenie. Impresjonizm miał za zadanie ukazać subiektywność przedstawianych zjawisk, często wykorzystywano w tym celu grę światła, które odpowiednio podkreślało zastosowane w malarstwie barwy.
Poetyka impresjonizmu w literaturze polegała przede wszystkim na zapisywaniu zmiennych stanów psychicznych postaci poprzez wydobywanie gry skojarzeń zmysłowych oraz podkreślaniu paralelizmu stanu duszy człowieka i towarzyszącego mu krajobrazu. W poezji często wykorzystywanym środkiem była synestezja, czyli łączeniu opisów doznań różnych zmysłów: dźwięku, kształtu, smaku czy zapachu. W prozie impresjonizm wyrażał się w stosowaniu luźnej, fragmentarycznej kompozycji, rozluźnieniu spójności psychicznej postaci, podkreślaniu wpływu podświadomości na motywację zachowań bohaterów. Twórcy starali się podkreślić nastroje oraz stosowali analogię pomiędzy opisywanymi wydarzeniami a kompozycjami muzycznymi.
Zadaniem impresjonizmu było łączenie heterogenicznych (czyli niejednorodnych) elementów - począwszy do naturalistycznych aż po symboliczne. Przy komponowaniu opisów autorzy stosowali jasną i nieco rozmytą kolorystykę, dzięki czemu nabierały one charakteru pejzażowości. Charakterystyczne było także ukazywanie jej w związku z wewnętrznymi przeżyciami bohatera oraz subiektywizmem typowym dla częstej narracji personalnej. Dzięki tym zabiegom opisywana rzeczywistość zyskiwała cechy indywidualizmu i przypadkowości.
Wskazane fragmenty "Ludzi bezdomnych" zawierają prozę poetycką. Szczególnie w opisach przyrody można zauważyć wpływy impresjonizmu. Warta podkreślenia jest hiperbolizacja występująca we fragmentach: "Ciemne chmury tworzyły jakby włok szeroki, który ciągnął się od jednego do drugiego krańca widnokręgi i zwisał długimi matniami." i "Było cicho, że dawało się słyszeć siąpanie cichego dżdżu w kałużach dziobatych od padający kropelek." Charakterystyczne jest także występowanie dużej liczby epitetów określających elementy przyrody: "deszcz sypki, ciepły", " w kałużach dziobatych", "seledynowa toń" albo "białe i rumiane obłoczki". Nie brakuje także wyrażeń wartościujących podkreślających subiektywność opisu: "pełne wesela", "rozkosznej". Zgodnie z założeniami tego nurtu w impresjonistycznych opisach nie brakuje odpowiedniego operowania światłem w celu wydobycia barw, co można zauważyć w wyrażeniach: "seledynowa toń" oraz "białe i rumiane obłoczki". Ważnym elementem jest też wykorzystanie instrumentacji głoskowe: "wstrząsało deszcz sypki" czy "siąpanie cichego dżdżu w kałużach". Autor stara się uchwycić wyjątkowość przyrody, która ulega zmianom pod wpływem pojawiającego się deszczu: "Każde ich oko wytrząsało deszcz sypki, ciepły, lecący jakoby puch". Typowe dla techniki impresjonistycznej są też poetyckie, pełne liryzmu porównania, w których często opisywana przyroda ulega personifikacji: "Po ziemi sączyły się wszędy małe strumyki, jak dzieci pełne wesela, które nie wiedzą, z jakiej przyczyny i dokąd z radością w podskokach lecą", zaś "białe i rumiane obłoczki" są przyrównane do "prześlicznych oczu kobiecych".
W powieści często występuje narracja personalna, która jest pozbawiona cech narracji obiektywnej, obrazuje punkt widzenia bohaterów i wprowadza znaczną dozę subiektywizmu. W "Ludziach bezdomnych" znacznie więcej jest lirycznych opisów niż charakterystycznej dla powieści formy opowiadania.
Główny bohater powieści z nostalgią rozmyśla o swoim pobycie w Cisach: "Był tym wspomnieniem wzruszony do łez. Żałował tamtych miejsc z bólem w sercu, z niemocą w rękach i nogach". Takie wspomnienia pojawiają się niespodziewanie nawet dla samego bohatera, są niczym nagły impuls. Judym przypominając sobie tamte wydarzenia próbuje analizować swoje zachowanie i wyciągać odpowiednie wnioski: "spostrzegł całą głupotę wszystkiego, co zrobił ostatnimi czasy". Jednakże mężczyzna poddaje się chwilowym uczuciom, na co wskazuje ostatnie zdanie tego fragmentu: "Gdyby się w tłumie ukazały ich twarze [Krzywosąda i Węglichowskiego], jakże miłym byłyby zjawiskiem." Rozchwianie emocjonalne i brak wewnętrznej równowagi jest typowy dla bohaterów utworów impresjonistycznych, którzy doświadczają różnorodnych uczuć: "Płomienne szpony bezsilności wszczepiały się w nią [duszę], wywracały na nice i trzęsły".
W "Ludziach bezdomnych" większość intelektualnych rozważań została zastąpiona przez działanie pod wpływem emocji. Główny bohater unika logicznych wywodów, a zamiast nich woli poddać się przeżyciom wewnętrznym, które mają wpływ na jego sposób widzenia świata. A jeśli to uczucia są najważniejszą motywacją działań bohatera, to dominującą rolę odgrywa podkreślany już subiektywizm. Dzięki zastosowanej technice impresjonistycznej autor próbuje przybliżyć czytelnikowi skomplikowaną psychikę głównego bohatera.
