1. Sejm Ustawodawczy

- 19 stycznia 1947 roku odbyły się wybory do Sejmu Ustawodawczego

- układ mandatów w Sejmie Ustawodawczym przedstawiał się w następujący sposób: PPS - 116, PPR - 114, SL - 109, SD - 41, PSL - 28, SP - 12, PSL ,,Nowe wyzwolenie" - 7, Niezależni Katolicy - 3, inni - 14 mandatów

- funkcję Marszałka Sejmu powierzono działaczowi SL - Władysławowi Kowalskiemu

2. Bolesław Bierut prezydentem (5 luty 1947 rok)

- drugi dzień obrad sejmowych: decyzją 418 posłów, urząd prezydenta kraju powierzono "bezpartyjnemu" Bolesławowi Bierutowi

- Bolesław Bierut był kandydatem na wspomniany urząd z ramienia samego Józefa Stalina, który darzył go niemal bezgranicznym zaufaniem; żaden inny polski komunista nie doświadczył podobnego jak Bierut zaszczytu

3. Powołanie rządu Józefa Cyrankiewicza - 6 luty 1947 rok

- podział tek w nowym rządzie przedstawiał się w następujący sposób: PPS otrzymało 7 tek, PPR - 7, SL - 5, SD - 3 i prokomunistyczne SP - 2

- najważniejsze, strategiczne ministerstwa objęli komuniści

4. 19 luty 1947 rok Sejm przyjmuje tzw. Małą Konstytucję

- Mała Konstytucja dokładnie nosiła nazwę Ustawy o ustroju i zakresie działania wyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej

- traktowała ona między innymi o: funkcjonowaniu podstawowych organów państwa

- organem władzy ustawodawczej w kraju miał być Sejm Ustawodawczy

- organami władzy wykonawczej mieli być: prezydent, Rada Państwa oraz rząd

- organami władzy sądowniczej miały być niezależne sądy

- priorytetowym działaniem, postawionym przed Sejmem było przygotowanie i uchwalenie nowej ustawy zasadniczej (konstytucji)

- rząd miał prawo wydawania dekretów, wyposażono go więc w kompetencję ustawodawczą

- prezydent miał: a) przewodniczyć Radzie Państwa, b) zwoływać, otwierać, zamykać i odraczać posiedzenia sejmowe, c) zwoływać Sejm na sesje nadzwyczajne

- w skład Rady Państwa wchodzili: prezydent, Marszałek Sejmu, Wicemarszałkowie Sejmu, prezes NIK, a na wypadek wojny, także dowódca naczelny Wojska Polskiego

- ustawa ta pod przykrywką systemu parlamentarnego (budowanego na fundamencie Konstytucji Marcowej), tworzyła namiastkę prawodawstwa radzieckiego, z typowymi dla ustroju sowieckiego mechanizmami i instytucjami polityczno-administracyjnymi

5. Droga do monopolu na sprawowanie władzy przez komunistów

- istotnym krokiem na drodze do budowania monopolu partyjnego w kraju, były kwietniowe obrady plenarne KC PPR, jak również poinformowanie przez komunistów o wynikach głosowania parlamentarnego - opinię publiczną; wyniki te uznano za udzielenie przez społeczeństwo mandatu do sprawowania jednej i niepodzielnej władzy przez komunistów; to wówczas, na posiedzeniu plenarnym zapadły decyzje w kwestii usprawnienia procesów ustrojowych (nie nazywano ich jeszcze stalinizacją polskiego prawodawstwa, a dyplomatycznie mówiono o polskiej drodze do socjalizmu) oraz zainicjowania procesów unifikacyjnych w rodzimym ruchu robotniczym

- decyzje które zapadły podczas kwietniowych obrad, oznaczały w praktyce przystąpienie do budowy w kraju jedynego słusznego ustroju, ustroju socjalistycznego

- wyznacznikiem nowej sytuacji politycznej i społecznej miało być stworzenie w powojennej Polsce systemu politycznego - jednopartyjnego; temu też służyć miało przyszłe (choć nie tak odległe) zjednoczenie partii PPS i PPR w jeden twór frakcyjny

- konsekwencją styczniowych wyborów oraz kwietniowego plenum, było także bardzo namacalne, zweryfikowanie priorytetów w polityce społecznej kraju, a więc, złagodzeniu nie uległa dotychczasowa działalność o charakterze represyjnym, podobnie nie ograniczono czynności podejmowanych przez aparat bezpieczeństwa; odwrotnie, szykany polityczne zaostrzały się; jedyną realną zmianą była grupa społeczna wobec której owe szykany stosowano; ponieważ głównie z tytułu będącej następstwem wyborów, amnestii oraz dotychczasowej działalności siłowej władz komunistycznych, wyraźnie słabł ruch oporu i konspiracja, represjonować zaczęto opozycyjne PSL i samego Stanisława Mikołajczyka, polski kościół katolicki, księży oraz zgromadzenia zakonne, jak również działaczy PPS; tych ostatnich "postanowiono" przekonać, że jedynym słusznym partnerem do dialogu w kraju jest partia komunistyczna

6. Polski kościół katolicki w dobie powojennej

- po zakończeniu wojny kościół w Polsce pozostawał instytucją stosunkowo samodzielną, niezależną oraz stale działającą

- kościół był także fundamentem na którym opierało się polskie społeczeństwo, krzewił wiarę, ale i motywował do walki z rodzącym się ustrojem i jednowładzą

