1. Zwycięzcy oraz pokonani po roku 1945.

Druga wojna światowa w Europie zakończyła się 8 maja 1945 roku, zaś w Azji dopiero 1 września 1945 roku po uprzednim zrzuceniu atomowej bomby na dwa miasta w Japonii. Wojna dotknęła zarówno żołnierzy jak również ludność cywilną. Najpoważniejsze osobowe straty odniósł Związek Radziecki. Te straty szacuje się aż na 27 mln ludzi, na 5 mln w Niemczech, polskie straty zaś to ok. 6 mln osób, brytyjskie to 1,1 mln a francuskie 600 tysięcy.

Porównawcze dane zasięgu I i II wojny światowej:

Wyszczególnienie

I wojna

II wojna

Czas trwania (w latach)

4,3

6

Obszar objęty działaniami wojennymi (w mln km2)

4,0

22

Liczba osób, jakie powołano pod broń (w mln)

70

110

Liczba osób, jakie objęto działaniami (w mln)

1050

1700

Liczba państw, jakie objęto stanem wojny

36

61

Ilość państw neutralnych

17

6

Bezpośrednie nakłady na wojnę (w mld dolarów)

208

1117

Do neutralnych państw należały: Portugalia, Hiszpania, Szwecja, Szwajcaria. Wojnę odczuł każdy mieszkaniec Europy, zaś odpowiedzialnością za skutki tejże obarczono Niemcy. Wszystkie z walczących państw poniosły ogromne straty osobowe oraz zniszczenia materialne. Niemiecka armia kapitulowała z 7 na 8 maja 1945 roku. Była to bezwarunkowa kapitulacja. Przywódcy zwycięskich państw 5 czerwca przejęli władzę nad III Rzeszą, którą to podzielono na 4 strefy okupacyjne. Tak samo postąpiono z Austrią, którą uznano za kraj odrębny. Zwierzchnictwo nad Niemcami sprawować miała Rada Kontroli nad Niemcami. Były następujące strefy okupacyjne:

* Amerykańska - obejmowała: Bawarię, Witenbergię oraz Hesję,

* Radziecka - obejmowała: Saksonię, Turyngię, Brandenburgię, Meklemburgię,

* Brytyjska - obejmowała: Dolną Saksonię, Westfalię, Szlezwik-Holsztyn, Bremę, Hamburg,

* Francuska - obejmowała: Nadrenię - Palatynat, Badenię, Wirtembergię,

Berlin został podzielony na 4 sektory, status tego miasta ustalono dnia 26 lipca 1945 roku.

Od 17 lipca po 2 sierpnia 1945 roku w Poczdamie w okolicach Berlina obradowała już ostatnia z konferencji przywódców trzech wielkich mocarstw. Mocarstwa te reprezentowały następujące osoby: Stany Zjednoczone - prezydent Harry Truman, Wielką Brytanię - Winston Churchill, jednak wobec wyborczej klęski konserwatystów podczas konferencji od dnia 27 lipca Anglię reprezentował premier, wywodzący się z szeregów Partii Pracy Clement Richard Attlee, zaś Związek Radziecki reprezentował Józef Stalin. Na poczdamskiej konferencji zajmowano się rozstrzygnięciem takich spraw jak: dokładny podział terytorium Niemiec oraz ich denazyfikacją, demilitaryzacją, dekartelizacją, demokratyzacją. Powołana została Komisja Ministrów Spraw Zagranicznych aby przygotować traktaty pokojowe z Niemcami a także ich sojusznikami. Niemców deportowano z Polski oraz z Czechosłowacji. Ustalone zostało postępowania w stosunku do dotychczasowych sojuszników Niemiec. Wszystkie mocarstwa uzyskały prawo zaspokojenia swych roszczeń w okupacyjnej strefie.

2. Powojenny kryzys.

Wojna wywołała wieli kryzys. Całe Niemcy leżały po prostu w gruzach, system komunikacyjny nie funkcjonował, tymczasem wiele milionów ludzi próbowało wydostać się z tego państwa. Spora część próbowała się też dostać na zachód aby uciec przed wpływami ZSRR. Panował w Niemczech powszechny chaos. Brak było żywności, jaką dostarczali okupacyjni żołnierze po ogromie wysokich cenach. Często środkiem płatniczym były na przykład papierosy oraz alkohol.

