"Koniec wieku XIX" Kazimierza Przerwy Tetmajera
Jest to wyraz fascynacji filozofią Schopenhauera, która emanowała pesymizmem. Wiersz ten właściwie bardzo trafnie określa atmosferę końca wieku. Przedstawia on sytuację, która jest dla człowieka bardzo wroga - zanikły bowiem wszystkie wartości. Jaką postawę może więc przyjąć? Ironia, przekleństwo, strach? Nie wiadomo, ponieważ nie można odwołać się do żadnych idei, które kiedyś istniały. Jak wygląda więc człowiek końca wieku? "Głowę zwiesił niemy".
"Melodia mgieł nocnych" Kazimierza Przerwy Tetmajera
Poeta zastosował tutaj poetykę oniryzmu - czyli przedstawił treść, tak, jakby była ona snem. Widoczna jest w tym wierszu metoda synestezji - czyli mieszanie wrażeń, które pochodzą z różnych zmysłów np. "kwiatów woń pijmy!". Podmiot tego wiersza jest wyraźnie związany z przyrodą górską - ma nastrój, który odpowiada krajobrazowi górskiemu. Mamy wrażenie, że pejzaż przedstawiony przez poetę jest żywy i tchnie sennością, urokiem i tajemniczością.
"Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach" Jana Kasprowicza
Jest to wiersz przełomowy w twórczości tego poety - zapowiada dekadentyzm i symbolizm. Jest to cykl czterech sonetów - są to poetyckie ujęcia tego samego pejzażu: róża, o bardzo intensywnej barwie na tle szarej skały i przyschniętego drzewa - róża daje wrażenie ciągle żywej i pulsującej emocjami, drzewo natomiast jest zrezygnowane i przygnębione. Jest tu wyrazista gra kontrastów. Poeta antropomorfizuje w wierszu różę, która jest bohaterem - dekadentem. Nie jest jej obcy niepokój, żal, tęsknota; chce ona zdobywać niedostępny świat. Jest to bohater trapiony wszystkimi emocjami w stężonej ilości. Jest to obraz ekspresjonistyczny. Poeta bogato opisuje poza tym krajobraz górski, czyli miejsce w którym rozgrywa się dramat róży.
