Po zamachu majowym dokonanym przez Piłsudskiego w roku 1926 władzę przejął obóz sanacyjny. Jego głównym celem było umocnienie władzy państwowej i osłabienie wpływów opozycji. W tym celu należało zmienić dotychczasową konstytucję. Sejm rozpoczął obrady nad projektem konstytucji w 1935 roku. Poprawki senatu traktowane były jako zgłaszane do projektu ustawy, a nie konstytucji w związku z czym wystarczyła zwykła większość, 11/20 głosów do przegłosowania. Dzięki temu nie musiano osiągać wyniku 2/3. Mimo protestów opozycji działaczom sanacji udało się przegłosować poprawki i 23 IV 1935 roku, nowy akt konstytucji został podpisany przez Józefa Piłsudskiego, oraz prezydenta Ignacego Mościckiego.

Tym samym w Polsce rozpoczął się okres rządów autorytarnych, gdzie większa część władzy spoczywała w rękach prezydenta. Jego kadencja trwała siedem lat. Miał on dużą swobodę działania, był niezależny. Zlikwidowano w ten sposób podział władzy i zasadę zwierzchnictwa narodu. Nie wszyscy obywatele cieszyli się pełnią praw politycznych, a państwo ingerowało w szerokie sfery życia jednostek. Prezydent stał się zwierzchnikiem sił zbrojnych, rządu, parlamentu, oraz sądownictwa. Decydował również o kierunku prowadzonej polityki zagranicznej. Władza stała się jednolita i niepodzielna. Państwo traktowane jako wspólne dobro wszystkich obywateli wymagało ich kooperacji. Zakres wpływów prezydenta podzielono na prerogatywy, oraz uprawnienia zwykłe przy czym tylko te drugie wymagały aprobaty ministrów. Prerogatywy zaś należały do osobistych kompetencji głowy państwa.

Na prerogatywy składały się: prawo wyboru następcy w czasie pokoju i wojny, wybór sędziów do Trybunału Stanu, rozwiązanie parlamentu, czy wyłanianie 1/3 senatu. Prezydent mógł też powołać lub zdymisjonować szefa rządu i prezesa sądu najwyższego, czy też postawić ministrów w stan oskarżenia. Pod jego kontrolą zwierzchnią znajdował się Naczelny Wódz, przewodniczący Najwyższej Izby Kontroli, oraz Generalny Inspektor Sił Zbrojnych. Dodatkowo prezydent miał możliwość korzystania z prawa łaski.

Z kolei uprawnienia zwykłe wymagające zgody szefa rządu i ministra danego resortu obejmowały szeroki zakres w dziedzinie ustawodawstwa. Jednym z najważniejszych było prezydenckie prawo do wydawania dekretów z mocą ustawy. Oprócz tego głowa państwa mogła zgłaszać veto do parlamentarnych projektów ustaw. Po jego zgłoszeniu należało dany projekt rozpatrzeć ponownie. W dziedzinie ustawodawstwa konstytucyjnego prezydent mógł zgłaszać własne projekty, musiały one podlegać w całości pod głosowanie.

Konstytucja powoływała Zgromadzenie Elektorów do którego należał wybór nowego prezydenta o ile ustępujący nie wyznaczy swego następcy zgodnie z przysługującą mu prerogatywą. Wtedy zarządzić miano wybory powszechne. Członków Zgromadzenia wybierał sejm w liczbie pięćdziesięciu, oraz senat dwudziestu pięciu. Ponadto Marszałek Sejmu, Marszałek Senatu, Prezes Sądu Najwyższego, premier i Generalny Inspektor sił Zbrojnych tworzyli grupę tzw. wirylistów.

Rząd, czyli rada ministrów odpowiadał przed prezydentem. Mógł on postawić ministra przed Trybunałem Stanu poprzez zgłoszenie odpowiedniego wniosku. Dokonać tego mógł jednak też parlament uzyskując w tej kwestii 3/5 głosów. Tym samym rada ministrów odpowiedzialna była również przed parlamentem. Sejm mógł zgłosić wotum nieufności, prezydent był uprawniony do poddania tego wniosku pod głosowanie, bądź do natychmiastowego zdymisjonowania rządu. Pomimo to premier cieszył się dużą swobodą działania posiadając możliwość ustalenia ogólnego kierunku polityki państwa. Rząd zgłaszał ustawy, miał władzę natury wykonawczej i zajmował się kwestiami które ustawowo podlegały jego kompetencjom.

Konstytucja Kwietniowa drastycznie zmniejszyła zakres władzy ustawodawczej parlamentu, jak też możliwość kontroli rady ministrów, czym zajmował się prezydent państwa. Parlament nie miał prawa wnioskować ustaw odnoszących się do rozporządzania i wydatków skarbowych. Zachowano dwuizbową formę parlamentu, przy czym umocniono funkcję senatu. Opracowano nowe zasady prawa wyborczego. Powszechne wybory do sejmu oparte o zasady równości, tajności i bezpośredniości wyłaniały posłów w liczbie 208. Kandydatów do sejmu wystawiały tzw. Zgromadzenia Okręgowe pod przewodnictwem komisarza, którego wybór przysługiwał ministrowi spraw wewnętrznych. Tworzone były z przedstawicieli samorządów lokalnych, gospodarczych, oraz zawodowych.

Do głosowania przystąpić mógł każdy obywatel po ukończeniu 24 roku życia, natomiast swoją kandydaturę do sejmu zgłosić można było po ukończeniu 30 lat. W przypadku senatu sprawa miała się inaczej. Uprawnienia do głosowania posiadała tylko część obywateli. Przyznawano je z tytułu zasługi, kiedy obywatel posiadał ważne odznaczenia państwowe, z tytułu wykształcenia, tutaj minimum stanowiło wykształcenie średnie zawodowe, bądź też posiadanie stopnia oficera. Oprócz tego senatorem można było zostać z tytułu zaufania, kiedy to było się urzędnikiem samorządowym wybranym w wyborach. W skład senatu wchodziło 96 senatorów pełniących swe obowiązki w trakcie pięcioletniej kadencji, przy czym 1/3 nie była wyłaniana na drodze wyborów.

W odróżnieniu od poprzedniej konstytucji, Konstytucji Marcowej, nowa ustawa zasadnicza nie rozpatrywała w osobnym rozdziale praw i obowiązków obywatela, a wręcz redukowała te pierwsze. Jednostka ludzka zobowiązana była do służby państwu i pracy na rzecz dobra wspólnego. Oto kilka cytatów z Konstytucji Kwietniowej, poruszają one problem stosunku państwa do obywatela, jak i obywatela do państwa:

Art. 4, ustęp 1 "W ramach Państwa i w oparciu o nie kształtuje się życie społeczeństwa".

Art. 6, "Obywatele winni są Państwu wierność oraz rzetelne spełnianie nakładanych przez nie obowiązków"

Art. 7 ustęp 1 "Wartością wysiłku i zasług obywatela na rzecz dobra powszechnego mierzone będą jego uprawnienia do wpływania na sprawy publiczne"

Art. 9, "Państwo dąży do zespolenia wszystkich obywateli w harmonijnym współdziałaniu na rzecz dobra zbiorowego"