Karol Piotr Ulryk III Fiodorowicz (ur. 21 lutego 1728 w Kiloni, zm. 17 lipca 1762 w Ropszy), Car Rosji w 1762 roku i Książę Holsztynu od 1739 roku. 

 

Był jedynym synem Anny Piotrownej i Karola Fryderyka. Nigdy jednak nie poznał swojej matki, ponieważ zmarła przez przeziębienie. Swoje imiona otrzymał po ojcu, dziadku i ciotce swojego ojca. Przez brak potomków Karola XII i Ulryki Eleonory i problemy dynastyczne w Rosji, był potencjalnym dziecicem tronu Rosji i Szwecji.

 

 W 1742 roku opuścił Holsztyn, by wyjechać do Rosji. Caryca Elżbieta uznała go za swojego następce. Co ciekawe, Piotr nigdy nie nauczył się płynnie mówić po Rosyjsku. W 1745 została wybrana mu żona, była to Katarzyna II. Była to naprawdę niedobrana para. Różnili się praktycznie wszystkim. Ślub odbył się 1 września 1745 i trwał 10 dni. Dziewięć lat później urodził się im syn, Paweł Piorowicz. Wracając do 1745, objął wtedy księstwo Holsztynu. Zależało mu na odzyskanie Szlezwiku. Prowadził negocjacje o niego z  Danią. Przyparywał się też na wojnę Prusko-Rosyjską, a dokładniej Wojnę Siedmioletnią. 

 

5 stycznia 1762 po śmierci Elżbiety, objął tron rosyjski. Piotr kochał Prusy, a nienawidził Rosję. Więc natychmiast nakazał zakończyć Wojnę Siedmioletnią. Przez jego rządy coraz większe poparcie otrzymywała jego żona. Na jej tle zachowanie Piotra było coraz gorsze. Aby zdobyć szansę na koronę, musiała pozbyć się swojego męża. Piotr III dowiedział się o spisku bardzo późno. Udało mu się ukryć w Oranienbaumie. Wysłał list o zrzeknięciu się tronu i prosił o możliwość wyjazdu do Prus. Został osadzony w więzieniu domowym. Zmarł 17 lipca 1762 poprzez morderstwo wykonane przez oficerów gwardii.