W październiku 1939 roku Litwa, Łotwa i Estonia zostały zmuszone do podpisania pozwolenia na stacjonowanie wojsk radzieckich na obszarze tych państw. Stalin zamierzał przejąć tereny Przesmyku Karelskiego, Półwyspu Kolskiego, port Wyborg i wydzierżawić na 30 lat od Finów półwysep Hanko. Po sprzeciwie Finlandii Związek Radziecki podjął radykalne kroki. Stalin wydał rozkaz żołnierzom Armii Czerwonej ostrzelania własnego terytorium, a winą obciążono za ten incydent stronę fińską. Kampania propagandowa rozpętana przeciwko Finlandii zmobilizowała do walki wielu młodych mężczyzn, tym samym Związek Radziecki mógł wystawić około 1,5 miliona żołnierzy. Po stronie fińskiej walczyło zaledwie 300 tysięcy. W trakcie działań wojennych przerwana została fińska linia obrony, a Związek Radziecki wykluczono z Ligi Narodów. Zawieszenie broni podpisano 13 marca 1940 roku, a Finlandia mimo, że utraciła część swojego terytorium pozostała państwem niepodległym. Inaczej przedstawiała się kwestia na zachodzie Europy, gdzie mimo wypowiedzenia wojny hitlerowskim Niemcom przez Francję oraz Wielką Brytanię nie prowadzono żadnych działań wojennych. Osłabiona po I wojnie światowej Francja nie była w stanie prowadzić operacji wojskowych na szeroką skalę, stąd zdecydowano się przyjąć politykę defensywną. Obronie przed Niemcami miał służyć wybudowany pas umocnień zwany Linią Maginota ciągnący się przez 450 kilometrów. System tych umocnień zbudowany był z betonowych bunkrów, które dostosowane były do prowadzenia działań wojskowych. W podziemiach wybudowano wiele magazynów, sal dowodzenia i szpitali. W kwietniu 1940 roku zaatakowana została przez Hitlera Dania i Norwegia, a miesiąc później Holandia, Luksemburg i Belgia. Ten błyskawiczny atak zaskoczył europejskie państwa, które nie były przygotowane doprowadzenia wojny. Duńczycy bronili się zaledwie jeden dzień, a w Norwegii powołano kolaboracyjny rząd kierowany przez Quislinga. Działania wojenne prowadzono na terenie środkowej i północnej Norwegii. Po 7 dniach walki skapitulowała Holandia, a wojska belgijskie zostały zmuszone do przesunięcia w okolice Kanału Alberta, na główną linię obrony. Po przejściu wojsk niemieckich przez Luksemburg i południową Belgię przekroczyły rzekę Mozę i Kanał Alberta, aż w końcu dotarły nad kanał La Manche. W rejonie Dunkierki ewakuowano do Wielkiej Brytanii około 340 tysięcy żołnierzy brytyjskich i francuskich odciętych przez wojska niemieckie we Flandrii. Pozostawiono tu ogromne ilości sprzętu wojskowego, które dostały się w ręce Niemców. Hitler w swoich planach zamierzał zająć Paryż, co mu się udało w czerwcu 1940 roku. Ostateczna kapitulacja Francji została podpisana 22 czerwca 1940 roku. Północne tereny Francji znalazły się pod okupacją niemiecką, a na południu utworzono państwo ze stolicą w Vichy, które było podporządkowane Niemcom. Przeciwko hitlerowskiemu najeźdźcy opowiedział się Charles de Gaulle, który stał na czele Komitetu Wolnej Francji działającego w Anglii. W sierpniu 1940 roku rozpoczął się nalot powietrzny na Anglię, którego celem stały się lotniska, stacje radarowe, zakłady lotnicze oraz zbombardowano wiele ośrodków miejskich. Bitwa o Anglię trwała do października 1940 roku, a w skutek poniesionych strat sztab niemiecki podjął decyzję o rezygnacji z kolejnych nalotów.