Podobnie przedstawiła się sytuacja w Austrii, zaś we Włoszech powołany został samodzielny rząd, jaki starał się na własną rękę przezwyciężyć powojenne trudności. Państwo włoskie aktywnie współpracowało z Amerykanami oraz Anglikami. Jednak mocne wpływy zyskali socjaliści i komuniści, którzy opowiadali się za porozumieniem ze Związkiem Radzieckim. W Bułgarii, Albanii, Jugosławii, Grecji, Rumunii oraz na Węgrzech toczyła się ostra wewnętrzna walka. Dominowały wpływy radykalnych kół, które szukały porozumienia ze Związkiem Radzieckim. Bardzo niejasna natomiast była sytuacja w Polsce i w Czechosłowacji. Kraje te bowiem wchodziły w skład zwycięskiej wojennej koalicji, ale po zakończeniu działań wojennych znalazły się w strefie radzieckich wpływów. Ciągle korzystały z amerykańskiej pomocy, lecz uzależnione były od ZSRR i dlatego nie mogły podejmować samodzielnych decyzji.

Wyjątkowo trudna sytuacja była we Francji, Danii, Belgii, Holandii oraz Norwegii. Tymczasowy Rząd generała Charlesa de Gaulle'a spowodował, że uznano formalnie Francję za mocarstwo. Teraz przed powojenną Francją stały do rozwiązania 4 ogromne kompleksy zagadnień. Były one następujące: 1) gospodarcze odrodzenie Francji; 2) przeprowadzenie rozliczenia z kolaboracją; 3) rozwiązanie niemieckiego problemu; 4) rozwiązanie kolonialnego problemu. Wobec klęski oraz upadku Niemiec miała Francja sporą szansę przejąć przywódczą rolę na skalę całej ówczesnej Europy Zachodniej. Państwo francuskie uległa ogromnemu zniszczeniu w skutek bombardowań i wojennych działań na frontach. Według generała De Gaulle straciła 1/3 narodowego majątku. Generał de Gaulle jawił się jako zwolennik okrojenia Niemiec Francja pod jego naciskiem uzyskała prawo do okupacji niewielkiej południowo-zachodniej części Niemiec oraz kontrolę nad tzw. Zagłębiem Saary. Na skutek odrzucenia podczas referendum projektu konstytucji lewicowej 2 czerwca 1946 roku przeprowadzone zostały nowe wybory. Socjaliści wówczas ponieśli porażkę, a zwyciężyli chadecy. Utworzony został koalicyjny rząd przy udziale komunistów. W październiku 1946 roku uchwalono konstytucję, dała ona początek dziejom IV Republiki.

Sytuacja na terenie Wielkiej Brytanii przedstawiała się niewiele lepiej, bowiem poniosła ona poważne zniszczenia w wyniku bombardowań. Wojenne koszty szacowano na około 25 mld funtów (czyli 100 mld dolarów). Angielski przemysł był przestarzały oraz mało wydajny. Parlamentarne wybory z dnia 5 sierpnia 1945 roku przyniosły druzgocącą wręcz klęskę konserwatywnej partii. Laburzyści przejęli wówczas władzę a następnie przystąpili do wprowadzania reform. Upaństwowionych zostało wiele dziedzin angielskiej gospodarki, unowocześniono liczne gałęzie przemysłu, rozbudowane zostały socjalne świadczenia państwa, podjęto akcję narodowej pomocy (Grecja, Palestyna, Niemcy, Turcja). W sierpniu roku 1945 Stany Zjednoczone zaprzestały dostaw w ramach programu Lend Lease. Wielka Brytania przeżywała permanentny wręcz zastój w zagranicznym handlu i w produkcji, jak również kryzys finansowy. Poważnie spadła jej polityczna pozycja w świecie. Rozpadało się coraz wyraźniej brytyjskie kolonialne imperium.

Sytuacja Związku Radzieckiego była również trudna. Odniósł on ogromne straty w ludziach, znaczna część jego terytorium była całkowicie zniszczona, przemysł zaś był wyjątkowo słabo rozwinięty, zaś panujący w ZSRR ustrój nie sprzyjał integracyjnemu procesowi. Radzieckie społeczeństwo było sterroryzowane i zastraszone, zupełnie się nie identyfikowało z państwem. W Związku Radzieckim panował gospodarczy zastój. ZSRR zamierzało przejąć władzę oraz wpływy w globalnej polityce na świecie poprzez narzucanie swojego stanowisko w sprawie dekolonizacji i rozwiązania niemieckiego. Jednak nie przemawiał za tym ani zasób ani ekonomiczna siła, przez to Związek Radziecki wdał się w poważny konflikt, z wszystkimi kapitalistycznymi państwami.

