Bogowie starożytni w znacznym stopniu odbiegają od zakorzenionego w naszym umyśle wyobrażenia Boga, który powinien być nieomylny, wszystkowiedzący, łaskawy, dobry, kochający ludzi. Natomiast starożytni greccy bogowie byli bardzo podobni swoim zachowaniem i wyglądem do ludzi, różniło ich jednak to, że byli oni nieśmiertelni. Antyczni bogowie posiadali także typowo ludzkie cechy charakteru takie jak: zawiść, awanturniczość, zazdrość, spryt, ambicjonalność. Podobnie jak ludzie zakochiwali się, nienawidzili, zdradzali, prowadzili wojny i bitwy. Na co dzień prowadzili życie bardzo podobne do naszego, brali udział w polowaniach, bawili się na weselach, urządzali sute uczty.
Greccy bogowie posiadali zarówno wady, jak i zalety, czyli zupełnie tak jak ludzie. Przyjrzyjmy się bliżej kilku postaciom z mitologii. Przykład typowej zazdrości dostarcza nam zachowanie Ateny, która gdy tylko zobaczyła, że Arachne tworzy ładniejsze od niej tkaniny, zamieniła ją w pająka. Z kolei Marsjasz został ukarany przez Apolla za zbytnie zuchwalstwo, wezwał on boga, ulubieńca Muz, na pojedynek gry na lirze, Apollo bał się konkurencji, nie mógł znieść myśli, że ktoś może być od niego lepszy, dlatego postanowił obedrzeć Marsjasza ze skóry i przywiązać do drzewa. Postawę egoistyczną uosabia Narcyz, nie umiejący zobaczyć czegoś więcej niż czubek własnego nosa.
Przykłady moglibyśmy mnożyć, interesujące jest jednak to, dlaczego antropomorfizacja bogów w starożytnej greckiej literaturze była tak silna, odpowiedź jest prosta, autorzy mitów jednakowo konstruowali bohaterów ludzkich i boskich, wyposażając je w typowe ludzkie cechy, znane im z życia codziennego.
Inaczej postąpili autorzy biblijni i założyciele chrześcijaństwa. Wyobrażali oni sobie Boga, jako osobę zupełnie inną od rodzaju ludzkiego, doskonałą i wszechmocną, surową, ale sprawiedliwą, niedostępną. Człowiek mógł jedynie modlić się do niego i prosić o łaskę i wstawiennictwo, jednak i tak wszystko pozostawało w rękach Boga.
Antropomorfizm bogów olimpijskich wyrażał się też w zajęciach, które wykonywali. Zawody bogów były podobne do tych, które wykonywali ludzie. Na przykład Hefajstos uprawiał zawód kowala, wykuwał pioruny dla boga Zeusa. Każdy z bogów był patronem dla wybranej grupy społecznej, dziedziny życia czy danego zawodu. I tak Hefajstos inaczej Wulkan, był opiekunem kowali oraz rzemieślników, Demeter była patronką rolników, i boginią pór roku, Muzy sprawowały piecze nad całą sztuką, Atena zaś była patronką słusznej i sprawiedliwej wojny.
Antropomorfizm bogów był bardzo potrzebny ówczesnej ludności, fakt, że bogowie żyją i zachowują się podobnie jak ludzie, oswajał ich strach przed śmiercią. Motywowało to ludność, aby wieść porządne i uczciwe życie, bowiem perspektywa niebiańska była obiecująca i stosunkowo łatwo osiągalna. Poza tym ludziom było łatwiej uwierzyć w istnienie bogów, jeżeli bogowie, byli tak podobni do nich samych, podobnie jak oni bawili się na zabawach, pracowali, zakochiwali się bez pamięci, oddawali się miłosnym uciechom. Bogowie byli im naprawdę bliscy, a nie tak nieosiągalni jak w religii chrześcijańskiej.
