Bolesław zwany przez potomnych Chrobrym, objął rządy po śmierci swego ojca Mieszka I w 992 roku.

Był synem Mieszka I i czeskiej księżniczki Dobrawy. Jako pierwszy polski król, był kilkakrotnie żonaty. Z Emnildą miał syna - Mieszka II, przyszłego króla Polski. Od 973 roku przebywał na dworze cesarza Ottona I, a do kraju powrócił po śmierci ojca. Aby zapanować nad krajem musiał toczyć wojnę z przyrodnimi braćmi i macochą, która zakończyła się wypędzeniem ich z kraju.

Po zwycięstwie Bolesław starał się kontynuować politykę swego ojca, utrzymując dobre stosunki z cesarstwem i udzielając pomocy w czasie walk z sąsiednimi Wieletami.

Bolesław Chrobry postanowił prowadzić aktywna politykę zagraniczną. W tym celu skierował do sąsiednich, pogańskich Prusów misję chrześcijańską, na czele której stanął biskup Wojciech. Niestety ekspedycja czeskiego biskupa skończyła się jego śmiercią. Paradoksalnie jednak ta klęska przyczyniła się do nagłośnienia sprawy, gdyż biskup Wojciech był postacią niezwykle znaną i szanowaną w chrześcijańskiej Europie.

Zaistniałą sytuację postanowił wykorzystać Bolesław Chrobry, wykupując z rąk pogan ciało Wojciecha, a następnie umieszczając go w Katedrze Gnieźnieńskiej. Po ogłoszeniu biskupa świętym, jego grób stał się miejscem licznych pielgrzymek chrześcijan z całej Europy. Do grobu świętego przybył nawet sam cesarz Otto III (1000 rok).

Wizyta zaowocowała założeniem w Gnieźnie arcybiskupstwa, zaś w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu biskupstw. Arcybiskupem został brat męczennika Radzym - Gaudenty. Wizyta samego cesarza była niesłychanie doniosłym wydarzeniem dla młodego państwa polskiego i jego władcy. Otto III publicznie włożył na skronie Bolesława królewski diadem i ofiarował mu włócznie św. Maurycego - symbol władzy. Polski książę ofiarował mu w zamian relikwie św. Wojciech.

Po zjeździe gnieźnieńskim stosunki polsko - niemieckie gwałtownie się pogorszyły. Stało się to za sprawą objęcia tronu przez cesarza Henryka II, który nie kontynuował polityki swego zmarłego poprzednika.

Wybuchła więc wojna, trwająca z przerwami od 1002 do 1018 roku. Działania zbrojne toczyły się na ziemiach obu państw. Bolesław opanował nawet przejściowo Czechy, zajął Milsko, Łużyce i Miśnię. Z kolei wojska Henryka dotarły aż pod Poznań, ale go nie zdobyły. Ostatecznie konflikt, który można podzielić na trzy etapy zakończył się sukcesem Polski. Zawierając w 1018 roku pokój w Budziszynie postanowiono, że do państwa Bolesława włączone zostaną Milsko i Łużyce.

Najważniejszym wydarzeniem była jednak koronacja Bolesława, w 1025 roku, na pierwszego w historii króla Polski. niestety, kilka miesięcy później polski władca zmarł. Ostatni okres jego panowania jest bardzo słabo udokumentowany, a przez to słabo znany.

Mieszko II

Koronował się w 1025 roku. Mieszko II kontynuował politykę swego ojca, jednakże jego rządy zakończyły się katastrofą. W 6 lat po koronacji tj. w 1031 roku spadł na Polskę równoczesny najazd sąsiadów: cesarza Konrada II i księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. Polska straciła swe nabytki: Milsko i Łużyce (na rzecz Niemiec) i Grody Czerwińskie (na rzecz Rusi).

Mieszko zmuszony został do ucieczki z Polski do Czech, zaś rządzący w tym czasie jego brat Bezprym odesłał do Niemiec insygnia koronacyjne. Mimo, iż Mieszko II powrócił później do kraju, nie udało mu się już odzyskać korony, a także utraconej samodzielności.

Kazimierz Odnowiciel

Na początku rządów małoletniego Kazimierza, syna Mieszka II spadł na Polskę najazd czeski (1039), a w kraju wybuchł bunt pogan. W tej sytuacji Kazimierz musiał uciekać na Węgry.

Powrócił stamtąd rok później, a dzięki wsparciu cesarza Henryka VII odzyskał Małopolskę i Wielkopolskę. W 1050 roku odzyskał Śląsk. Na skutek ogromnych zniszczeń w tej drugiej z dzielnic, siedzibę władców przeniesiono do Krakowa.

Kazimierz nie koronował się na króla Polski.

Bolesław Śmiały

Bolesław Śmiały znalazł się w obozie popierającym papieża w sporze z cesarzem Henrykiem IV. Pogorszyły się kontakty z Czechami.

Poparcie dla papieża zaowocowało koroną, którą Bolesław przyjął w 1076 roku. Niestety konflikt z biskupem krakowskim i jego śmierć spowodowały, że Bolesław Śmiały musiał uciekać z Polski i szukać schronienia na Węgrzech.

Bolesław Krzywousty

Książę Bolesław w ciągu 20 - letnich walk wyprawiał się na Pomorze, dzięki czemu do Polski włączono w 1116 roku Pomorze Gdańskie, a w latach 1121 - 1122 Pomorze Zachodnie, gdzie lennikiem Bolesława został miejscowy władca Warcisław.

Bolesław Krzywousty w swoim testamencie postanowił, aby po jego śmierci kraj podzielono między synów.

W 1138 rozpoczął się okres rozbicia dzielnicowego Polski.

Władysław - otrzymał Śląsk i dzielnicę senioralną,

Bolesław Kędzierzawy - Mazowsze i Kujawy,

Mieszko Stary - Wielkopolskę,

Henryk - ziemię sandomierską.