Stany Zjednoczone natomiast utworzyły potężny przemysł oraz bardzo silną armię. W przeciwieństwie do polityków, którzy wzywali w roku 1945 do podjęcia się wojny ze Związkiem Radzieckim, aby uwolnić państwa Europy Wschodniej, w Stanach Zjednoczonych rząd kontynuował rozpoczętą podczas wojny współpracę oraz zredukował swe siły zbrojne (z 15 do 1 miliona ludzi). Rozpoczęto wyprzedaż ogromnych zapasów broni, umundurowania, amunicji oraz żywności. Stany Zjednoczone także chciały sięgnąć po rządy na świecie, jednak nie za pomocą sił zbrojnych, ale przy zastosowanie ekonomicznej taktyki. Rósł gwałtownie eksport amerykańskiego kapitału. W amerykańskich bankach znajdowało się około 70% zapasów złota, które znajdowało się w kapitalistycznych krajach.

3. Procesy kolaborantów oraz zbrodniarzy wojennych.

Podczas wojny popełniono ogromnie dużo przestępstw przeciwko ludzkości. Zwycięskie państwa postanowiły stworzyć specjalny Międzynarodowy Trybunał Wojskowy (MTW) aby osądzić głównych oskarżonych. Został on stworzony na podstawie nowego porozumienia, które cztery mocarstwa podpisały w Londynie dnia 8 sierpnia 1945 roku gdzie uchwalony został jego status.

Norymberski proces był największym i najdłuższym z procesów świata. Ten pierwszy proces, odbywający się w Norymberdze przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym zaczął się dnia 20 listopada 1945 roku, a zakończył 1 października 1946 roku ogłoszeniem wyroku. Trybunał ów uznał kierownictwo SS, NSDAP, SD oraz gestapo za przestępcze organizacje i zabronił ich dalszej działalności. Procesy przeciw hitlerowskim przestępcom oraz wojennym zbrodniarzom przeprowadzone zostały w bardzo wielu krajach. Zadecydowano, iż do tych zbrodni nie będzie stosowana zasada przedawnienia. Podejrzewani o popełnienie tychże zbrodni zamierzali uciec przed odpowiedzialnością i dlatego ukrywali się w licznych krajach, szczególnie zaś w Ameryce Łacińskiej. Dużej pomocy przy organizowaniu ucieczek oraz ukrywaniu podejrzanych zbrodniarzy udzielił Watykan. Organizacje żydowskie natomiast organizowały na własną rękę pościgi za podejrzanymi. Żydowscy tzw. "Mściciele" (Avengers) ogłosili, że za wymordowanych 6 milionów Żydów trzeba zabić również 6 milionów Niemców. Proces wojennych zbrodniarzy spowodował wiele polemiki na całym świecie. Niemcy podważali prawo obcych państw do osądzania ich obywateli.

Również osądzeni zostali kolaboranci wojenni czyli osoby, które działały na szkodę swojego narodu poprzez współpracę z okupantem. Szczególne i najbardziej masowe z procesów miały miejsce na terenie Związku Radzieckiego.

4. Dokonanie podziału Niemiec oraz Europy.

Podział Europy.

Dnia 12 marca 1947 roku prezydent Truman wystąpił w Kongresie z ostrą krytyką polityki ekspansywnej ZSRR oraz stwierdził, iż USA muszą zmierzać do popierania tych narodów, jakie "opierają się agresji z zewnątrz lub próbie opanowania władzy siłą przez własną mniejszość". Te tezy nazwane zostały doktryną Trumana albo powstrzymywania komunizmu.

George C. Marshall, sekretarz stanu USA wystąpił dnia 5 czerwca 1947 roku z projektem mającym na celu zorganizowanie pomocy dla ówczesnej Europy. "Stany Zjednoczone powinny zrobić wszystko, co jest w ich mocy, by dopomóc światu w powrocie do zdrowia gospodarczego, bez którego nie może być mowy o równowadze politycznej i o pokoju" - twierdził Marshall. Amerykanie chcieli objąć swoją pomocą całość Europy łącznie ze Związkiem Radzieckim oraz krajami tzw. demokracji ludowej. Jednak Stalin propozycje te zdecydowanie odrzucił.

