Rycerze to grupa społeczna która w okresie średniowiecza zajmowała się obroną królestwa i szeroko pojętą walką z wrogiem. Rycerz mogli posiadać ziemię na której pracowali chłopi. W Polsce rycerzy określano jako "herbowych" gdyż cechą która wyróżniała rodziny rycerskie było posiadanie herbu i często zawołania.   

 

Rycerze jako jedyni w średniowieczu mieli prawo posiadać i jeździć konno do walki. Przez całe życie rycerz musiał ćwiczyć walkę konno i pieszo, musiał utrzymywać się w dobrej formie, a ziemia dawała mu środki na zakup konia, zbroi i broni.  

 

Rycerze walczyli za darmo w obronie królestwa. Właśnie po to posiadali ziemię. Na wezwanie wyruszali do swoich chorągwi i razem z nimi szli na pole bitwy.  

 

Jeśli szczęśliwie nie toczyły się żadne wojny, rycerze utrzymywali się w gotowości bojowej podczas turniejów rycerskich. Turnieje wyprawiono z okazji różnych świąt, często w miastach. Bogaty i potężny możnowładca organizował też turnieje np z okazji ślubu swojego syna czy córki.  

 

Na turniejach walczono bronią o spłaszczonych końcach ale i tak zdarzały się wypadki gdyż drzazgi ze strzaskanej kopii mogły uszkodzić twarz. Król Francji Henryk II który panował w XVI w. zginął podczas turnieju gdyż drzazga trafiła w dziurę na oczy w hełmie i trafiła w oko.  

 

Rycerze mieli ogromną przewagę nad innymi rodzajami wojsk. Łucznicy starali się trafiać w konie, gdyż ich strzały nie mogły przebić zbroi. Zwykła piechota nie była w stanie utrzymać szyku gdy rozpędzone rycerstwo uderzało.  

 

Rycerstwo zaczęło znikać z pola bitwy w połowie XV wieku gdy broń palna zaczęła być groźna. Rycerstwo przekształciło się w szlachtę. Szlachcice wciąż posiadali ziemię i mieli obowiązek bronić ojczyzny, lecz w XVI w nie robili tego już w zbrojach. Pewnym wyjątkiem była polska husaria która utrzymała się na polach bitew aż do końca XVII w.