Horacy - właściwie Quintus Horatius Flaccus, żył w I wieku p. n. e. Większą cześć jego twórczości stanowią liczne utwory dziś znane jako ody, przez samego autora zwane "pieśniami" (carmina - pieśń). Ważnym utworem jest też "List do Pizonów" zawierający zestaw reguł i prawideł poetyki.
Podstawową doktryną filozofii antycznej, której wyznawcą był Horacy jest epikureizm. Jest to stworzona przez Epikura filozofia, według której przyjemność (jej składnikiem jest brak cierpienia) prowadzi do szczęścia w życiu. W swoich utworach, a szczególnie w pieśniach, często pisze o przyjemnościach miłości, rozrywkach i igraszkach, chwali zabawy i uczty pełne wina i śpiewu (najlepiej, gdyby jeszcze odbywały się na świeżym powietrzu). Podstawą przyjemności czerpanej z rozrywek jest oczywiście umiar.
Druga doktryna, do której odwoływał się poeta, zwłaszcza w późniejszych latach życia, jest stoicyzm. Ta stworzona około trzystu lat wcześniej doktryna zakładała życie zgodne z rozumem i nie poddawanie się emocjom oraz panowanie nad sobą i pogodzenie z losem. Poeta uznawał, że warto zdystansować się od życiowych trudności i zachować spokój ducha.
Obie te, zdawałoby się sprzeczne idee, łączyło u Horacego dążenie do umiaru we wszystkim, co robił, także w twórczości. Wiele związanych z tym stwierdzeń pozostaje aktualne jeszcze dzisiaj, gdy głód jest równie rozpowszechniony, jak nadwaga. To właśnie idea umiaru najbardziej podobała się Rzymianom i stanowiła podstawę i wartość w całej późniejszej cywilizacji zachodniej.
