Fundamentalne zadanie Sejmu Ustawodawczego polegało na opracowaniu i ratyfikowaniu konstytucji odrodzonego po stu dwudziestu trzech latach zniewolenia państwa polskiego. Prace nad treścią i formą literacką konstytucji podjęła wyróżniona prze Sejm Ustawodawczy specjalna komisja konstytucyjna. Działania komisji trwały przez okres blisko piętnastu miesięcy, nie zostały wstrzymane nawet w najbardziej trudnym dla Rzeczpospolitej czasie prowadzenia działań wojennych z Rosją bolszewicką. Sejm Ustawodawczy zatwierdził ustawę zasadniczą w dniu 17 marca 1921 roku w sposób manifestacyjny i ostentacyjny, bez podliczania głosów.

Wzorzec dla konstytucji marcowej stanowiła ustawa zasadnicza, funkcjonująca we francuskiej III Republice. Konstytucja stwierdzała w sposób jednoznaczny, iż Rzeczpospolita stanowi republikę, w której ster władzy trzyma w swych rękach Naród, jako uformowana w procesie dziejowym, polityczna zbiorowość, Naród nie sprawuje rządów samodzielnie, ale za pośrednictwem swoich reprezentantów. Na płaszczyźnie ustawodawstwa był to dwuizbowy parlament, który złożony był z izby sejmowej i senackiej. Natomiast w zakresie władzy wykonawczej był to urząd prezydencki i gabinet rządowy państwa polskiego , zaś w zakresie wymiaru sprawiedliwości była to instytucja niezawisłych sądów.

Sejm składał się z posłów w liczbie 444 i zajmował on najbardziej istotną i znaczącą pozycję w systemie władz wprowadzonych przez marcową ustawę zasadniczą. Sejm dysponował prawem inicjatywy ustawodawczej, a więc formowania i wnoszenia projektów ustaw. Nie przyznano takiego prawa ani senatowi ani również prezydentowi, wyjątek poczyniono wyłącznie dla gabinetu rządowego Rzeczypospolitej. Jedynie przed sejmem gabinet rządowy ponosił całkowitą odpowiedzialność parlamentarną (a więc polityczną) oraz konstytucyjną ( a zatem karną). Czynne prawo wyborcze należało się każdemu obywatelowi, który skończył dwudziesty pierwszy rok życia, zaś biernym prawem wyborczym dysponowali nieomal wszyscy obywatele, którzy ukończyli już dwudziesty piąty roku życia. Posłowie byli postrzegani za reprezentantów całego odrodzonego państwa polskiego i nie mogły w ich działalności parlamentarnej krępować i ograniczać żadne instrukcje wyborców. Kadencja parlamentu wynosić miała, podług ustaleń ustawy zasadniczej, pięć lat.

Izba senacka składała się ze 111 senatorów. Czynne prawo wyborcze do izby senackiej posiadali obywatele, którzy ukończyli trzydziesty rok życia, zaś bierne prawo wyborcze do senatu przysługiwało obywatelom od czterdziestu roku życia. Kadencja senacka rozpoczynała się i dobiegała końca równocześnie z kadencją izby sejmowej. W dniu 5 listopada 1921 roku miejsce miały wybory parlamentarne na terytorium całego państwa polskiego.

Konstytucja marcowa w sposób znaczący ograniczała zakres władzy prezydenckiej. Zadecydowały o ta kim stanie rzeczy obawy posłów Sejmu Ustawodawczego przed osobą marszałka Józefa Piłsudskiego oraz możliwością jego autokratycznych rządów na stanowisku prezydenta. Niemniej jednak w ostatecznym rozrachunku Marszałek nie partycypował w wyborach na stanowisko prezydenckie.

Władzę wykonawczą prezydent sprawował za pośrednictwem urzędów ministra, którzy odpowiedzialni byli za swoją działalność przed izba sejmową, a także przez zależnych od gabinetu rządowego - urzędników. Każdy akt rządowy wymagał- w celu potwierdzenia swej ważności i mocy wiążącej -poza podpisem prezydenta, również sygnatury prezesa Rady Ministrów oraz odpowiednich ministrów.

Prezydent nie mógł pełnić funkcji posła, senatora, ani także sprawować jakiegokolwiek innego urzędu. Za swoje poczynania urzędowe prezydent nie był obowiązany odpowiadać przed parlamentem. Ponosił całkowitą odpowiedzialność wyłącznie przed Trybunałem Stanu, do której to odpowiedzialności mógł być pociągnięty tylko mocą uchwały sejmowej, w obliczu dopuszczenia się zdrady stanu, pogwałcenie ustawy zasadniczej, przestępstwa karne.

Do uprawnień prezydenckich należało : prawo do zwoływania wyborów parlamentarnych, zarządzania, oddalania w czasie, kończenia posiedzeń sejmowych i senackich. Prezydent miał prawo mianować oraz odwoływać prezesa Rady Minstrów oraz na wniosek tego - poszczególnych ministrów różnych resortów. Prezydent uchodził za najbardziej ważnego i znaczącego zwierzchnika sił zbrojnych, nie przysługiwała mu jednak możliwość sprawowania naczelnego dowództwa w okresie prowadzenia działań wojennych. W okresie owym mógł mianować Naczelnego Wodza. Prezydent był również reprezentantem organizmu państwowego na zewnątrz, mianował także przedstawicieli dyplomatycznych państwa polskiego, przyjmował reprezentantów dyplomatycznych krajów ościennych, zawierał umowy o charakterze internacjonalnym. Prezydent mianował także sędziów oraz mógł0 stosować prawo łaski.

W najprostszym układzie istotę konstytucji marcowej przedstawia następujący ustęp z Wikipedii :

"Konstytucja marcowa 1921, Ustawa z dnia 17 marca 1921 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 44, poz. 267), wprowadzała ustrój republiki demokratycznej o parlamentarno-gabinetowym systemie rządów. Władzę zwierzchnią (art. 2) przyznawała Narodowi (bez normatywnej jego definicji, gdyż ustrojodawca oparł się na stanowisku doktryny francuskiej, uznającej naród za zbiorowość polityczną wszystkich obywateli państwa, bez względu na ich przynależność etniczną), który nie sprawował jej sam, lecz za pośrednictwem specjalnych organów, zbudowanych zgodnie z Monteskiuszowską koncepcją trójpodziału władz (art. 2 in fine)."