Edykt nantejski został wydany 13 kwietnia 1598 r. w Nantes przez Henryka IV Burbona, króla Francji. Jego celem było zakończenie wieloletnich wojen religijnych.

Edykt nantejski - geneza

Na przełomie XV i XVI w. we Francji protestanci stali się grupą skupiającą ok. 20% społeczeństwa. Dysponowali własnym wojskiem i domagali się respektowania ich odrębności i przyznania im praw. 

W latach 1562-1598 we Francji toczyły się krwawe wojny religijne pomiędzy katolikami a protestantami. Zamordowanie w 1589 r. króla Francji - Henryka Walezego sprawiło, że kolejny władca - Henryk IV postanowił zakończyć konflikt religijny wydając edykt nantejski.

Edykt nantejski - postanowienia

Edykt nantejski wprowadzał wolność wyznania we Francji oraz równouprawnienie protestantów i katolików. Hugenoci uzyskali szereg swobód i uprawnień, m.in. równy dostęp do urzędów. Kult protestancki mógł być jednak swobodnie uprawiany jedynie w obrębie prywatnych mieszkań, a na terenie Paryża został zupełnie wykluczony. 

Kult publiczny był możliwy w miastach prywatnych, których właściciel był wyznania kalwińskiego oraz na obrzeżach miast, w których był dotychczas sprawowany. Gwarancją wykonania i respektowania edyktu nantejskiego był przekazanie hugenotom 124 twierdz w południowo-zachodniej Francji, gdzie kult katolicki był zabroniony, a władzę dzierżyli hugenoci.

Edykt nantejski - dalsze wydarzenia

Edykt nantejski okazał się bardzo nietrwały. Już w 1629 r. kardynał Richelieu doprowadził do odebrania twierdz hugenotom. Kiedy do władzy doszedł Ludwik XIV, rozpoczął na nowo walki na tle religijnym. W 1685 r. odwołał edykt nantejski.