Jesienią roku 1947 z inicjatywy Józefa Stalina do życia powołano Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych (czyli Kominform). W skład tejże instytucji wchodziło 7 partii z krajów ludowej demokracji oraz 2 komunistyczne partie krajów Zachodniej Europy (francuska oraz włoska). Przystąpiono również do ujednolicenia programów działania i ścisłego dostosowania się do radzieckiej polityki. W Polsce Władysława Gomułkę oraz jego zwolenników oskarżano o tzw. prawicowo-nacjonalistyczne odchylenie i odsunięto ich od władzy. Wówczas ster rządów w Polsce objęła ekipa Bieruta -Bermana - Mincla, która stawiała na bardziej ścisłe powiązania między Polską a ZSRR. W Rumunii z kolei w listopadzie roku 1947 w skład tamtejszego rządu wchodzili zwolennicy sojuszu z Rosjanami i dlatego króla Michała zmuszono do abdykacji a dnia 30 grudnia 1947 roku proklamowana została Republika Ludowa, podobne również zmiany miały miejsce w Bułgarii oraz na Węgrzech.

Socjalistyczne partie państw demokracji ludowej zakończyły współpracę z zachodnimi ich odpowiednikami, łącząc się stopniowo z komunistycznymi partiami swych krajów. Kolejno powstawały: w kwietniu 1946 roku- Socjalistyczna Partia Jedności Niemieckiej (SED), w lutym 1948 roku - Rumuńska Partia Robotnicza, w kwietniu - Węgierska Partia Pracujących, w czerwcu - Komunistyczna Partia Czechosłowacji, w sierpniu - Bułgarska Partia Komunistyczna, w listopadzie - Albańska Partia Pracy, w grudniu - Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR). Partie te bez względu na ich nazwę uważały się za marksistowsko - leninowskie partie oraz uznawały przywództwo Józefa Stalina. Przejęły one całość władzy w swe ręce usuwając przy tym inne stronnictwa, a także partie polityczne.

Plan Marshalla w rezultacie przyjęły jedynie kapitalistyczne państwa Zachodniej Europy, z których rządów ustąpili komuniści. Europa w taki sposób została podzielona zarówno politycznie jak i ideologicznie.

Podział terytorium Niemiec.

23 lutego 1948 roku w Londynie swoje obrady zaczęła konferencja przedstawicieli 3 zachodnich mocarstw (Anglia, Francja, USA) wraz z państwami Beneluksu (to znaczy Belgią, Holandią, Luksemburgiem). Trwała ona aż do 1 czerwca 1948 roku. Podjęto na niej decyzję dotyczącą wprowadzenia nowej waluty na terenie Triozonii - to znaczy Doutshe Mark. Było to warunkiem, od spełniania którego uzależniano włączenie tejże Trizonii do realizowanego planu Marshala. Tych decyzji nie konsultowano ze Związkiem Radzieckim, dlatego Stalin uznał je za naruszenie wypracowanej, wspólnej politycznej linii w stosunku do Niemiec. Podczas posiedzenia w Berlinie Sojuszniczej Rady Kontroli w dniu 20 czerwca 1948 roku przedstawiciele ZSRR opuścili demonstracyjnie obrady, zgłaszając wcześniej swój sprzeciw. Od tamtego momentu Sojuszniczej Rady Kontroli w ogóle już nie zwoływano. W takiej sytuacji ZSRR zadecydował aby usunąć z Berlina dotychczasowych sojuszników. Dnia 23 czerwca został wyłączony dopływ prądu, zaś 24 czerwca 1948 roku zamknięto również dojazd do tego miasta. Wówczas Rozpoczęła się tak zwana blokada Berlina Zachodniego. Blokadę Berlina przełamały państwa zachodniego bloku poprzez zorganizowanie mostu powietrznego. Blokada ta trwała od dnia 24 czerwca 1948 roku po 19 maja roku 1949.

Berliński kryzys wzmocnił pozycję oraz znaczenie USA na świecie, ZSRR nie potrafił bronić swej linii. Zachodnie państwa uznały polityczne przywództwo Stanów Zjednoczonych i został przyjęty plan Marshalla.

