Wacław Potocki był typowym szlachcicem i wiódł żywot ziemianina. Mieszkał na wsi o nazwie Łużyna która położona była na Podkarpaciu. Z wyznania był Arianinem i należał do nurtu Braci Polskich. Gdy zaczęły się w Polsce szykanowania innych religii za sprawą wydanego edyktu przeciw arianom, Potocki wrócił do katolicyzmu.

W głębi duszy jednak pozostał Arianinem.

Jego żona Katarzyna z Morsztynów nie zmieniła wyznania. Stało się to przyczyną nękania osoby Potockiego i jego sporych kłopotów. Napisał i zadedykował swojej żonie wiersz nawiązujący do tej sytuacji pt. "Smutne rozstanie".

Wacław Potocki był osobą niezwykle mądrą pracowitą. Został utytułowany za swoje zasługi dla dobra ojczyzny mianem Podczaszego Krakowskiego. Honor ten nadał mu Jan III.

Ponad to Wacław Potocki rycerskość i szacunek uważał za cechę nieodłączną i charakteryzującą Sarmatę. Dlatego śmiało też uzasadnienie że był on wzorowym i pozytywnym przedstawicielem tego nurtu jest jak najbardziej słuszne i prawdziwe.

Potocki ukończył podobnie jak Mikołaj Rej szkołę ariańską.

Był ponad to orędownikiem tolerancji. Nie mógł zrozumieć prześladowań i był ich zagorzałym przeciwnikiem.

Swoje ostanie lata życia spędził w samotności po stracie swojej najbliższej rodziny. Mimo to był osoba do końca pogodna i życzliwą zarówno dla świata jak i innych.

Swoją poezje pisał i tworzył przez całe życie. Z tego powodu także dorobek literacki jaki po sobie pozostawił wynosi ponad 300000 wersów.

W swojej twórczości nawiązywał do innych dzieł i innych twórców. Nie tylko polskich ale i zagranicznych.

Nadawał im jednak swoje cechy, kształt i indywidualny charakter.

Najwybitniejsze utwory Wacława Potockiego to :

  • "Wojna Chocimska"
  • "Ogród fraszek"
  • "Moralia"

Pierwszy z wymienionych utworów to wierszowany poemat rycerski.

Wiersze satyryczne i fraszki są niezwykle pełnym i trafnym obrazem życia współczesnej szlachty. Kreowany z ogromnym poczuciem humoru.

Rzuca hasła ideowe swoim rodakom: "Porwi się , biały orle ! Radź o sobie , Lachu !"

Pozostałe dwa zbiory posiadają wedle tradycji barokowej rozbudowane tytuły. Oba te zbiory są ogromną bazą wiadomości o epoce baroku i Sarmatach.

Język jakim cechują się utwory Potockiego to :

  • żywość
  • obrazowość
  • neologizmy
  • wyrazy rubaszne, gwarowe, latynizmy
  • stylizacja potoczna i uroczysta
  • wiersze pisane 13 zgłoskowcem
  • skomplikowana składnia
  • rymy parzyste
  • szyk przestawny

Większość utworów wydanych zostało dopiero po jego śmierci. Niektóre dopiero w wieku XIX i XX.

On sam o sobie mówił, że pisze dla swoich przyjaciół którzy byli jego wiernymi czytelnikami. Pisze o tym w utworze "Na swoje wiersze".