Stefan Żeromski - Przyszedł na świat 14. X. 1864 roku. Jego rodzinną miejscowością była wieś o nazwie Strawczyn (na kielecczyźnie). Wywodzi się ze zubożałej szlachty. Zaczynał edukację w niewielkiej szkole na wsi, w miejscowości Parsy, w 1874 roku zaczął uczęszczać do gimnazjum, mieszczącym się w Kielcach. Kształcił się w nim przez dwanaście lat (języka polskiego oraz rodzimej literatury uczył go Antoni Gustaw Bem), lecz nie zakończył go zdaniem matury. Podjął pracę w charakterze guwernera, był korepetytorem, systematycznie pisał swoje dzienniki. W jesieni 1886 roku, wstąpił do mieszczącej się w Warszawie - Szkoły Weterynaryjnej, uczestniczył w działaniach organizacji konspiracyjnych, między innymi w pracach Związku Młodzieży Polskiej. Niestety brak środków pieniężnych, musiał przerwać studia weterynaryjne i zacząć pracować w charakterze prywatnego nauczyciela i udzielać lekcji na dworach szlacheckich w rodzinnych stronach, a także na Mazowszu, Podlasiu oraz Nałęczowie. Właśnie w tej ostatniej miejscowości, zapoznał się z kobietą, która później została jego małżonką. Nazywała się Oktawia z Radziwiłłów - Rodkiewiczowa, dzięki której nawiązał wiele kontaktów w sferze literackiej. W jesieni 1892 r. zaczął pracę na etacie zastępcy bibliotekarza przy Muzeum Polski, mieszczącym się w Rapperswillu. Przebywał w Szwajcarii 4 lata i tam miał sposobność zaznajomić się między innymi z materiałami archiwalnymi na temat losów polskiej emigracji w dobie XIX stulecia, zawarł także bliskie kontakty z ludźmi polityki, mającymi styczność z działającym wtedy ruchem socjalistycznym. Wówczas zaczynają się pojawiać pierwsze jego utwory, m. in. "Rozdziobią na s kruki, wrony" (w 1895r.); "Opowiadania" (w 1985 r.); powieść "Syzyfowe prace" ( w 1897 r.). w okresie od 1897 do 1904 roku, zajmował się pracami w bibliotece tzw. Ordynacji Zamoyskich, mieszczącej się s Warszawie. Dopiero po 1904 r. mógł poświęcić się całkowicie swojemu pisarstwu; podróżuje do Nałęczowa, Zakopanego, do Włoch, potem 3 lata mieszka w stolicy Francji. Do ojczyzny wraca w 1912 roku, mieszka w Zakopanem i tam spędza okres I wojny światowej. Wówczas bierze rozwód z małżonką Oktawią Żeromską i wiąże się z Anną Zawadzką. W jesieni 1918 roku przeprowadza się do stolicy. W czasie plebiscytu odbywającego się w okolicach Warmii i Mazur, wraz z poetą Janem Kasprowiczem, uczestniczy w działaniach agitacyjnych na rzecz włączenia tych właśnie obszarów do terytorium Polski. Następnie, w 1920 roku, inicjuje powstanie Towarzystwa Przyjaciół Pomorza. Zostaje korespondentem wojennym podczas wojny polsko - bolszewickiej. Przemawia na zgromadzeniach, na tematy publiczne, jest atakowany ze strony prawicy politycznej. Zainicjował powstanie Akademii Literatury, założył Straż Piśmiennictwa Polskiego, oraz polskiej filii PEN - Clubu ( w 1924 roku). Był również współtwórcą, a także pierwszym prezesem istniejącego Związku Literatów Polskich. Był nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, lecz niestety jej nie otrzymał. Zmarł 20 XI. 1925 r. Jego pogrzeb (23. XI.), urósł do rangi manifestacji narodowej. Miejscem pochówku pisarza jest cmentarz warszawski ewangelicko -reformowany.
Żeromski używał pseudonimów: Maurycy Zych oraz Józef Katerla.
Dorobek literacki Żeromskiego: "Rozdzióbią nas kruki, wrony" (1895), Opowiadania: "Doktor Piotr", "Zmierzch", "Siłaczka", "Zapomnienie" (1895); "Promień" (1897), "Syzyfowe prace" (1897); "Ludzie bezdomni" (1899), "Popioły" (1903), "Dzieje grzechu" (1908), "Duma o hetmanie" (1908);utwory dramatyczne: "Róża" (1909), "Sułkowski" (1910), "Sen o szpadzie" (1906); "Uroda życia" (1912), "Wierna rzeka" (1912); trylogia: "Walka z szatanem" - "Nawracanie Judasza", "Zamieć"(1916), "Caritas" (1919), poemat: "Wisła"(1918), "Wszystko i nic" (1914); publicystyka: "Początek świata pracy" (1918), "Projekt Akademii Literatury Polskiej" (1918), "Organizacja inteligencji zawodowej" (1919); lata 1919-1925: "Przedwiośnie" (1924), "Puszcza jodłowa" (1925), dramaty: "Ponad śnieg bielszy się stanę" (1920), "Biała rękawiczka" (1921), "Turoń" (1923), "Uciekła mi przepióreczka..." (1924), publicystyka: "Snobizm i postęp" (1922), "Bicze z piasku" (1925).
