Języki żywe - używane w mowie codziennej (np. polski, angielski, niemiecki)

Języki martwe - nie używane w mowie codziennej (np. łacina, kornwalijski, galijski, tracki, staroindyjski, starogrecki)

Języki sztuczne - wprowadzone w celu umożliwienia porozumienia się między różnymi narodami; cechuje się prostą wymową i pisownią (np. esperanto)

Języki o znaczeniu lokalnym: chiński (Chiny, Tajwan), hindi (część Indii)

Języki o znaczeniu ponadlokalnym: angielski (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Australia, Kanada), hiszpański (Hiszpania, część państw Ameryki Południowej), portugalski

Języki oficjalne, używane na posiedzeniach ONZ: angielski, francuski, hiszpański, chiński, rosyjski, arabski

Najważniejsze rodziny językowe:

indoeuropejska, chińsko-tybetańskie, kordobańska, afroazjatycka, drawidyjskie, ałtajskie, austroazjatycka, syjamska, indiańska, nilo-saharyjska, ugrofińska.

Języki o największej liczbie ludzi posługujących się nimi:

chiński, hindi, hiszpański, angielski, arabski, bengali, portugalski, rosyjski, japoński, niemiecki, pańdżabi, telugu, koreański, jawajski, marathi, tamilski, włoski, francuski, wietnamski oraz turecki.

Państwa, w których używane są co najmniej dwa języki: Watykan (włoski i łacina), Belgia (francuski i flamandzki), Kanada (angielski i francuski), Szwajcaria (niemiecki, włoski, francuski, retoromański), Irlandia (irlandzki i angielski).