Wzorce osobowe kultury antycznej, są wzorem do czasów współczesnych. Mit to " opowieść związana pierwotnie z wierzeniami religijnymi, objaśniająca prawa rządzące światem, naturą i społeczeństwem, odpowiadająca na podstawowe pytania dotyczące sensu i celu życia, a także ukazująca np. nadprzyrodzone pochodzenie władców".

W mitach, zostały zawarte archetypy zachowań, które są aktualne aż do dziś.

Mitologia grecka, zawiera mit "Dedal i Ikar". Dedal był doskonałym konstruktorem, znanym w całej Grecji. Król Krety Minos poprosił, aby przybył na jego wyspę i wybudował dla niego pałac. Dedal zaprojektował ogromny labirynt, w którym zamieszkał Minotaur - potwór, który był pół - człowiekiem, pół - bykiem. Kiedy konstruktor wraz z synem Ikarem postanowił powrócić do Grecji, Minos nie pozwolił mu na to, bojąc się, że zdradzi jego tajemnicę. Konstruktor wiedza, że wyspa jest pilnie strzeżona, wszystkie trakty i morze, postanowił skonstruować ogromne skrzydła, na których mógłby wraz z Ikarem odlecieć z wyspy.

Kiedy Dedal stworzył odpowiednia konstrukcję, przestrzegł syna, że pióra sklejone są ze sobą woskiem. Nie powinien, więc lecieć zbyt blisko słońca, żeby woski nie roztopił się, ani zbyt blisko morza, aby pióra nie posklejały się pod wpływem wilgoci.

Ikar zafascynowany lotem zapomniał o przestrogach, jakie mu dawał ojciec. Upojony przeżywana chwilą, poleciał wysoko wprost ku słońcu. Wosk roztopił się i Ikar spadł.

Stał się symbolem buntownika, który za wszelką cenę stara się przekroczyć wszelkie granice. Za chwilę uniesienia jest w stanie zapłacić wysoką cenę. Ikar stał się inspiracją dla wielu twórców, różnych epok. Jest symbolem ludzkiego marzenia, aby zdobyć to, co jest nieosiągalne.

Mit "Prometeusz", opowiada historię tytana, który stworzył człowieka z gliny pomieszanej ze łzami. Lecz człowiek na ziemi, był istotą bardzo słabą. Padał ofiarą dzikich zwierząt, bał się nocy, podczas której nic nie widział. Był bezbronny i nieprzystosowany do życia wśród niebezpieczeństw.

Prometeusz postanowił wykraść z krainy bogów ogień i podarować go ludziom. Od tej chwili pozycja człowieka wzmocniła się. Nie bał się już drapieżników i zaczął rozwijać rzemiosło i sztukę. Zeus, który nie wiedział o postępowaniu Prometeusza, wpadł w gniew. Nie chciał, aby ludzie stali się silniejsi. Władca świata ukarał, więc tytana. Przykuł go do skały, gdzie każdego dnia orzeł wyszarpywał mu wątrobę, która ciągle odrastała.

Prometeusz jest archetypem człowieka, który jest wstanie poświecić swoje życie, dla dobra innych ludzi. To bezinteresowne działanie wypływa z potrzeby serca.

Mit "Demeter i Kora", przedstawia archetyp kochającej matki, która walczy o swoje dziecko. Demeter była boginią urodzaju i żoną Zeusa. Kora ich córka bawiła się pewnego dnia na łące z nimfami. Wtedy to, za zgodą Zeusa porwał ja do świata umarłych Hades. Demeter nic o tej umowie nie wiedziała. Szukała, więc swojego dziecka, nie wiedząc, co się z nim stało. Dopiero Helios powiedział jej, co zobaczył patrząc na ziemie. Demeter, kiedy dowiedziała się, co się stało pogrążyła ziemie w klęsce nieurodzaju, który trwał bez przerwy. Ludzie składali ofiary, lecz to nie zmieniało zaistniałej sytuacji, przestali, więc ofiarować bogom dary. Człowiekowi zaczął grozić głód. Zeus widząc, co się dzieje zażądał powrotu córki do Demeter. Hades posłuchał swego pana, lecz Kora zażyła już owocu granatu, pokarmu zmarłych i związała się na zawsze ze światem umarłych. Od tej pory przebywała z matką przez dziewięć miesięcy, a później wracała do swego męża jako Persefona, królowa świata zmarłych. Mit ten pokazuje siłę matczynej miłości, a także wyjaśnia zmienność pór roku.

Mit "Syzyf", pokazuje historie króla Koryntu, który początkowo był ulubieńcem bogów. Później jednak, kiedy zdradził tajemnicę Zeusa ludziom, popadł w niełaskę. Wysłano do niego bożka Tanatosa, którego Syzyf zamknął w piwnicy. Hades zaczął upominać się o niego. Uwolnił go dopiero Ares. Syzyf zapowiedział żonie, aby nie pochował jego zwłok. Kiedy stanął nad brzegiem Styksu, skarżył się, że nie dochowano jego ceremonii pogrzebowej. Bogowie zgodzili się, żeby wrócił na ziemię i naprawił niedopatrzenie. Jednak Syzyf przebywał na ziemi wiele lat, nie mając zamiaru wracać. Po pewnym czasie przypomnieli sobie o nim bogowie. Za jego postępowanie postanowili go ukarać. Został skazany na wieczne wtaczanie głazu na wierzchołek góry. Kiedy Syzyf jest już blisko szczytu olbrzymi głaz stacza się na dół i król Koryntu musi zaczynać swoją prace od początku. Wie, że każda próba zakończy się niepowodzeniem jednak nie może wyrwać się z tego błędnego koła.

Określenie "Syzyfowa praca", służy do określenia ciężkiej, wyczerpującej pracy, która nie przynosi żadnych rezultatów.

Pierwowzory ludzkich postaw i zachowań, mają znaczenie ponadczasowe. Na przestrzeni wieków, pojęcia te, stosowane były na określenie różnych działań, w życiu człowieka. Nadal, są aktualne i często wykorzystywane.