Psalm "W ciężkiej chorobie" jest czterdziestym pierwszym utworem w biblijnej Księdze Psalmów, której autorstwo przypisywane jest Dawidowi - królowi Izraela. Psalm 41 należy do psalmów mądrościowych - dydaktycznych.
Tekst liczy 15 wersów. Pierwsze siedem, rozpoczynające się od słów "Szczęśliwy ten (…)", odwołuje się do twierdzenia, że najsłabsi i najbardziej nieszczęśliwi mogą liczyć na bożą pomoc. Skupia się na miłosierdziu bożym - to Bóg chroni, broni i pomaga tym, którzy znikąd nie spodziewają się pomocy. To właśnie cierpiący i słabi są w największej potrzebie. Pierwsza część psalmu ma charakter pochwalny.
Druga część utworu jest błagalną modlitwą: "O Panie, zmiłuj się nade mną (…)". Modlący się skarży się Bogu na otaczającą go nienawiść i wrogość bliźnich. Wszyscy wokół źle mu życzą i wyczekują jego słabości, aby moc go pogrążyć. Błaga Boga o pomoc w "odpłaceniu" nienawidzącym. Jednocześnie żałuje własnych grzechów - "(…) uzdrów mnie, bo zgrzeszyłem przeciw Tobie!" nienawidząc tych, którzy go nienawidzili. Ciągle jednak pragnie pognębienia swych wrogów.
Co ciekawe, w Psalmie 41 łączy się modlitwa i przypomnienie o słabych i nieszczęśliwych, z drugiej - prośba o pognębienie wrogów.
