Biblia jest źródłem kultury śródziemnomorskiej. Biblia, zwłaszcza zaś Nowy Testament pełen jest przypowieści, które w swoim wielowymiarowym przesłaniu, niosą nam naukę moralną oraz zbiór zasad, które mogą uczynić nasze życie bardzie wartościowym.

W Starym Testamencie zawarte są bardzo sztywne i jasno określone wzory postępowania, które podyktowane są przykazaniami. Chrześcijanie muszą przestrzegać Dekalogu, jeśli chcą się dostać po śmierci do krainy niebieskiej. Stary Testament przybliża nam również postać Hioba. Historia tego bohatera jest zapisana w Księdze Hioba, należącej do ksiąg dydaktycznych. We wszystkich z resztą księgach z tej grupy, zapisane zostały mądrości, które są dla nas nauką.

Postać Hioba jest ucieleśnieniem wielu cnót, które powinny być charakterystyczne dla wszystkich chrześcijan. Hiob został wystawiony na próbę przez Pana Boga. Namówił Go do tego Szatan. Na Hioba posypały się nieszczęścia, które miały sprawdzić siłę jego wiary. Bóg zabrał Hiobowi wszystkie bogactwa, rodzinę, a na koniec jego samego dotknął ciężką chorobą. Opuścili Hioba wszyscy przyjaciele, mówiąc mu, że nawet Bóg pozostawił go samemu sobie. Hiob cały czas jednak był wierny i nie postrzegał swych nieszczęść jako niesprawiedliwości. Hiob mówił:

"rąk nie zmazałem występkiem

i modlitwa moja jest czysta"

Dla Hioba były to bardzo trudne chwile, ponieważ on również nie rozumiał, dlaczego spotkały go takie nieszczęścia. Pomimo tego, pokornie przyjmował to, co się działo. Była to przecież wola boża. Dzięki takiemu przekonaniu, Hiob cały czas wierzył, że Bóg jest jego przyjacielem i ma jakiś plan wobec niego. Prosił on Boga o wybaczenie winy, o której być może sam nie wiedział. Modlitwy Hioba trafiały do Boga, dzięki czemu Hiobowi zwrócono wszystkie dobra.

Historia Hioba dowodzi, że czasem Bóg każe cierpieć ludziom niewinnym. Mimo tego należy zachować ufność w Bogu, który opiekuje się wszystkimi ludźmi na świecie i daje im łaskę.

W Nowym Testamencie rolę dydaktyczną spełniają przypowieści. W nich nauka Jezusa przekazana jest w sposób metaforyczny, zawoalowany. Przypowieści nie mówią nam wprost o takich wartościach jak miłość, wybaczanie, wiara, ale pokazują pewne historie, w których są one głębiej zawarte.

Tak jest właśnie w znanej przypowieści "O miłosiernym Samarytaninie". Jej bohaterem jest człowiek, podróżujący do Jerozolimy; podczas podróży ktoś go napada i bije. Leżał on na drodze, przechodziło koło niego dużo ludzi, ale żaden człowiek nie udzielił mu pomocy. Jedyną osobą, która to uczyniła był tytułowy Samarytanin, który pochodził z narodu, pogardzonego przez Izraelitów. Ten właśnie przygodny przechodzień stał się w naszej kulturze symbolem i uosobieniem miłosierdzia i litości, jaką powinniśmy okazywać innym ludziom. Takie zachowanie podyktowała mu miłość do bliźniego.

Bardzo piękna w przekazie jest również przypowieść "O synu marnotrawnym". Opowiada ona o dwóch braciach i ich ojcu. Jeden z nich wziął swą część majątku i wyruszył w podróż, drugi zaś wolał pozostać przy ojcu i pomagać mu w pracy na polu. Pierwszy brat jednak dość szybko wydał wszystkie pieniądze i dlatego chciał powrócić do domu ojca i prosić o przyjęcie. Ojciec bardzo ucieszył się z powrotu syna i nawet wydał wspaniałą wieczerzę z tej okazji. Takiego zachowania nie mógł zrozumieć syn, który cały czas był przy ojcu. Ten natomiast wytłumaczył mu to słowami: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje należy do ciebie. A trzeba się cieszyć i weselić z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się."

W tej opowieści zaprezentowane są dwie postawy, które możemy rozumieć jako uniwersalne. Są one związane z moralnością. Postać ojca jest uosobieniem miłości Boga, która zawsze każe Mu litować się nad ludźmi. Bóg troszczy się o spokój i dusze ludzi, jest On miłosierny i wyrozumiały oraz subtelny i opiekuńczy. Miłość pozwala ojca pozwala wybaczyć synowi marnotrawnemu i cieszyć się z tego, że wrócił do domu. Ojciec chce, aby wszyscy się z nim cieszyli. Ojciec jest dobry dla strapionego.

Ojciec wyjaśnia starszemu synowi, że niewłaściwie zachował się wobec młodszego brata, który zrozumiał wreszcie swoje błędy. Jest dla obu synów bardzo wyrozumiały i cierpliwy. Udowadnia im, że każdy zasługuje na miłosierdzie i łaskę, a także na dobrodziejstwa boskie. Alegoryczna jest również postać drugiego syna. Postawę jego również możemy traktować jako metaforyczną. Każda osoba może się pomylić, ale zawsze powinna mieć prawo do zmiany niewłaściwej decyzji. Człowiek wręcz musi się starać, aby poprawić błędy. Musi on żałować za to, co zrobił źle. Wówczas Bóg mu wybaczy.

Znana przypowieść "O siewcy" również przekazuje nam prawdę o ludziach i naszej naturze. Symboliczne staje się tutaj malutkie ziarno, które zostaje zasadzone w ziemi, a także właśnie owy grunt, na który pada ziarno. Ziarno to nowe życie, idee, które mogą paść na zły, niepłodny grunt, albo w ciernie. Tam nie ma warunków, aby wzrastać. W przypowieści jedno ziarno zdołało dostać się na przychylny mu grunt. Jest to opowieść o człowieku i Bogu. Człowiek może zostać obojętny na słowa, które Bóg do niego kieruje, może nie zwracać na nie najmniejszej uwagi, nie szanować ich. Jest także możliwe, że stanie się odwrotnie - człowiek pojmuje przesłanie, które Bóg do niego kieruje. Wówczas Bóg pomaga człowiekowi stać się silniejszym w wierze.

Na przykładzie tych kilu przypowieści, a także historii Hioba, widać bardzo dokładnie, że w Biblii zawarte są ponadczasowe mądrości i przesłania. Nie tracą one nigdy na aktualności, ponieważ dotyczą uczuć zawsze obecnych w historii człowieka, niezależnie od czasów, w których żyje.