Co możemy powiedzieć o filozofii życiowej Horacego, na podstawie jego pieśni ,,Do Postuma” i ,, Do Deliusza”.

Horacy (Quintus Horatius Flaccus) jest bezapelacyjnie najznakomitszym poetą starożytnego Rzymu, żyjącym w I wieku p.n.e. .

Pomimo , iż pochodził z niskich warstw społecznych , uzyskał wysokie wykształcenie, szczególnie w zakresie filozofii.

Szczególnie upodobał sobie idee stoików i epikurejczyków, które połączył w jeden system, zwany o jego imienia horacjanizmem.

Zalecał umiarkowane podejście do otaczających spraw, podkreślał przemijanie człowieka, dlatego uważał , ze czas powinien on spędzać , w taki sposób by umilić sobie swe kruche życie.

Najlepiej żyć tak, aby później niczego nie żałować. Należy kierować się zdrowym rozsądkiem , otaczać naturalnym pięknem przyrody, czas spędzać na zabawach w otoczeniu bliskich i życzliwych przyjaciół. Jednak nie należy oddawać się zbytnim uciechom, we wszystkim rozsądny człowiek powinien zachować umiarkowanie. Jednym słowem należy żyć tak , aby w każdej chwili być przygotowanym na śmierć, której nie trzeba przyjmować w popłochu, ale z satysfakcja dobrze przeżytego życia.

Horacy , który tak dużo mówił o niechybnej śmierci, w jednej ze swych ód podkreślał, że człowiek, jednak nie musi całkowicie przeminąć, gdyż może pozostawić, po sobie to, co zdaniem poety najbardziej wartościowe, spuściznę artystyczną.

Wiersz Horacego ,, Do Postuma" mówi o nieuchronnym przemijaniu, które musi być losem każdego człowieka.

Nie można ubłagać czasu , żeby cofnął nasze lata , nie ma takiej ofiary , która by go do tego skłoniła.

Na każdego nadejdzie kiedyś godzina śmierci i każdy musi się z tym pogodzić. Życie polega na umieraniu tego co się kiedyś narodziło.

Śmierć dosięga każdego, bez względu na jego status społeczny, zarówno chłopa , jak i króla.

Horacy za pomocą mitologicznych odwołań , twierdzi, że choć strzeżemy naszego życia przed zagładą, nic nie jest to warta, bo i tak w końcu umieramy. Każdy musi przepłynąć Styks, stanąć przed obliczem Plutona, zobaczyć w Hadesie Syzyfa odbywającego swą karę.

Horacy zwraca się do Postuma, że kiedyś przyjdzie dzień, w którym będzie musiał opuścić swą żonę, cały doczesny dobytek, i jedyne co mu będzie potrzebne, to pochówek.

Jego miejsce zajmie ktoś inny, taka jest bowiem kolej rzeczy. Nie powinien dlatego oczekiwać, że życie zmieni się z powodu jego śmierci, wszystko będzie tak jak dawniej, tak jak dawniej ludzie będą się weselić.

W pieśni ,,Do Deliusza" przypomina , że należy być opanowanym zarówno w chwilach radości, jak i w tych, które przynoszą smutek.

Powtarza swoje myśli , które zawarł w odzie ,, Do Postuma", a mianowicie stwierdza nieuchronność śmierci.

O tym należy pamiętać w każdej chwili, w tej smutnej i w tej wesołej.

Cała przyroda zaświadcza o nieprzejednanie uciekającym czasie.

Każdy umrze, jednak nie jest to powód do umartwiania się, należy pamiętając , że wszystko przemija cieszyć się chwilą obecną, żyć tak, aby być z siebie i swego życia zadowolonym.

Mówi do Deliusza, że jeśli ma siły , to bez względu na wiek , powinien korzystać z życia, sprawiać, aby każda jego chwila była dobrze spożytkowana. Życie nie jest wieczne, dlatego nie powinno wypełniać cierpienie.

Śmierć dosięgnie każdego, bez względu na jego majętność. Nie należy umartwiać się nad sprawami finansowymi, gdyż na nic zdadzą się nam bogactwa po śmierci. Losem każdego jest urna i miejsce na barce , która ma z nami dopłynąć do miejsca ,,wiecznego wygnania".

Z wierszy tych wyłania się obraz Horacego, jako człowieka, który uważa , że nie należy podporządkowywać swego szczęścia kaprysom losu.

Jest to postawa wybitnie stoicka, świadczy o , tym choćby spokojny stosunek zarówno do szczęścia, jak i do smutku.

Z drugiej strony dostrzegamy, także Horacego epikurejczyka, nakazującego ,,łapać dzień" , cieszyć się życiem, dopóki je mamy.

Pomimo, iż Horacy mówi o nieuchronnej śmierci, nie są to jednakże słowa człowieka, który się jej obawia i zamartwia się jej rychłym nadejściem.

Z jego słów bije spokój człowieka, który poznał już dobrze życie, zna jego mechanizmy, dlatego może udzielać rad innym, którzy błądzą jeszcze, nie mogąc odnaleźć spokoju.

Można zrozumieć jego przesłanie w następujący sposób; skoro i tak nie mamy wpływu, na to , kiedy nadejdzie śmierć, to nie ma sensu się tym umartwiać, gdyż cokolwiek będziemy próbowali robić , pójdzie to wszystko na marne.

O mądrości, która płynie z takiego połączenia stoicyzmu i epikureizmu, świadczy choćby fakt popularności pism Horacego i ilość literackich nawiązań do pism tego niezwykłego poety.