Horacy był jednym z największych poetów Rzymu. Otrzymał staranne wykształcenie. Jego Mecenasem, został współpracownik Oktawiana, który był odpowiedzialny za politykę kulturalna w państwie. Horacy swą "nieśmiertelną sławę" zawdzięcza min. czterem księgom pieśni. Pisząc je wzorował się na twórczości Alkajosa, Anakreonta i Safony. Poeta podejmował w nich różnorodną tematykę, dotyczącą przemijania, ulotności chwili.
Prezentował filozofię, którą nazwano horacjańską. Wyznawał teorię, która dotyczyła umiaru i złotego środka. Horacy ze stoicyzmu i epikureizmu, zaczerpnął to, co wydawało mu się istotne. Propagował myślenie, związane z hasłem "carpe diem" - chwytaj dzień! Hasło to było charakterystyczne dla epikurejczyków, - czyli dążenie do przyjemności i szczęścia.. Uważał także, że w nieszczęściu, należy zachować stabilność. Idea ta związana jest ze stoicyzmem, - czyli "postawą życiową, polegającą na niewzruszonym spokoju, panowaniu nad sobą i równowadze duchowej". Świat poetycki, przedstawiany przez poetę w utworach, to świat, w którym gości spokój i szczęście.
Wyznaje teorię, której głosi, że należy cieszyć się tym, co człowiek posiada. Główną wartością w życiu jest zdrowie, mądrość, spokojna jesień życia.
Horacy pisał różnorodne teksty. Zawierały tematykę miłosną, biesiadną, polityczną filozoficzną, moralizującą, literacką. "W liście do Pizonów", zwany sztuką poetycką. Przedstawia w nim zasady tworzenia utworów literackich. Zawarł w niej wykład dotyczący teorii literatury, głównie poezji dramatycznej.
Słynnym horacjańskim motywem, jest utwór "Exegi monumentum". Oznacza on "stawiam sobie pomnik". Gatunkiem literackim wykorzystanym przez Horacego jest oda. "Jest to utwór liryczny, o poważnej tematyce, poświęcony czci bohatera lub bóstwa, pisany stylem podniosłym". W pieśni tej, podejmuje tematykę nieśmiertelności poety, dzięki twórczości. Uważał, że poezja może być trwalszym pomnikiem dla twórcy, niż wzniesione pomniki. Jest nieśmiertelna i potrafi przetrwać o wiele dłużej, niż monument,, przetrwa nawet pomniki ze spiżu i królewskie piramidy - one przeminą zniszczone przez deszcze i wiatry". Horacy twierdził "Non omnis moriar" - "nie wszystek umrę". Uważał, że pozostanie po nim twórczość, która zachowa jego imię przez pokolenia. Uważał, że poeta ma dwoistą naturę: śmiertelną i nieśmiertelną.
W pieśni " Stawiam sobie pomnik", Horacy przedstawia tezę, która mówi o niezmienności czasu. Uważa, że dzięki swojej twórczości będzie wiecznie młody " Potomną sławą zawsze młody...". Horacy zdaje sobie sprawę, że utwory będą znane w różnych częściach świata - nie tylko w Rzymie. Zwraca się do Menelopy, aby ozdobiła jego czoło laurem - symbolem sławy.
Horacy w swoich utworach zwraca się do osób rzeczywistych, lub fikcyjnych, tak jakby przeprowadzał z nimi rozmowę.
Sława poety przetrwała rzeczywiście, dłużej niż niejeden pomnik. Był również mistrzem satyry, gatunku stworzonego przez twórców rzymskich. Swoje satyryczne utwory nazywał gawędami i wytykał w nich ludzka niedoskonałość i słabości.
W Polsce XVI wieku, najlepszym twórcą wzorującym się na twórczości Horacego był Jan Kochanowski.
W XVII i XVIII wieku, często naśladowano utwory poety antycznego. W szkołach humanistycznych, często korzystano z teorii poetyckiej. Horacjanizm, był uważany za wzór prawidłowej konstrukcji utworu.
