Epopeja to inaczej epos. Nazwa ta pochodzi z języka greckiego gdzie oznacza "opowieść'. Od czasów starożytnych był dominujący w literaturze, do czasu pojawienia się powieści. Jest ona jednym z głównych gatunków epiki. Ma formę rozbudowanego dzieła, napisanego wierszem i ukazuje legendarnych, mitycznych lub historycznych bohaterów, na tle ważnych i kluczowych wydarzeń dla przedstawianej społeczności.

Ważnym składnikiem fabuły eposu jest wszechwiedzący narrator, który zachowując obiektywy dystans, opowiada całą historię pozwalając sobie czasem na bezpośrednie komentarze czy uwagi. Utwór taki zawsze rozpoczynał się inwokacją - w starożytnych pismach był to zwrot do muz lub bogów o natchnienie i pomyślne ukończenie utworu. Taka inwokacja zaczynała się przeważnie od zarysowania tematyki utworu, miała wprowadzić czytelnika w świat wydarzeń, które będą przedmiotem poematu, a także wskazać na znaczenie i u kryty morał, który krył się w podejmowanym temacie. W starożytnym eposie były to głównie wydarzenia związane z walka bohatera i ingerowaniem w jego losy przez bóstwa, które z upodobaniem plątały drogi bohaterów eposu. Pojawiają się również odpowiednie, stosowane przez autora, zabiegi narracyjne, które mają dynamizować fabułę i wzmagać napięcie u czytelnika. Chodzi tu głównie o retardacje, czyli o spowolnienie opowieści przed punktem kulminacyjnym. Stosowano do tego na przykład opisy przyrody, czy dywagacje narratora. Charakterystyczne dla stylu tego typu opowieści, są jeszcze elementy językowe. Język utworu musiał być zwykle patetyczny i oddający nastrój przedstawianych wydarzeń. Ważny był również "realizm szczegółu", który objawiał się bardzo szczegółowymi opisami przedmiotów.

Jakie z tych elementów odnajdujemy w "Panu Tadeuszu"? O to one:

- jest to utwór długi, rozbudowany i wierszowany,

- mamy tu przedstawione pewne określone typy bohaterów, pojawiają się również postacie historyczne

- utwór rozpoczyna się inwokacją, która jest apostrofą do ojczyzny poety, Litwy oraz do Matki Boskiej.

- zamiast metafizycznej, boskiej strony opowieści, mamy pięknie ukazane życie przyrody, które w pewnych momentach również nabiera cech

- pojawia się "realizm szczegółu", na przykład przy opisie zastawy Wojskiego czy zegara Sopliców

- akcja utworu rozwija się linearnie, każdy element narracji wynika z poprzedniego, nie ma tu żadnych przeskoków, ani niewyjaśnionych sytuacji

- narrator jest osobą subiektywną i wszechwiedzącą. Wie wszystko o każdym bohaterze, dlatego czasem pojawia się komentarz do postępowania niektórych z nich. Poza tym, nie ma określonej strony, którą popierałby czy ganił. Swą osobę ujawnia też przy partiach ;lirycznych tekstu, na przykład "Inwokacji

- mamy też zgodnie z wymogami wprowadzenie do akcji utworu, zaprezentowane we wstępie - "Inwokacji".

- język utworu charakteryzuje się językiem podniosłym i patetyczny, również postacie często używają takiej formy

- fabuła utworu zbudowana jest z poszczególnych epizodów. Jedne z nich należą do akcji głównej, inne - jak kłótnia Rejtana i asesora - należą do wątków pobocznych.