Finalizowano również pracę nad stworzeniem państwa niemieckiego. Dnia 8 lipca 1948 roku w Koblencji powołana została Rada Parlamentarna Trizonii, która to przygotowała projekt nowej ustawy zasadniczej (czyli konstytucji). 8 maja roku 1949 projekt ów został uchwalony, a ratyfikowało go aż 9 z 10 krajów, jakie miały wejść w ramy nowego państwa, następnie zaś zatwierdzony został przez okupacyjne państwa. 14 sierpnia roku 1949 przeprowadzono parlamentarne wybory (do Bundestagu). Dnia 7 września roku 1949 parlament ten proklamował stworzenie Republiki Federalnej Niemiec (czyli RFN). Złożona ona była z 10 związkowych państw. Pierwszym prezydentem w RFN został pewien liberał niejaki Theodor Heuss, zaś pierwszym kanclerzem dobrze później znany Konrad Adenauer.

W radzieckiej strefie okupacyjnej 7 października 1949 roku proklamowano natomiast powstanie NRD czyli Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Istniało tam kilka partii, ale cała władza leżała w rękach Komendantury ZSRR, jaka sprawowała ją przez Socjalistyczną Partię Jedności Niemiec (SED). Na stanowisko prezydenta NRD został wybrany komunista - Wilhelm Pieck, zaś premiera - Otto Grotewohl.

Stalin więc przegrał wojnę o Niemcy. Po 9 miesiącach wreszcie się wycofał z blokady Berlina oraz uznał istnienie państwa niemieckiego niezależnego od Związku Radzieckiego. Niemcy zostały wobec tego podzielone. RFN oraz Berlin Zachodni zostały w obrębie zachodniego świata i objęte zostały planem Marshalla. Również świat podzielony został na dwa walczące ze sobą bloki, okupacja Zachodnich Niemiec ograniczona została do minimum.

5. Związek Radziecki a zachodnie państwa.

ZSRR z wojny wyszedł zwycięsko. Armia Czerwona w Europie dotarła aż do rzeki Łaby oraz do Austrii. W granicach Związku Radzieckiego znalazły się: kraje bałtyckie, wschodnie tereny Polski, Besarabia, zaś na Dalekim Wschodzie Czerwonoarmiści dotarli do Korei. ZSRR ponownie przejął Kraj Przymorski, Południowy Sachalin, a także Wyspy Kurylskie. Kraj ten obejmował teraz obszar 22,4 km2, a zamieszkiwało go około 194 mln ludzi, składał się zaś z 16 związkowych republik.

Poczdamska konferencja Wielkiej Trójki powołała do życia Komisję Ministrów Spraw Zagranicznych tych mocarstw w celu przygotowania projektów pokojowych traktatów z Niemcami oraz ich satelitami. W Rumunii, Bułgarii oraz na Węgrzech przeważały już radzieckie wpływy. W tych też krajach, z inicjatywy ZSRR, powstawały rządy, które uznawały "sojusz" ze Związkiem Radzieckim. Natomiast we Włoszech i w Finlandii dominowały amerykańsko-angielskie wpływy. Związek Radziecki jednak nie został dopuszczony do kontroli nad Japonią, o wszystkim tam decydowali sami Amerykanie. Natomiast w Niemczech utworzono Sojuszniczą Radę Kontroli, zaś w skład jej wchodzili wojenni komendanci czterech okupacyjnych stref, uchwały zapadać tu miały jednomyślnie. Wszystkie te cztery mocarstwa miały prawo weta. Do pierwszego posiedzenia Sojuszniczej Rady Kontroli doszło 30 lipca roku 1945. Wydała ona ustawę dotyczącą likwidacji wszelkich hitlerowskich organizacji, powołania niemieckiej policji, zakazu szkolenia wojskowego na terenie Niemiec, ukarania osób winnych wojennych zbrodni, zbrodni przeciwko ludzkości oraz zbrodni przeciwko pokojowi, usunięcia hitlerowców z wszelkich urzędów, kontroli badań naukowych w Niemczech, likwidacji pruskiego państwa.

O wiele gorzej sytuacja przedstawiała się na forum wspomnianej Komisji Ministrów Spraw Zagranicznych. Kompromisowe tendencje wystąpiły tylko podczas sesji Komisji, odbywającej się w grudniu 1945 roku, w Moskwie. Na kolejnych spotkaniach dominować zaczęły sporne problemy. Przedstawiciele zachodnich państw nie zamierzali się pogodzić z dokonanymi przez Związek Radziecki faktami na terenie Wschodniej Europy. Coraz częstsze były głosy, które mówiły o komunistycznym zagrożeniu oraz o konieczności sprzeciwienia się temu. Prasa w krajach demokracji ludowej rozpisywała się na temat przewrotnych dążeń amerykańskiego imperializmu, wyzysku oraz ucisku klasy robotniczej w kapitalistycznych krajach, a także o konieczności obalenia systemu kapitalistycznego.

