Dramat grecki wywodzi się ze świąt religijnych obchodzonych na cześć boga Dionizosa. Wiosną, odbywały się Dionizja Wielkie, były to najważniejsze święta, w ciągu całego roku. Miały charakter oficjalny i organizowane były w miastach. Dionizje Małe organizowano na wsiach, kiedy otwierano naczynia z młodym winem. W trakcie Dionizji Wielkich oglądano widowiska teatralne, które odbywały się początkowo na wolnym powietrzu. Budowano specjalne drewniane konstrukcje, na których występowali aktorzy i siedzieli widzowie. Jednak w trakcie świąt w Atenach, konstrukcja zawaliła się i postanowiono zbudować bardziej stabilną budowlę. Ponieważ widowiska musiały być powszechnie dostępne dla ludności, wymyślono, aby przenieść widowiska blisko świątyni Dionizosa, na południowym stoku Akropolis. Na przełomie V i IV w. p.n.e., wzniesiono kamienne budowle, które ostatecznie nadały kształt teatrowi greckiemu. Wyodrębniono skene, czyli budynek, budynek, którym przebierali się aktorzy. Fasada tego budynku służyła, jako tło dla przedstawianej sztuki. Pierwsze skene zostało wprowadzone na polecenie Ajschylosa. Stworzono także widownię, zwaną theatron. Była usytuowana promieniście, z rzędami wykutych w kamieniu. Teatr mógł pomieścić około 17 000 tys. Widzów, nawet do 30 000 tysięcy. Widownia podzielona była szerokimi przejściami biegnącymi po łuku. Najniższa z nich obejmowała 17 rzędów stopni, średnia i najwyższa po 32 stopnie. Miedzy skene, a widownią, znajdował się orchestra, czyli miejsce, na którym występowali aktorzy. Pośrodku znajdował się thymele, ołtarz. Wokół niego gromadzili się aktorzy i chór wraz z Przewodnikiem chóru. Po 460 r. pojawiają się malowane dekoracje. Aktorzy występują w kostiumach, na głowie maja założone peruki, na twarzach maski. Maski były malowane, pokazywały uczucia, jakie targały bohaterami sztuki np. złość, gniew, radość, nienawiść. Aktorzy stli na koturnach, byli bardziej widoczni. Aktorami mogli być tylko mężczyźni. Podczas odgrywania tragedii kostiumy musiały być długi, sięgać do ziemi, w trakcie przedstawiania komedii, kostiumu mogły być krótsze. Tragedia charakteryzowała się stylem podniosłym, a bohaterowie wywodzili się z wysokiej klasy społecznej. Komedia, mogła mieć frywolny, lekki charakter tematyczny. Postacie sztuki wywodziły się z niższych warstw społecznych.

Używano również konstrukcji, które pozwalały na pojawienie się nieoczekiwane aktorów. Były to zapadnie, a także przejścia pod orchestrą. Dionizje Wielkie trwały przez pięć dni. Od drugiego dnia wystawiano sztuki teatralne. Widzowie oglądali po kilkanaście sztuk każdego dnia. W teatrze siedzieli jurorzy, którzy oceniali sztuki i wybierali zwycięzcę. Piątego dnia, ogłaszano wyniki i nagradzano najlepszych twórców. Widzowie odgrywali również ważną rolę, w ocenie sztuki. Obserwowano ich reakcje na toczące się wydarzenia. Jeżeli sztuka wzbudzała wiele emocji, uważano, że jest bardzo dobra. Sztuki miały na celu doprowadzić do katharsis, czyli oczyszczenia widza z negatywnych emocji. Dzięki temu, dusza oczyszczała się i człowiek czuł się lepiej.

TESPIS - (VI w. p.n.e.)- wprowadził pierwszego aktora. Początkowo wystawiał sztuki na wozie, którym jeździł od miasta do miasta. Powiedzenie "wóz Tespisa", czyli teatr obwoźny wywodzi się właśnie z tej tradycji. Wprowadził pierwszego aktora. Rozwijał on dialog z chórem. Nie zachowały się nawet fragmenty jego dzieł.

