Twórczość Juliana Przybosia zdominowana była w przez życie, w którym musiał pokonać wiele przeszkód, by dojść do sukcesu, zarówno w twórczości, karierze, jak i życiu prywatnym.

Julian Przyboś - biografia

Julian Przyboś urodził się 5 marca 1901 w Gwoźnicy Dolnej, jako piąte dziecko małorolnego małżeństwa chłopskiego, Józefa i Heleny z Petyniaków. Od 1912 uczył się w gimnazjum w Rzeszowie, gdzie debiutował jako nieletni poeta w pisemku konspiracyjnym dla młodzieży Zaranie. Był niezwykle ambitny w dążeniu do zdobywania wiedzy: w 1918 wstąpił do konspiracyjnego kółka samokształceniowego, które wchodziło w skład Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). A ponieważ angażowały go również sprawy narodowe, brał czynny udział w akcjach sabotażowych i dywersyjnych, uczestniczył w walkach z Ukraińcami o Lwów, a w bitwie pod Sokolnikami odniósł ranę. 

Nic dziwnego zatem, że w 1919 odznaczono go odznaką Orląt Lwowskich. Po zdaniu matury w 1920 roku, przyszły poeta jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu podjął studia polonistyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas nich wraz z bratem, Stefanem Przybosiem, powołał do życia Koło Literacko-Artystyczne, wkrótce potem przekształcone na Klub Artystyczny Dionizy. 

Wtedy też miał miejsce jego debiut - pod egidą Dionizegoukazał się w 1922 alamanach "Hiperbola", w którym znalazły się cztery wiersze Przybosia. Jednak za właściwy debiut uznał poeta publikację w bardziej znanym periodyku - w 1922 w Skamandrzewiersz Cieśla. Po zakończeniu studiów poeta podjął pracę nauczyciela, w tym czasie również poznał Tadeusza Peipera i stał się jedną z ważniejszych osobowości tworzących z nim Zwrotnicę. 

Głosząc kult miasta, cywilizacji i postępu, publikował w Zwrotnicy nie tylko wiersze, ale i pisma krytyczne. Był to czas bardzo płodny w twórczości poety, który udzielał się jeszcze w wielu innych czasopismach i periodykach, przede wszystkim zaś ukazały się tomiki jego poezji. Warto wspomnieć o uczuciu, którym w tym czasie darzył poeta swą uczennicę, Marzenę Skotnicównę. Dziewczyna zginęła jednak tragicznie w górach w 1929 roku.

W 1937 roku Przyboś wyjechał na stypendium do Paryża, gdzie napisał kolejny tom poezji. Po wybuchu wojny przeniósł się do Lwowa, gdzie podjął pracę w bibliotece Ossolineum. Do czasu aresztowania przez gestapo w 1941 roku działał aktywnie na rzecz kultury polskiej oraz w Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Gdy dzięki staraniom żony został uwolniony, schronił się w rodzinnej wsi, gdzie wrócił do korzeni pracując na roli, co nie przeszkodziło mu stworzyć kolejnych dwóch tomików poezji. 

W 1944 roku opuścił wieś, uczestniczył czynnie w wyzwalaniu miasta, a zaraz po wojnie został pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Był to też okres, w którym zaangażował się w życie partyjne. W lata 1947-1951 przebywał w Szwajcarii jako poseł PRL. Po powrocie do kraju otrzymał zaś stanowisko dyrektora Biblioteki Jagiellońskiej. 

W poezji publikowanej w tym okresie jakimś cudem udało mu się uniknąć naleciałości socrealizmu. Zajął się też pracą naukową. W 1955 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie przygotowano dla niego wysokie stanowisko w Tygodniku Kulturalnym. Publikował w nim wiele wierszy. 

W 1969 roku będąc coraz bardziej schorowanym, przeniósł się do Domu Pracy Twórczej w Oborach. Zmarł 6 października, mając sześćdziesiąt dziewięć lat. Julian Przyboś miał dwie żony, z pierwszą miał dwie córki. Prawdziwie ojcowski kontakt nawiązał jednak z najmłodszą córką, którą urodziła mu 23 lata młodsza malarka Danuta Kula. Uta Przyboś, córka poety, tworzy poezje jak ojciec oraz maluje, jak jej matka. Nauczył mnie żyć w zachwycie- mówi o swym ojcu - mówił, że radość daje praca twórcza, ale że twórcze może być także ogrodnictwo.

Julian Przyboś - twórczość

Na dorobek literacki poety składają się tomy:

·         Śruby(1925)

·         Oburącz(1926)

·         Z ponad(inna spotykana wersja tytułu - Sponad) (1930)

·         W głąb las(1932)

·         Równanie serca(1938)

·         Póki my żyjemy(1944)

·         Miejsce na ziemi(1945)

·         Rzut pionowy(1952)

·         Najmniej słów(1955)

·         Narzędzie ze światła(1958)

·         Próba całości(1961)

·         Więcej o manifest(1962)

·         Na znak(1965)

·         Kwiat nieznany(1968)