Szczególną rolę podczas formułowania nowych politycznych koncepcji państw kapitalistycznych odegrać miał były angielski premier Winston Churchill. Po tym jak odwołano go z piastowanego stanowiska w rządzie działał w celu powstrzymania ekspansji Józefa Stalina. Udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie 5 marca 1946 roku w Fulton przedstawił swoje zasadnicze programowe przemówienie. Oskarżył w nim ZSRR o to, że zagarnął wiele krajów, następnie narzucił im własne porządki oraz odseparował je od całej reszty świata "żelazną kurtyną". "Od Szczecina nad Bałtykiem do Triestu nad Adriatykiem -jak stwierdził Churchill - opuściła się żelazna kurtyna w poprzek kontynentu." W. Churchill zakwestionował przejęcia obszarów niemieckich przez Polskę występując tym samym w roli niejako adwokata przegranych w wojnie Niemiec. Nawoływał do zjednoczenia wspólnych wysiłków aby odeprzeć rosnące zagrożenia dla całego, wolnego świata. Ta mowa Churchilla wówczas zrobiła ogromną karierę. Zachodnie państwa zmieniły swój polityczny kurs i podjęły się wspólnych działań zmierzających do ograniczenia radzieckiej ekspansji.

W kwietniu oraz maju 1946 roku w Paryżu obradowała sesja Komisji Ministrów Spraw Zagranicznych. Jednak obrady szybko się znalazły w impasie. W skutek tego w lipcu tego samego roku L. Clay - amerykański tzw. generał-gubernator w Niemczech zaproponował połączenie amerykańskiej oraz angielskiej okupacyjnej strefy. Natomiast James Byrnes - sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych wygłosił w Stuttgarcie, 6 września roku 1946 przemówienie. Zapowiedział w nim odbudowę gospodarczą oraz polityczną rekonstrukcję Zachodnich Niemiec, jak również powiązanie ich z zachodnimi demokracjami. W taki sposób został przekreślony radziecki plan, jaki zmierzał do opanowania całości Niemiec poprzez ich denazyfikację, dekartelizację i demokratyzację.

W takiej sytuacji projektu pokojowego traktatu z Niemcami nie było można uzgodnić. Każde bowiem okupacyjne mocarstwo inaczej wyobrażało sobie przyszłość Niemiec. Zadecydowano przynajmniej o uzgodnieniu stanowiska w kwestii sojuszników III Rzeszy z okresu wojny. Problem ów został zlecony Konferencji 21 państw zainteresowanych. Obradowała ona od 29 lipca do 15 października roku 1946, w Paryżu. Projekty traktatów ustalono w październiku. Zaś Konferencja Ministrów Spraw Zagranicznych je zatwierdziła 11 grudnia 1946 roku, zaś uroczyście zostały one podpisane 10 lutego 1947 roku, w Paryżu.

Państwa te teoretycznie rzecz biorąc rozliczyły się już ze swojego udziału podczas wojny po stronie faszystów, odzyskały całkowitą suwerenność oraz weszły do światowej rodziny wolnych krajów. Wkrótce również zostały przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rumunia, BułgariaWęgry już były satelickimi państwami ZSRR, Finlandia natomiast uzyskała niezaangażowanego status państwa, natomiast Włochy skłaniały się ku sojuszowi ze Stanami Zjednoczonymi, jednak w całkowicie pełnej integracji z USA przeszkadzał im bardzo duży wpływ komunistów w ich kraju.

Europejskie państwa uzależnione od Związku Radzieckiego głosiły, iż mają demokratyczny oraz ludowy charakter dlatego nazywane były krajami demokracji ludowej (KDL).

Niemcy natomiast stanowiły przetargowy obiekt między obydwoma mocarstwami. Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania 2 grudnia 1946 roku podpisały formalne porozumienie dotyczące połączenia swoich stref oraz utworzenia od 1 stycznia 1947 roku tak zwanej Bizonii. Istniała ona jako pewien odrębny społeczno-gospodarczy twór kontrolowany zarówno przez Amerykanów jak i przez Anglików. Francuzi jeszcze odmawiali przyłączenia swojej strefy. Przywódcy radzieccy natomiast przystąpili do wzmacniania pozycji w swojej strefie.