Stoicyzm to szkoła filozoficzna, która powstała jednocześnie z epikureizmem. Szkołę tę zapoczątkował Zenon z Kition a do ostatecznej formy doprowadził Chryzyp.

Etyka stoicka, którą większość ludzi kojarzy ze słowem „stoicyzm”, opiera się na zasadzie osiągania szczęścia przez dyscyplinę moralną, sumienne spełnianie obowiązków, które spadają na nas naturalną koleją rzeczy, oraz odcięcie swoich emocji od zdarzeń zewnętrznych, czyli utrzymywanie stanu spokojnego szczęścia niezależnie od zewnętrznych warunków.

Stoicy uważali że główną zasadą wszechświata jest boski Rozum. Człowiek niewiele może zrobić bo jego życie jest już z góry zaplanowane. Ich zdaniem trzeba się pogodzić z losem, i odrzucić skrajne emocje kierując się rozumem

Cnota była zdaniem stoików naturalnym stanem człowieka, jednak w jej osiągnięciu przeszkadzały większości ludzi „złe popędy”. Popęd jest też naturalnym zjawiskiem duszy, ale staje się zły, kiedy wymyka się spod kontroli rozumu i zmusza do czynów sprzecznych z naturą. Zadaniem cnoty jest więc trzymanie na wodzy popędów i wygaszanie ich.