AJSCHYLOS - (525 p.n.e. - 456 p.n.e.) - jest uważany za twórcę tragedii greckiej. Jest autorem ponad 90 tragedii i 20 dramatów satyrowych. Do naszych czasów zachowało się siedem. "Błagalnice", "Persowie", "Siedmiu przeciw Tebom", oraz trylogia "Oresteja" - "Agamemnon", "Ofiarnice", "Eumenidy". Kolejnym utworem jest "Prometeusz w okowach".

Ajschylos, czerpał inspirację z wątków religijnych, ukazywał moralność. Wiemy, że brał udział w wojnach perskich, został ranny w bitwie pod Maratonem.

SOFOKLES - (496 p.n.e. - 406 p.n.e.) - wprowadził drugiego aktora. Urodził się w Attyce, Attyce zamożnej rodzinie kupieckiej. Źródła podają także inną wersję, że urodził się w rodzinie arystokratycznej. Otrzymał bardzo staranne wykształcenie. Mając 16 lat należał do chóru chłopców, którzy opiewali zwycięstwo pod Salaminą. Sofokles był aktorem i twórcą dramatów. Mając 28 lat, stanął po raz pierwszy do zawodów teatralnych. Otrzymał pierwszą nagrodę. Pokonał nawet Ajschylosa, który również wystawiał swoje sztuki. Sofokles był również kapłanem, pełnił funkcje państwowe, był strategiem i skarbnikiem Związku Delijskiego. Był bardzo szanowany przez obywateli, uważano go za bohatera. Sofokles wprowadził do teatru greckiego wiele innowacji. Oprócz powiększenia liczby aktorów, wprowadził dodatkowe osoby do chóru z 12 do15. Powiększył rolę Przewodnika chóru, zmniejszył wpływ bogów na losy ludzi. Sofokles jest autorem 123 tragedii. W całości zachowało się siedem. Należą do nich: "Ajas", "Antygona", "Król Edyp", "Elektra", "Filoktet", "Edyp w Kolonie", "Trachinki".

Zachowały się także fragmenty dramatu satyrowego "Tropiciele". Sofokles, tworzył swoje sztuki w dwóch cyklach: trojańskim i tebańskim.

Teatr grecki, stał się pierwowzorem dla późniejszych teatrów rzymskich. Budowla teatru jest podobna, jednak istniały dość ważne różnice. Rzymskie teatry kryte były dachem, które rozwijano nad widownią. Rzymskie teatry budowane były na płaskim podłożu. Nowością było zastosowanie kurtyny. W Rzymie wprowadzano także plakaty teatralne, które informowały o mających odbyć się przedstawieniach. Nazywano je programinata. Najstarszym teatrem rzymskich, jaki odnaleziono był teatr w Pompejach. Zbudowano go ok. 80 r. p.n.e. Mógł pomieścić około 15 000 widzów.

Dzięki teatrowi starożytnemu sztuka teatralna rozwinęła się. Dzięki niemu zachowały się starożytne teksty. Stanowi podwaliny dla dalszej twórczości. Ruiny teatrów starożytnych budzą podziw i zdumienie w czasach współczesnych.

Teatr starożytny związany jest z obrzędami religijnymi. Kult Dionizosa boga wina i winorośli był w Grecji szeroko rozpowszechniony. Dionizje miejskie rozpoczynały się na początku kwietnia.

Klasyczna tragedia składała się ze sztywnych zasad, które należało przestrzegać. Przede wszystkim zasada trzech jedności. Miejsca, umieszczenie akcji w jednym miejscu. Czasu, akcja musiała zamknąć się w ciągu doby, czyli 24 godzin. W akcji, istniał tylko jeden wątek przewodni.