Księga Hioba jest częścią Starego Testamentu i należy do pism mądrościowych. Autor tej księgi nie jest znany, zaś czas powstania, to okres prawdopodobnie pomiędzy V a III wiekiem p.n.e.. Księga ta stanowi wyraz poszukiwań sensu cierpienia w życiu. Księga Hioba to poemat filozoficzny uznawany za odrębne dzieło, omawiający problem niezawinionego cierpienia. Głównym bohaterem jest Hiob. Mimo wzorowego życia został ciężko doświadczony przez Boga, który wystawił jego wiarę na próbę. Hiob stracił cały majątek, dzieci, został dotknięty chorobą. Żalił się na swój los, jednak nie poczuwał się do winy. Walczył o swoją godność odpierając racje przyjaciół, którzy radzili mu aby uznał cierpienie jako karę za grzech. Hiob do końca pozostał wierny sobie. Jest wzorem heroicznej cierpliwości. W końcu został wynagrodzony przez Boga. Hiob ufał Bogu, zdawał sobie sprawę, że cierpienie jest próbą wiary dla niego. Cierpienia zatem nie można pojąć, należy go przyjąć albo odrzucić. Jest ono częścią życia każdego człowieka, uczy nie tylko wytrwałości w wierze lecz również pozwala docenić piękne strony życia.
Księga Koheleta, nazywana także Księgą Eklezjastesa również stanowi część Starego Testamentu. Stanowi filozoficzną refleksję nad sensem życia i nad przemijaniem. Poeci doby staropolskiej wysoko cenili prawdy zawarte w tej księdze i wykorzystywali je w swej poezji. Słowo kohelet oznacza kaznodzieję. Według Księgi Koheleta życie człowieka to: wszystko marność i gonienie za wiatrem. Kohelet uważa, że życie ludzkie nie powinno składać się wyłącznie z ciągłych zabiegów o sprawy doczesne, to znaczy nie posiada sensu ciągłe dążenie do poznania, gromadzenie bogactw, majątków, dóbr doczesnych. Wszystkie te ziemskie sprawy są marnością. Należy poświęcić się służbie Bogu. Tylko ona zapewnia człowiekowi prawdziwe szczęście. Każdy człowiek podlega nieubłaganemu prawu przemijania. Każdy z nas kiedyś umrze, a zatem ani bogactwo, ani rozkosz, czy też mądrość nie są w stanie zapewnić nam prawdziwego szczęścia jakim jest jedynie Bóg.
