Austriacka wojna sukcesyjna
W Austrii, Czechach, na Węgrzech, w południowych Niderlandach i północnych Włoszech panowali Habsburgowie, kraje te połączone osobą władycy (unia personalna). Cesarz Karol VI nie miał syna, który objął by po nim panowanie i w związku z tym w 1713 roku ogłosił dokument , na mocy którego władzę miała przejąć jego córka. Jego zamiarem było w przyszłości połączyć państwa wchodzące w skład imperium Habsburgów nie tylko osobą władcy.
Po śmierci Karola VI w 1740 roku nie uznano przejęcia tronu przez Marię Teresę. Stało się to powodem wojny o przejecie władzy w Austrii, która rozgrywała się w latach 1740 - 1748.
W 1741 r. Fryderyk II pruski zawarł sojusz z Ludwikiem XV. Rozpoczęła się pierwsza wojna śląska, zakończona podpisaniem pokoju we Wrocławiu, Prusy uzyskały hrabstwo kłodzkie, Dolny i Górny Śląsk, Austria zatrzymała hrabstwo cieszyńskie, opawskie, część karniowskiego. W 1742 r. przy wsparciu Francji Karol Albrecht Witelsbach zostaje cesarzem, Maria Teresa zajmuje dziedziczne posiadłości cesarza w Bawarii.
Fryderyk II rozpoczął pertraktacje z Francją, które doprowadziły do wybuchu II wojny śląskiej. W 1745 r. w Boże Narodzenie podpisano pokój, król pruski uznał męża Marii Teresy , Franciszka I Stefana za cesarza ale zatrzymał Śląsk.
Wojna siedmioletnia
Wojna siedmioletnia (1756-1763) toczyła się nie tylko w Europie, ale również w koloniach. Sprzymierzeni z Prusami Anglicy, wykorzystali zaangażowania Francji w działania wojenne w Europie i zajęli kolonie francuskie. Prusy wyszły zwycięsko z wojny, utrzymały Śląsk, stały się mocarstwem europejskim, konkurencyjnym dla Austrii w kierowaniu sprawami Rzeszy Niemieckiej. Liczba poddanych Prus wzrosła dwukrotnie.
Zmiany jakie wprowadziła Maria Teresa i jej syna Józef II
Proces reform został monarchii habsburskiej zapoczątkowany został przez córkę Karola VI Marię Teresę, przede wszystkim ujednolicono administrację i sądownictwo w państwie, ograniczając odrębność ustrojową poszczególnych krajów. Na całą ludność nałożono podatki. Ograniczono pańszczyznę i zakazano szlachcie rugowania chłopów z ziemi. Kontynuatorem reform był Józef II, następca Marii Teresy. W okresie jego rządów usprawniono działanie administracji, poprawiono wydajność pracy urzędników, otrzymali oni specjalne dodatki za wysługę lat i renty, co zapewniało im stabilność finansową. Powoli likwidowano odrębność ustrojową poszczególnych krajów monarchii. Kraj został podzielony na gubernie, zniesiono poddaństwo osobiste chłopów. Władca dużą wagę przywiązywał do szkolnictwa, w tym celu utworzył szkoły świeckie ludowe. Zreformował również armię, wprowadzając pobór rekruta na wzór pruski. Cesarz chciał podporządkować kościół państwu. Zlikwidowano większość zgromadzeń zakonnych a budynki klasztorne skonfiskowano. Powstała nowa sieć parafialna, zlikwidowano seminaria diecezyjne a powstały seminaria generalne kierowane przez państwo. Józef II ogłosił dokument religijny zrównujący w prawach katolików i protestantów. Polityka Józefa II została nazwana prze historyków "józefinizmem". Wszelkie próby sprzeciwu wobec władcy tłumione były przez rozbudowany aparat policyjny .
Po śmierci Józefa II większość jego reform zostało cofnięta przez jego brata i następcę Leopolda II.
