Powieść Żeromskiego "Ludzie bezdomni" ukazała się drukiem w 1900 roku. Od początku krytyka przyjęła ją z zainteresowaniem i bardzo pozytywnie. Wkrótce wydrukowano drugie wydanie powieści. Chociaż autor był doskonale przygotowany do pisarstwa dzięki dokładnym studiom i drobiazgowym zbieraniu materiałów faktograficznych, zredagowane przez niego teksty były pozbawione wymaganej staranności, na co uwagę zwracali uwagę niektórzy krytycy literaccy. Większość osób nie dostrzegła, że oryginalna forma powieści nie wynikała z niechlujstwa, ale była nowatorską propozycją artystyczną.
Nowy typ powieści cechowało:
- Swobodna konstrukcja fabularna utworu, powieść składa się z szeregu scen (taka konstrukcja była według krytyków motywowana prawdopodobieństwem życiowym i psychologicznym).
- Zastosowanie środków tworzących odpowiedni nastrój - powieść nie ma typowej dla powieści narracyjnej konstrukcji (czyli akcji), ale zawiera liczne rozdziały, które nie wpływają na rozwój akcji, ale tworzą nastrój ("falowanie nastrojów"). Z reguły są to opisy przyrody stworzone przy wykorzystaniu techniki impresjonistycznej ("pejzaż stanem duszy"). Zgodnie z założeniami poetyki symbolicznej wewnętrzne stany bohaterów nie są określane wprost, wyraża je charakterystyczny obraz, pejzaż, który sugeruje odpowiednie rozwiązanie. Dzięki zastosowaniu licznych metafor i symboli proza ulega liryzacji (wprowadzenie do epiki typowo poetyckich środków wyrazu). Symbole zastosowane w "Ludziach bezdomnych": krzyk pawia - zbliżająca się śmierć, rozdarta sosna - odzwierciedla przeżycia Judyma, ogień - zwiastun rewolucji. W powieści następowało również mieszanie poetyk: naturalizmu, symbolizmu, impresjonizmu (obok opisów naturalistycznych występują impresjonistyczne obrazy przyrody).
- Narracja wielogłosowa - podstawowy głos należy do narratora trzecioosobowego, drugim narratorem jest Joasia, a oprócz tego w powieści występuje narracja personalna, która pozwala poznać wydarzenia z punktu wiedzenia bohatera.
- Zindywidualizowany język postaci, który je charakteryzuje - Żeromski często wprowadza do narracji "stylistykę bogatego mówienia" czyli wielokrotne epitety, liczne powtórzenia, kolokwializmy oraz słownictwo o emocjonalnym nacechowaniu. Stosuje wyliczenia (szczególnie przy naturalistycznym opisie), wprowadza kontrast - opisy pięknych przedmiotów i pomieszczeń występują obok opisów podkreślających brzydotę. Ten zabieg oprócz zabiegu czysto estetycznego poprzez pokazywanie brzydoty i nędzy ma wywoływać buntu i prowadzić do chęci zmiany takiego stanu.
