Początki sztuki gotyckiej datuje się na wiek XII, przez następne kilkadziesiąt lat styl ten święcił triumfy w całej niemal Europie. Wszystko zaczęło się swe Francji, tam powstawały pierwsze dzieła gotyckie, jednak wzory te szybko przekroczyły granice państwa i znalazły swych kontynuatorów w innych obszarach kontynentu. Wi9elcy artyści gotyckiego stylu tworzyli w Niemczech czy Anglii, także Polacy mają swój niemały wkład w rozwój tego stylu.
Sztuka gotycka w malarstwie przejawiał się głównie w postaci malarstwa tablicowego. Dziś obrazy kojarzą się głównie z dziełami na płótnie, wówczas malowano na podkładzie z deski. Zupełnie inna była też technika tworzenia farb, różne barwniki mieszano z białkiem jaja kurzego, co okazało się całkiem trwałym tworzywem. Ceniono sobie wyraziste kolory, choć ich otrzymanie nie było łatwym zadaniem. Siła ekspresji była zwiększana poprzez wydłużanie kształtów.
W przedstawieniach gotyckich wiele jest cierpienia. W ogóle sztuka średniowieczna lubowała się w okrutnych scenach, motyw pasyjny należał do najpopularniejszych w sztuce. Artyści wręcz z upodobaniem sięgali do scen biblijnych (bo sztuka wówczas była przede wszystkim sakralna) przepełnionych przemogła i cierpieniem. Pod tym względem obrazy męki Jezusa cieszyły się największym powodzeniem. Ze szczegółami przedstawiano jego umęczone ciało. Właśnie podkreśleniu cierpienia służyło wydłużenie kształtów ciała. ]
Dość popularnym wówczas motywem była również męka Matki Boskiej, w literaturze powstawały liczne lamenty, czyli monologi matki cierpiącej pod krzyżem, w sztukach plastycznych chętnie zaś przedstawiano postać Matki Boskiej, trzymającej na rękach martwe ciało Syna. Motyw taki określa się mianem piety. Jednym z takich dzieł jest obraz pochodzący z około 1450 roku, wykonany przez twórcę z małopolski. Dzieło to zostało wykonane w sposób tradycyjny, to znaczy na drewnianej powierzchni przy użyciu olejnych farb. Obraz jest utrzymany w ciemnej tonacji, tylko dalszy plan ma kolorystykę nieco jaśniejszą.
Scena została przedstawiona na trzech planach, na pierwszy wysuwa się postać Matki bożej i ciało Chrystusa, postacie te są najciemniejsze z całego obrazu, z twarzy Maryi można wyczytać wielki ból. Także symbolika kolorów jej szaty - czerń i czerwień, wskazuje na żałobę i smutek. Także martwe oblicze Jezusa jest pełne cierpienia, wykrzywia je straszny grymas, świadczący o tym, ze umierał w strasznym cierpieniu. Ponadto jego ciało nosi ślady tortur, z ran na stopach i rękach wypływa krew. Kontrastuje ona z jasną szatą Jezusa, białe okrycie ma symbolizować niewinność i poświecenie, czyli ofiarę. Warto jeszcze zwrócić na symbole, jakimi została przybrana postać Maryi, z jednej strony czerń jej ubiór jest oznaką żałoby, z drugiej zaś jest to kolor charakterystyczny dla przedstawień świętej Magdaleny. Ponadto kobieca postać nosi broszkę w kształcie serca i krzyża, która symbolizowała w sztuce postać świętej Katarzyny. Takie nałożenie się na siebie różnych symboli ma być alegoria kobiety w ogóle, cierpienie Maryi jest cierpieniem każdej kobiety, nie jest to przykład jednostkowy.
Na drugim planie widzimy krzyż, ów symbol właściwie łączy postaci pierwszoplanowe z tłem. Krzyż jest tu pomostem między niebem a ziemią, drabiną prowadzącą z ziemi ku niebiosom. Po prawej i lewej stronie krzyża stoją postaci anielskie, ubrane w biel i zieleń, kolory życia i zmartwychwstania. Symboliczne są także rekwizyty, które trzymają aniołowie - młot, oznaka cierpienia i ukrzyżowania oraz włócznia, symbol prawdy, oddzielenia granicy miedzy dobrem a złem.
Wreszcie trzeci plan to elementy przyrody, drzewo jest tu oznaka zmartwychwstania, pod nim klęczy, modląca się postać duchownego. Tło obrazu jest w kolorze złotym.
