Bohater starożytny, może stać się wzorcem dla współczesnego człowieka. Wiele cech charakteru zasługuje na to, by się na nich wzorować.

W "Przesłaniu Pana Cogito" Zbigniew Herbert, zwraca się wprost do odbiorcy utworu. We wstępie poeta przypomina mit o wyprawie Argonautów po złote runo. U Herberta przemienia się ono w "złote runo nicości", - czyli formułę, bez której działanie traci sens.

Przedstawia zasady postępowania, które pozwolą człowiekowi godnie żyć. Nie wolno być obojętnym wobec świata, w którym się żyje, Należy walczyć z "łotrostwem, przemocą i obłudą, należy zastosować Gniew i Pogardę. Powinno oddzielać się Dobro od Zła, wzmacniać Dobro. Nie powinno się niszczyć Zła siłą, ponieważ przemoc rodzi Zło. W obliczy użycia przemocy, należy być odważnym i reagować na takie zachowanie. Jako wzorce szlachetności Herbert ukazuje postać trzech bohaterów starożytnych: "...Gilgamesza, Hektora, Rolanda, obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów...". Należy cieszyć się i pokazywać miłość światu. Odrzucić nędzę moralną. Nie sądzić ludzi z perspektywy własnej oceny, ani też nie wybaczać w imieniu poszkodowanych "...nie przebaczaj, zaiste nie w twojej mocy, przebaczać w imieniu tych, których zdradzono o świcie...". Do tego mają prawo, tylko oni. Wiersz kończy się zwrotem podobnym do biblijnej frazy: "Bądź wierny" i rozkaz "Idź!". Można te zwroty odebrać, jako zawołanie do krzewienia pięknych idei, wartości moralnych, które uszlachetniają człowieka.

Przykładem postawy starożytnej, która jest godna naśladowania, jest zachowanie Penelopy, która czekała na swojego męża Odyseusza 10 lat, nie wychodząc drugi raz za mąż. Ciągle wierzyła, że jej mąż powróci. Zalotnicy, którzy do niej przychodzili, byli odsyłani. Penelopa mówiła, że wyjdzie za mąż dopiero wtedy, kiedy skończy szyć szatę. W dzień szyła ją, a w nocy pruła, aby wydłużyć czas. W końcu miał odbyć się turniej, w którym miał być ogłoszony kandydat na męża. Miał on wystrzelić strzałę z łuku Odyseusza. W między czasie Odyseusz, dotarł do domu w żebraczym przebraniu. Również stanął do zawodów, nierozpoznany przez nikogo. Wszyscy kandydaci próbowali, jednak sztuka ta udała się żebrakowi. Wtedy, zrzucił swoje przebranie, i zemścił się na zalotnikach. Penelopa, była kobietą, która do końca wierzyła, że jej mąż żyje. Nigdy nie przestała go kochać, i przez 10 lat żyła nadzieją, że kiedyś go zobaczy. Jest wzorem żony idealnej.

Następnym bohaterem godnym naśladowania jest Prometeusz. Postanowił on sprzeciwić się woli Zeusa i stworzyć człowieka. Ulepił go z gliny i łez. Istota ta, była jednak bardzo słaba. Nie potrafiła poradzić sobie z dzikimi zwierzętami, bała się nocnych ciemności, w których nic nie widziała. Padała ofiarą zwierząt polujących nocą. Tytan w tajemnicy wykradł z krainy bogów ogień dla człowieka. Dzięki niemu człowiek stał się silny, potrafił obronić się przed zwierzętami, nie bał się ciemności. Nawet w nocy miał światło, dzięki któremu, mógł także ogrzać się. Rozwinął także sztukę i rzemiosło. Zeus strasznie rozgniewał się na Prometeusza.

Jako karę przykuł go do skały na Kaukazie, gdzie każdego dnia orzeł wyszarpywał mu wątrobę, która ciągle odrastała. Na tym przykładzie pokazano działanie, które wiąże się z ofiarnością, zrezygnowania z własnego szczęścia dla dobra innych. Z tym mitem wiążę się pojęcie prometeizmu.

Przykładem walki o swoje przekonania jest postać Antygony z tragedii Sofoklesa. Pochowała swojego brata pomimo wyraźnego rozkazu królewskiego. Za swoje przywiązanie do wyznawanej religii, która nakazywała pochowanie zmarłych, oraz miłość do brata zapłaciła najwyższą cenę - śmierć. Nie odstąpiła od wartości, które były dla niej najważniejsze. Ceniła religię, własne więzy rodzinne. Była kobietą odważną, która straciła miłość i szczęśliwe życie dla zrealizowania ważnego dla niej celu.

W micie "Dedal i Ikar", poznajemy bohatera, który nie potrafi oprzeć się pokusie poznania nieznanego. Pomimo przestróg dawanych przez Dedala, aby nie zbliżał się do słońca, leci na skonstruowanych skrzydłach wysoko tak, że wosk zespalający pióra topi się. Młodzieniec spada w dół. Ikar jest przedstawicielem człowieka zbuntowanego, który potrafi zapłacić za chwilę szczęścia nawet własnym życiem. Mitologia pokazuje wzorce, których nie należy naśladować. Takim przykładem jest właśnie Ikar.

Przykłady do naśladowania znajdziemy również w Biblii. Jednym z nich jest miłosierny Samarytanin, który pomógł rannemu człowiekowi leżącemu na drodze do świątyni jerozolimskiej. Izraelici mijali go, dlatego, że nie należał do ich społeczności. Samarytanin zaopiekował się nim, nie zwracając uwagi na to, z jakiej klasy społecznej pochodzi. Dla współczesnego człowieka, jest to przykład jak należy postępować wobec innych ludzi. Nie dzielić ich na wyznanie, czy kolor skóry. Nie powinniśmy dzielić także ludzi na biednych i bogatych i wybierać, komu pomożemy. Nowy Testament i nauki Jezusa Chrystusa, powinny być wzorcem zachowań, wobec drugiego człowieka, ale także sposobem życia dla człowieka.

Z przypowieści, dowiadujemy się o ważnych wartościach w życiu. Należy pomagać drugiemu człowiekowi, traktować go tak, jak byśmy sami chcieli być traktowani. Wiara w dobro człowieka jest fundamentalna w kontaktach międzyludzkich.

Dla starożytnych trzy wartości były najważniejsze: Bóg, Honor, Ojczyzna. W dzisiejszych czasach, wartości te nie mają tak silnego oddziaływania. Człowiek poszukuje ciągle nowych wartości. Uważam, że nie powinien zapominać o tych, które już istnieją. Nie ma nic ważniejszego, niż dobre imię i honor człowieka. Ojczyzna to miejsce, w którym człowiek żyje i powinien czuć się za nią odpowiedzialny. Bóg, to wartość ponadczasowa, ważna ze względu na życie wewnętrzne człowieka.