Barok panował w Europie od końca wieku XVI do połowy XVIII. Nazwa tego okresu wywodzi się najprawdopodobniej z języka portugalskiego i oznacza perłę o nieregularnym kształcie. Założenie tej epoki pod względem formy artystycznej oraz przesłania, zdecydowanie różniło się od założeń renesansu. Nie ma już nacisku na harmonię, poszukiwania szczęścia ziemskiego, gdyż barok traktuje życie doczesne jako okres przejściowy przed tym wiecznym. W sferze tematyki poezji barokowej dominują motywy religijne i metafizyczne, natomiast jeśli chodzi o formalne jej wyznaczniki, to jej cel sprowadzał się do zaszokowania odbiorcy, jego olśnienia i oszołomienia, toteż dążono w niej do osiągnięcia niezwykłego kunsztu artystycznego. Cechy te z czasem przeniosły się na grunt sztuk plastycznych.
Najwybitniejszym polskim reprezentantem nurtu dworskiego w poezji barokowej jest J.A. Morsztyn, piszący wiersze o tematyce miłosnej i towarzyskiej. Jego pióra jest sonet "Do trupa", który zbudowany jest na zasadzie konceptu, ukazującego podobieństwa oraz różnice w jakiej znajdują się trup i zakochany mężczyzna. Dwie pierwsze strofy mówią o analogiach- trup został zabity "strzałą miłości", natomiast zakochany "strzałą śmierci"; trup ma "związane ręce" , zakochany także nie jest wolny. Obaj żyją w ciemności- jeden bo brakuje mu już nadziei na spełnioną miłość, drugi ponieważ osaczają go ciemności grobowca. Taka ilość porównań, kontrastów zestawiających sytuację w jakiej znajduje się trup oraz człowiek zakochany, mają na celu do stwierdzenia, iż w lepszej sytuacji znajduje się właśnie trup niż nieszczęśliwie zakochany, ponieważ ten ostatni skazany jest na męczące go "wieczne ognie miłości"- trup jest już spokojny a zakochany cierpi nadal.
Morsztyn stosuje w tym wierszu środki obrazowania poetyckiego typowe dla epoki baroku. Już pierwsza zwrotka zawiera anaforę - rozpoczynanie kolejnych wersów od tego samego wyrazu.
Pojawia się także inwersja, czyli szyk przestawny, nagromadzenie epitetów, przenośni i metonimii ( użycie zamiast danego wyrazu, innego, który pozostaję w nim w zależności) a także peryfraza ( zastąpienie nazwy jakiegoś zjawiska poprzez jego opisanie). Poeta używa wyszukanego, bogatego, ornamentalnego stylu, wprowadza niezwykłe metafory oraz niecodzienne słownictwo, np. "w śrzożodze", co oznacza "w upale". Innymi środkami poetyckimi, pojawiającymi się w poezji Morsztyna, są epifora ( użycie tego samego wyrazu, w końcach wersów), oksymoron ( dwa wyrazy o przeciwstawnym sobie znaczenie, np. suchy ocean, ciepły lód), paradoks, antyteza, pytania retoryczne, gradacja ( stopniowanie).
