Starożytni Grecy uważani są za twórców filozofii. Zanim jednak zrodziła się ta dziedzina nauki, na pytania ontologiczne i genealogiczne próbowała dać odpowiedzi mitologia. Z kultu religijnego zrodził się teatr oraz misteria eleuzyjskie czy orfickie. Mity zawierały też pierwotne postawy zachowań ludzkich.
Za twórcę dziedziny nauki, która nosi nazwę filozofii uważa się Pitagorasa. Jednak pierwszymi myślicielami byli filozofowie zamieszkujący Jonę. Próbowali oni odpowiedzieć na pytanie o podstawę bytu - arche. Uznali oni za podstawę bytu żywioły: wodę, powietrze, ziemię i ogień oraz bezkres. Dlatego też, myśl filozoficzną, którą stworzyli, określa się mianem filozofii przyrody. Do myślicieli tych należeli: Tales z Miletu, Anaksymander, Anaksymenes, Ksenofont oraz Heraklit z Efezu.
W V stuleciu przed narodzeniem Chrystusa żył Demokryt z Abdery - twórca atomistycznej koncepcji świata. Legenda głosi, że Demokryt znajdował się w ciemnym pomieszczeniu, do którego wpadał słup światła słonecznego. Filozof zauważył, że powietrze pełne jest małych punkcików. Wyprowadził zatem wniosek, że to co zobaczył to cząstki powietrza. Przyszło mu więc na myśl, że wszystko inne musi składać się z takich niepodzielnych cząstek - atomów (czegoś, co jest niepodzielne). Atomistyczna koncepcja świata zakłada więc, że byt składa się z najprostszych, niepodzielnych cząstek zwanych atomami. Atomy te znajdują się w próżni, która utożsamiana jest z niebytem, a zatem byt znajduje się w niebycie. Atomy znajdują się w ciągłym ruchu
i mają zdolność do łączenia i rozłączania się. Pozbawione są struktury zmysłowej. Różnią się miedzy sobą kształtem: od najsubtelniejszych, posiadających kształt kuli, aż po formy geometryczne, kanciaste. A zatem atomy istnieją zawsze łącząc się i rozłączając, tworząc konfigurację przedmiotów.
Jednym z najwybitniejszych myślicieli greckich był Sokrates. Uchodzi on za symbol filozofii praktycznej. Nauczał w Atenach, gdzie został skazany na śmierć za działalność filozoficzną. Był bowiem traktowany jako jeden z tak zwanych sofistów. Była to grupa myślicieli, którzy uprawiali sztukę nauczania myślenia w sposób profesjonalny. Pobierali oni za swą naukę opłaty, jednak Sokrates uczył bezinteresownie. Nie pozostawił po sobie pism. Jego filozofia przekazywana był drogą wykładową przez uczniów Sokratesa. Do jego uczniów należeli między innymi Platon i Ksenofont. Sokrates był twórcą intelektualizmu etycznego. Uważał, że dobro jest efektem wiedzy. Ktoś kto nie posiada wiedzy, nie ma dostępu do dobra. Istotą nauki Sokratesa było to, że prowadził swoje wykłady w specyficzny sposób, za pomocą dwóch metod. Pierwszą z nich była metoda eleuktyczna. Polegała na zbijaniu argumentów rozmówcy. Sokrates przy pomocy pytań i twierdzeń pokazywał, że jego rozmówca w rzeczywistości się myli. Druga metoda zaś była metodą "położniczą" (maieutyczną). Interlokutor samodzielnie musiał odnaleźć odpowiedź na zadane pytanie. Sokrates jest autorem twierdzenia: scio me nihil scire, czyli: wiem, że nic nie wiem. Owo zdanie uważane jest za niektórych filozofów za stwierdzenie najmędrszego z ludzi.
Grecy byli także twórcami systemu politycznego, który został nazwany demokracją, którą później przejęli Rzymianie. Podwaliny do tego ustroju dał Solon, który wprowadził reformę, uwalniającą chłopów od długów i przeprowadził podział ludności na klasy majątkowe.
Starożytni Grecy stworzyli także sztukę i architekturę, która nadal inspiruje współczesnych. Do najsłynniejszych rzeźb greckich należy Nike wiążąca sandał, grecki Peplos, czy Nike z Samotraki, Dyskobol czy Afrodyta z Milo. Natomiast do najsłynniejszych zabytków architektonicznych starożytnej Grecji zalicza się między innymi: ateńską Pinakotekę, Paestum - świątynię Posejdona, Pergamon, teatr Dionizosa w Atenach, Tolos w Delfach, Tezejon na agorze ateńskiej.
Do arcydzieł rzymskiej architektury należą zaś: Amfiteatr Koloseum, Akwedukt, Forum Romanum, Circus Maximus oraz łuki triumfalne (Łuk Konstantyna czy też Łuk Tytusa).