- nie pozostawał także bierny na sprawy polityczne kraju, najbardziej wymownym działaniem było spotkanie sekretarza episkopatu, księdza biskupa Zygmunta Choromańskiego z premierem Cyrankiewiczem, podczas którego biskup złożył na ręce premiera memoriał episkopatu, traktujący o kwestiach konstytucyjnych; fundamentalnym roszczeniem którego domagali się biskupi, i którego komuniści nie zamierzali brać pod uwagę, było oparcie ustroju politycznego państwa na kanwie chrześcijańskiej

- o dialogu na osi kościół - władza komunistyczna nie mogło być mowy z dwóch powodów, po pierwsze: założenia biskupów przedstawione w memoriale były sprzeczne z ideologią komunistyczną, po drugie, władza nie zamierzała wchodzić w żadne dyskusje z kimkolwiek, tym bardziej z kościołem, nie znała znaczenia słowa kompromis, nie chciała też słyszeć o niezależności, tak pojedynczej jednostki, jak i instytucji, zwłaszcza tak wielkiej i znaczącej jak kościół katolicki

- stąd w miejsce dialogu komunistów z kościołem, pojawiła się represja i szykanowanie biskupów, księży i zakonników przez ówczesne władze; formy walki z kościołem były różne, warto wymienić: rozbijanie działających organizacji kościelnych, uniemożliwianie odbudowy ruchu politycznego chrześcijańskiej demokracji, i inne

- 1948 rok, po śmierci kardynała Augusta Hlonda, z ramienia papieża, kapelusz kardynalski powierzono biskupowi lubelskiemu, księdzu Stefanowi Wyszyńskiemu

7. Droga do utworzenia PZPR

- marzec 1948 rok, premier informuje działaczy PPR oraz polską opinię publiczną, iż PPS, pozostaje w gotowości do zainicjowania działań zjednoczeniowych obu partii

- dotychczasowe prace mające na względzie przyszłe zjednoczenie, przewidywały (a przynajmniej tak przewidywali działacze PPS) równouprawnienie i poszanowanie praw obu frakcji w przyszłej, połączonej strukturze polityczno-partyjnej

- w ostatecznym rozrachunku zjednoczenie PPS i PPR, polegało na zlikwidowaniu, bądź w nieco innych słowach, na wchłonięciu PPS przez PPR, z pominięciem wszelkich praw tej pierwszej partii, a przy jednoczesnym celebrowaniu roli i znaczenia tej drugiej frakcji

- pierwszym wydarzeniem, które naznaczyło dalszy kurs polityczny PPS i PPR, było posiedzenie Rady Naczelnej PPS (z września 1948 roku), podczas którego to posiedzenia ze struktur frakcyjnych eliminowano wszystkich: realnych i rzekomych przeciwników opcji i rozwiązań stalinowskich,

radzieckich; notabene kurs ten dotyczył nie tylko PPS, ale i PPR, tak więc z PPS usunięto blisko 83 000 oponentów, zaś z PPR - 29 000

- zjazd zjednoczeniowy partii PPS i PPR odbył się w dniach 15-21 grudnia 1948 roku, w auli Politechniki Warszawskiej; do konsolidacji przystąpiło około 500 000 działaczy socjalistycznych i blisko 1 000 000 działaczy robotniczych; to co sztandarowo i hucznie określane było mianem zjednoczenia, jak wyżej powiedziano, było niczym innym jak likwidacją PPS, poprzedzoną spotkaniami czołowych reprezentantów partii PPS i PPR, obradujących oddzielnie i opowiadających się (w formie uchwał) za ostatecznym połączeniem; ogólny tok zjazdu naznaczyli komuniści; Bolesław Bierut wygłosił referat programowy, traktujący o fundamentalnych wartościach na jakich będzie działała, i jakimi będzie się kierowała, przyszła zjednoczona frakcja, miały to być oczywiście zasady marksizmu-leninizmu w wydaniu stalinowskim

- w ostatnim dniu obrad zjazdowych utworzono nową Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą (PZPR), uchwalono jej Deklarację Ideową, przygotowano Statut Partyjny, oraz nakreślono wytyczne Planu Sześcioletniego Rozwoju i Przebudowy Gospodarczej Polski

- w ten sposób powstała nie tylko nowa partia polityczna, powstała partia komunistyczna o stalinowsko-radzieckich konotacjach, która zmiażdżyła partię socjalistyczną; był to początek nowego kursu politycznego i społecznego w państwie polskim; przystąpiono do budowy socjalizmu w czystej postaci, obejmującego wszystkie płaszczyzny życia państwa

- poprzez powstanie partii, swoistego monolitu, zarządzanego przez "armię" 10 000 aparatczyków, zablokowano jakąkolwiek możliwość funkcjonowania podstawowych organów państwowych (na czele z sejmem); w dalszej zaś kolejności PZPR przyczyniła się do przekształcenia aparatu państwa w aparat partii, aparat zbiurokratyzowany i upolityczniony, aparat - narzędzie, narzędzie do zwalczania i szykanowania przeciwników ustroju

8. Tytułem podsumowania

- wydarzenia, które przytoczono w niniejszej pracy, spowodowały nie tylko obniżenie się poziomu politycznego życia w państwie, ale nade wszystko życia społecznego, z codziennym włącznie

- wielu ludzi, i równie wiele instytucji (z kościołem włącznie) szykanowano, represjonowano i prześladowano; w imię czego? w imię chorej ideologii i wiary w nieomylność wartości określanym mianem marksizmu-leninizmu, ale i stalinizmu; prawdopodobnie jeszcze nie raz będziemy się więc dowiadywać o ukrytych i nie ujawnianych dotąd zbrodniach tamtego systemu; obyśmy nigdy więcej w tej lub innej wersji nie musieli go doświadczać.