Zasady na których oparto konstytucję w Księstwie Warszawskim wynikały z zasad rewolucji francuskiej, które za pośrednictwem armii napoleońskiej rozprzestrzeniane były na całą Europę za panowania tego błyskotliwego wodza. Konstytucja podkreślała zatem równość obywateli wobec prawa, wolność wyznawania religii i nienaruszalność prywatnej własności. Ustawa zasadnicza księstwa zakładała unię personalną z Saksonią. Przewidywano władcę saskiego z rodu Wettinów. Rada Stanu, oraz rząd podlegały władzy zwierzchniej księcia. Posiadał on władzę wykonawczą którą sprawował za pośrednictwem tych dwóch organów. Było to rozwiązanie tzw. deparlamentarne na wzór francuski. Miało ono zapewnić leprze funkcjonowanie poszczególnych urzędów w państwie. Z kolei władza ustawodawcza spoczywała na barkach dwuizbowego sejmu, w którym najważniejszą rolę odgrywała szlachta. Tylko ta warstwa społeczna uprawniona była do zajmowania miejsca w senacie, w sejmie stanowiła 60% posłów. Pozostałe 40% miejsc pozostawiono dla szczególnie zasłużonych członków innych warstw społecznych.
Za pośrednictwem Kodeksu Cywilnego zapewniono równość obywateli wobec prawa. Ustanowiono cenzus majątkowy odnośnie możliwości uzyskania praw politycznych, a obywatel został podporządkowany władzy świeckiej na płaszczyźnie życia osobistego, co do tej pory wchodziło w kompetencje kościoła.
Zmieniono też zasady dotyczące uprawy ziemi przez chłopów, uznając ich za dzierżawców. Mogli oni zostać usunięci przez właściciela ziemskiego, który był całkowitym właścicielem gruntów.
