Horacy - Quintus Horatius Flaccus - był czołowym poetą rzymskim, autorem pieśni i wierszy satyrycznych. Był również twórcą słynnych listów adresowanych do Pizonów. Jednakże pisał przede wszystkim wiersze, które posiadały różnorodną tematykę. Sięgał do wątków historycznych, mitycznych, obyczajowych, miłosnych oraz filozoficznych. Horacy określał te utwory mianem carmina, co oznacza pieśń. W późniejszym czasie filozofowie nazwali je odami.
Horacy wywarł ogromny i niewątpliwy wpływ na literaturę. W Polsce jego twórczość oddziaływała zwłaszcza na poetów staropolskich. Jednakże stanowił również wzór dla twórców późniejszych, chociażby dla Adama Mickiewicza.
W Pieśni I zastosowany został zwrot do Apollina. Podmiot liryczny wymienia wszystkie ziemskie bogactwa. Dochodzi do wniosku, że nie są one mu potrzebne. Pragnie natomiast by jego umysł był zawsze sprawny. Chce w zdrowiu dożyć późnej starości i zajmować się pisaniem wierszy do końca swych dni.
W Pieśni III, 30 Exegi monumentum zawarte zostały elementy autobiograficzne. Osoba mówiąca w wierszu wypowiada znamienne słowa: Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu. Można zatem powiedzieć, że podmiot liryczny jest poetą. Stwierdza, że jego twórczość zapewni mu pamięć u potomnych. Poezja jest więc pomnikiem, którego nikt i nic nie zdoła zniweczyć. Jest bowiem trwalsza od spiżu - niezwykle odpornego na zniszczenie materiału budowniczego. Oddziałuje na czytelnika, zapada w pamięć, inspiruje i wyraża wartości uniwersalne, co zapewnia autorowi nieśmiertelność. Sprawia, że żyje i jest obecny u wielu pokoleń odbiorców. W pieśni tej podmiot liryczny oddaje też hołd wszystkim dziewięciu muzom Apollina, które czuwały nad rozwojem jego poetyckiego talentu.
Horacy był wyznawcą filozofii stoickiej i epikurejskiej. Swoje poglądy wyrażał w pieśniach. Stoicyzm to kierunek filozoficzny, który wymaga od jednostki zachowanie równowagi wewnętrznej bez względu na to, co jednostka przeżywa w danym momencie. Należy zachować umiar we wszystkim co się czyni. Filozofia epikurejska natomiast zakłada, iż największym dobrem dla człowieka jest przyjemność. Horacy w swych pieśniach, ukazując zalety przyjemności, nie brał pod uwagę łatwych, często prymitywnych rodzajów rozkoszy, sprowadzających się do rzeczy materialnych czy cielesnych. Według Horacego podstawowe i trwałe szczęście daje człowiekowi wiedza, rozum, spokój i harmonia życia. Słynne słowa Horacego: carpe diem, czyli chwytaj dzień, to najlepsze uzasadnienie powyższego stwierdzenia. Należy zatem cieszyć się każdą chwilą życia, korzystać z jego uroków. Nie trzeba zamartwiać się tym, co przyniesie przyszłość, sprawami przykrymi, ale cieszyć się teraźniejszością, dniem dzisiejszym.
Teksty Horacego, jak już zostało wspomniane, oddziaływały na późniejszych twórców i bardzo często stawały się źródłem parafraz. W epoce odrodzenia polskim Horacjuszem nazywano Jana Kochanowskiego, który wykorzystując utwory Horacego, zastępował realia rzymskie polskimi. Trzymał się jednak ściśle myśli przewodniej oryginału. Kochanowski również wyznawał filozofię stoicką i epikurejską, co widoczne jest w jego twórczości.
Naśladowanie poezji Horacego przez potomnych potwierdza przekonanie rzymskiego poety, że zarówno swą twórczością, jak też wyznawanym światopoglądem, wystawił sobie trwały pomnik.
