Mity to opowieści fantastyczne, za pomocą pewnych symboli ułatwiające ludziom zrozumienie odwiecznych praw rządzących światem. Pomagały zrozumieć pochodzenie człowieka, świata i bogów. Wyjaśniały tajemnicę narodzin i śmierci, kształtowały też pewne wzorce moralne. Ukazywały, że dobro zawsze zostanie nagrodzone, natomiast zło karane. Opowieści te łączyły dane społeczności, miały także funkcje sakralna, gdyż zazwyczaj były związane z kultem jakiegoś bóstwa.
Wśród mitycznych historii możemy wyróżnić antropogeniczne, które objaśniały w jaki sposób powstał człowiek, kosmogoniczne, które odpowiadały na pytanie, w jaki sposób powstał świat, a także teogoniczne, które objaśniały pochodzenie bóstw.
Mity zaspokajały pragnienia człowieka starożytnego, dotyczące poznania otaczającej go rzeczywistości. Człowiek nie czuł się zawieszony w pustce, ale wiedział o tym, że nad światem czuwają bogowie. Grecy stworzyli wyobrażenia swoich bogów na swoje, ludzkie podobieństwo. Dzięki temu, o wiele łatwiejsze było wyobrażenie sobie tego, jak rządzą światem. Bogowie greccy tworzyli jedną wielką rodzinę, podobnie, jak ludzie cierpieli, kochali, zazdrościli i mścili się. Mity greckie wyjaśniały odwieczne prawa rządzące przyrodą, takie, jak zmiana pór roku. O przemianie pory letniej w porę zimową mówi mit o Demeter i jej córce Persefonie. Grecy wierzyli, że nastanie zimy jest spowodowane żalem bogini urodzaju Demeter, która opłakuje swoją córkę schodzącą na trzy miesiące do podziemia, aby spędzić je u boku swego męża, Hadesa, władcy królestwa zmarłych. Kiedy zaś Persefona wychodziła po tych trzech miesiącach na ziemię, radość jej matki była tak ogromna, że cała przyroda budziła się do życia i na świecie nastawała wiosna.
Grecy próbowali wyobrazić sobie co się dzieje z człowiekiem po jego śmierci. Mity oswajały go z tym tematem, sprawiając, że śmierć nie przyjmowano z tak wielkim strachem. Grecy wierzyli, że dusza ludzka, aby dostać się do Hadesu, musi najpierw przepłynąć wszystkie piekielne rzeki, w tym Styks, najważniejszą z nich wszystkich. Przez te rzeki dusze przewoził starzec Charon, który miał pobierać od każdej duszy opłatę, równą jednemu obolowi. Dlatego człowiekowi po śmierci wkładano do ust obola. Zmarłemu wkładano także do ubrania, kilka ciastek pieczonych na miodzie, które miały obłaskawić piekielnego psa Cerbera. Wyobrażając sobie życie pośmiertne za pomocą ziemskich realiów Grecy oszczędzali sobie trwogi przed nieznanym.
Mity odzwierciedlały także odwieczne ludzkie marzenia, takie jak choćby szybowanie w chmurach, niczym ptak. Mówi o tym mit o pierwszych podniebnych lotnikach, Dedalu i Ikarze. Budowniczy Dedal, któremu król Minos nie chciał pozwolić na opuszczenie Krety, sporządził z piór i wosku olbrzymie skrzydła, na których wraz z synem Ikarem przelecieć nad morzem do ojczyzny. Niestety Ikar wzbił się za wysoko i dlatego spadł do wody, nie zmienia to jednak faktu, że w tym micie spełniło się ludzkie marzenie o lataniu niczym ptak.
Mity odzwierciedlały także ludzkie marzenia o niezwykłych wyczynach, przygodach i sławie. Wszystkie opowiadania o bohaterach, przedstawiają ich, nie tylko, jako osiłków, ale także jako osoby sprytne i pomysłowe. Bohaterowie przekraczali granice ludzkich możliwości, swymi dokonaniami dorównywali bogom.
