Maria Kuncewiczowa urodziła się się w 1895 roku w Rosji, w Samarze. Z domu nazywała się Szczepańska i jeszcze z panieńskim nazwiskiem debiutowała. Rodzice przyszłej pisarki byli nieprzeciętnymi osobowościami: matka pisarki, Adelina, była córką oficera wojsk rosyjskich i skrzypaczką, zaś ojciec Józef - synem powstańca z 1863 i poetki, Cecylii z domu Eichler. Jego inteligencka rodzina ze szlacheckim rodowodem, zawsze słynęła z żywego zaangażowania w sprawy narodowe. Sam Józef uzyskał doktorat na Uniwersytecie Petersburskim, a następnie otrzymał posadę nauczyciela matematyki w gimnazjum realnym w Saratowie.

Maria Kuncewiczowa - biografia

Maria była ich czwartym dzieckiem. Gdy dziewczynka miała pięć lat, jej rodzina przeniosła się do Warszawy i tu dorastała przyszła pisarka. W efekcie nauki, najpierw na pensji pani Sikorskiej, a następnie pani Aspis w Płocku, gdzie przenosi się rodzina w związku z zadaniami realizowanymi przez Józefa Szczepańskiego, Maria zdobywa dyplom nauczycielki domowej. Potem wraz z matką udaje się do Francji, gdzie chodzi na wykłady literatury francuskiej na uniwersytecie w Nancy. 

Po powrocie do kraju rozpoczyna studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, kontynuuje je później na Uniwersytecie Warszawskim. Pierwszą pracą przyszłej pisarki jest posada tłumaczki w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Jej debiutancka nowela Bursztynyukazuje się w piśmie studenckim Pro arte et studio, w 1918 roku. Kolejne opowiadanie odrzuca sam Tuwim opatrzywszy złośliwym dopiskiem, jak wspomina po latach pisarka. 

W 1921 pisarka wychodzi za mąż. Poślubia Jerzego Kuncewicza, który jest działaczem ludowym. W rok później na świat przychodzi ich syn Witold. Doświadczenia macierzyńskie są dla Kuncewiczowej asumptem do stworzenia śmiałego na owe czasy opowiadania, w którym autorka zaprzecza istnieniu wrodzonej miłości do mającego się narodzić dopiero dziecka oraz stara się obalić pogląd, jakoby kobieta miała być przeznaczona do rodzenia dzieci z racji naturalnego i przyrodzonego jej płci powołania. 

Opowiadanie to ukazuje się w piśmie Bluszcz. Pisarka daje w nim poznać to, co będzie już zawsze charakterystyczne dla jej twórczości: autobiografizm, ukazanie osobistych, często bardzo intymnych przeżyć i doznań. W 1924 Maria Kuncewiczowa podejmuje pracę w oddziale Pen-Clubu. Mając prawie trzydziestkę podejmuje zaś naukę śpiewu w Konserwatorium Warszawskim, co jest na tyle efektywne, że zaczyna występować z koncertami w stolicy i na prowincji. 

Jednak po napisaniu z inicjatywy Melchiora Wańkowicza książki dla młodzieży, wybiera ostatecznie drogę literacką i porzuca profesjonalny śpiew. Ma to miejsce w 1927 roku, w którym również Kuncewiczowie zaczynają budować w Kazimierzu Dolnym swój dom. Będzie to bardzo ważne dla pisarki miejsce, co zresztą przeczuwając, pod domem jako kamień węgielny Kuncewiczowie każą położyć symbolicznie dwie książki: Dwa księżyceMarii oraz Przebudowęjej Jerzego. 

Niespodziewanie spadają na pisarkę trzy ciosy: najpierw umiera jej matka w 1931 roku, rok później ojciec, a potem jeszcze brat, Aleksander. Czas spędzany w domu w Kazimierzu pozwala jej odzyskać równowagę. Do wybuchu wojny to tu spędza pisarka letnie miesiące. Po ataku Niemiec, 10 września 1939 roku, Kuncewiczowie przedostają się do Rumunii, a następnie do Francji. 

Na emigracji czynnie działa pisarka na rzecz kultury polskiej, najpierw we Francji, potem w Stanach Zjednoczonych, gdzie dalej udają się małżonkowie. W 1962 roku udaje się pisarce odzyskać dom w Kazimierzu i Kuncewiczowie wracają do niego na stałe w 1970 roku. Na miejscu Kuncewiczowa działa aktywnie na rzecz kultury miasteczka, współpracuje z polskimi czasopismami, a następnie podróżuje po Europie z racji zbierania materiałów do książki o Stanisławie Przybyszewskim. 

Jej ostanim dziełem jest jednak książka napisana po śmierci męża - Jerzy Kuncewicz umiera w 1984 roku, Maria przeżywa go o pięć lat. Niezależnie swej prozy Kuncewiczowa pamięta się jako autorkę pierwszej w Polsce powieści radiowej. Za swą świetną twórczość pisarka zebrała wiele nagród i odznaczeń.

Maria Kuncewiczowa - twórczośc

Maria Kuncewiczowa jest znana z następujących publikacji:

  • Przymierze z dzieckiem, Warszawa 1927
  • Twarz mężczyzny, Warszawa 1928
  • Miłość panieńska. Sztuka w 4 aktach, Warszawa 1932
  • Dwa księżyce, Warszawa 1933
  • Dyliżans warszawski, Warszawa 1935
  • Cudzoziemka, Warszawa 1936.
  • Dni powszednie państwa Kowalskich, Warszawa 1938 (pierwsza polska powieść radiowa).
  • Kowalscy się odnaleźli, Warszawa 1938.
  • Serce kraju, Warszawa 1939
  • Przyjaciele ludzkości, Warszawa 1939
  • Zagranica, Warszawa 1939.
  • W domu i w Polsce, Warszawa 1939
  • Miasto Heroda. Notatki Palestyńskie, Warszawa 1939
  • Serce kraju, Warszawa 1939
  • Klucze, Londyn 1943
  • Zmowa nieobecnych, Londyn 1946
  • Leśnik, Paryż 1952.
  • Odkrycie Patusanu, Warszawa 1958
  • Gaj oliwny, Warszawa 1961
  • Don Kichote i niańki, 1965
  • Tristan 1946, Warszawa 1967
  • Fantomy, Warszawa 1972
  • Natura, Warszawa 1975.
  • Fantasia alla polacca, Warszawa 1979
  • Przeźrocza. Notatki włoskie, Warszawa 1985
  • Nowele i bruliony prozatorskie, Warszawa 1985
  • Listy do Jerzego, 1988.