Zjawisko profetyzmu czyli misji prorockiej znane było już od wieku VIII - IV przed Chrystusem. Prorocy wybrani przez Pana poszukują odpowiedniej drogi aby przekazać narodowi wybranemu słowa otrzymane od Niego w pewnej specyficznej proroczej wizji. Mogą się oni posługiwać groźbą, napomnieniem, mową karcącą, hymnem, pieśnią pokutną, wyznaniem grzechów, sadowa rozprawą, przypowieścią ludową ale przede wszystkim "wyrocznią" prorocką. Takimi prorokami byli Ozeasz, Amos, Jeremiasz, Izajasz, Micheasz.
Watki profetyczne zauważyć można w twórczości Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz księdza Piotra Skargi.
Andrzej Frycz Modrzewski ogłasza "Mowy" w latach 1543-1546, a wśród nich na szczególne uznanie zasługuje "skarga na wzgardzenie prawa bożego na mężobójców". Autor rozprawił się tu ze szlacheckim konserwatyzmem.
Piotr Skarga natomiast na wzór biblijnych proroków wzywa Polaków do zmiany swego postępowania wszystkich swych rodaków. Piotr Skarga "Kazania sejmowe - Kazanie ósme"
Duch profetyczny obecny jest również w romantyzmie, po upadku powstania listopadowego, szczególnie w twórczości Adama Mickiewicza. Tu pojawi się jego szczególny rodzaj tzw. Mesjanizm polski. Adam Mickiewicz "Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" z roku 1832.
Również Juliusz Słowacki w "Beniowskim" z 1841 roku stanie się rzecznikiem narodu polskiego i prorokiem Bożym.
Ze względu na wybór na papieża pierwszego Słowianina dużym zainteresowaniem cieszy się wiersz Juliusza Słowackiego pod tytułem "Pośród niesnasków Pan Bóg uderza…"powstały w czasie Wiosny Ludów to jest w 1848 roku.
"Dla słowiańskiego oto papieża
Otwarty tron…"
