Był polskim poetą, prozaikiem, eseistą, historykiem literatury, tłumaczem. Posługiwał się w czasie swej literackiej działalności wieloma pseudonimami i kryptonimami - występował na przykład pod nazwiskami: Adriana Zielińskiego, B.B. Kusek, Jana M. Nowaka, Jana Syrucia, Ks. Jana Robaka, Primasa Arona. Został wyróżniony przez świat nadaniem mu Nobla w roku 1980. Zdobył też nagrodę Nike w roku 1998.
We wczesnym dzieciństwie poeta wiele podróżował i doznał wielu ciekawych wrażeń. Rok 1913 był rokiem wyjazdu, wraz z całą rodziną, w okolice Krasnojarska, następnie zaś w głąb Rosji, gdyż w owym czasie ojca poety powołano do armii.
Rok 1917 rodzina Miłoszów spędziła w miejscowości Rżewo, gdzie była świadkiem Październikowej Rewolucji. To, co wtedy Czesław Miłosz oglądał, stało się składnikiem wielu jego utworów, jak "Rodzinna Europa" czy "Dolina Issy", a także "Czesława Miłosza autoportretu przekornego". Później obrazy te można zobaczyć jeszcze w utworach "Ocalenie" oraz "Na brzegu rzeki". Pisarz szukał swych korzeni, wracając do wspomnień. Do Szetejni powrócił w 1918 roku. Trzy lata później stał się wileńskim gimnazjalistą. Rok 1929 jest datą jego wstąpienia na Uniwersytet S. Batorego, gdzie studiował nauki humanistyczne, zaś następnie prawo. Intensywnie brał udział w warsztatach polonistycznych. Rok 1930 jest rokiem opublikowania jego wierszy w piśmie uniwersyteckim.
W Paryżu poeta spotkał się z Oskarem Miłoszem. Ten fakt także był potem przez niego wielokrotnie przywoływany w dalszych działaniach twórczych. Pisarz był także przez pewien czas w Warszawie, ostatecznie jednak wrócił w rodzinne strony. W Wilnie zaczął współpracować z "Żagarami", gdzie publikowano jego kolejne utwory.
Rok 1933 to data wydania "Poematu o czasie zastygłym", natomiast kolejny rok jest związany z nagrodą Filomatów. Zdobył dyplom praw i udał się w kolejną podróż do roku znanego juz sobie Paryża. Miłosza ceniło środowisko, w jakim się obracał. Na miejscu znów zobaczył się ze swym poznanym już wcześniej krewnym - Oskarem. Czesław był wielbicielem jego utworów.
Miłosz zaczął pracować w roku 1935 - była to praca w radio na Wileńszczyźnie. Ten czas wiązał się z problematycznym położeniem politycznym Polski. Dlatego Miłosz nie pracował zbyt długo - szybko został zwolniony z powodu zbyt liberalnych poglądów i oceny kultury z niezbyt słusznego w tym czasie punktu widzenia. Rok '36 jest datą wydania "Trzech zim". Już tam znajduje się to, co będzie później dla poety charakterystyczne, a więc ton pełen liryki, gdzie perspektywa ludzka jest stale wikłana w historię, jednak zostaje przy tym indywidualna i stale w sposób jak najprostszy doświadcza otaczającego ją świata. Miłosz zaskarbił sobie uznanie wielu krytyków, więc każda z jego kolejnych książek miała bardzo duży odzew. To wielki sukces tak młodego jeszcze pisarza. Rok 1937 jest czasem podróży tego twórcy do Italii, skąd wracając do Polski, osiedla się w Warszawie. Tam też po raz kolejny zatrudnia się w radio. Pisze nowelę zatytułowaną "Obrachunki", za co daje mu nagrodę "Pion". Choć nie widać jeszcze jego wielkości jako eseisty, artykuły tego typu już przynoszą mu popularność.
DZIAŁALNOŚĆ ESEISTYCZNA I PUBLICYSTYCZNA:
Miłosz spogląda na świat i wszystko, co się na nim dzieje w sposób przede wszystkim etyczny. Stąd częste przypatrywanie się nieprawej cywilizacji - pod określeniem "nieprawa" mam na myśli pójście jej złą drogą. Te cechy można obserwować w "Zniewolonym umyśle" (1953), "Zdobyciu władzy", (napisanym w Paryżu, w roku 1955) - przełożonym wielokrotnie; biograficznej "Rodzinnej Europie", "Człowieku pośród skorpionów", "Ziemi Ulro" (1977), "Ogrodzie nauk" (1979).
DZIAŁALNOŚĆ PROZATORSKA:
Obejmuje wiele pozycji, z których każda odbiła się szerokim echem nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.
DZIAŁALNOŚĆ PRZEKŁADOWA:
Jako wspaniały erudyta, Miłosz zajmował się także przekładami - zarówno z języka polskiego na obcy, jak i odwrotnie. Podjął się także nowożytnego przekładu psalmów biblijnych, jeszcze raz udowadniając tym swój artyzm.
